کتاب ویران می‌آیی اثر حسین سناپور

درباره‌ی کتاب ویران می‌آیی

کتاب ویران می‌آیی به قلم حسین سناپور در نشر چشمه به چاپ رسیده است.

در آغاز رمان ویران می‌آیی با جمله‌ای عجیب از نویسنده مواجه می‌شویم: «فصل‌های این کتاب را می‌توان بر خلاف ترتیب کنونی، یعنی از پایان به آغاز هم خواند.» با این جمله از همان اول متوجه می‌شویم که با اثری معمولی سر و کار نداریم. حسین سناپور بارها ما را با کارهای خود سورپرایز کرده است و ویران می‌آیی هم یکی از آن هدیه‌های ویژه‌ی او به مخاطبانش است. هدیه‌ای که ثابت می‌کند رمان نمرده است و در گیر و دار رمان‌های تکراری بازار کم فروغ فروش کتاب، می‌توان هنوز آثاری برجسته را نیز پیدا کرد.

سناپور رمان ویران می‌آیی را در سال 1380 منتشر کرد. این رمان دارای تم سیاسی، اجتماعی است و حال و هوای فعالان سیاسی در دهه‌ی 1370 و وقایعی که در این دوره بر دانشجویان گذشت از جمله محوریت داستان ویران می‌آیی است. انفعال، افسردگی و احساس خلا و ناامیدی، ویژگی‌های اصلی شخصیت‌های داستان است. آن‌ها زمانی امید داشته‌اند، امید به بهبود داشته‌اند، امید را از آنان گرفته‌اند و حالا یکی درس‌اش نیمه مانده و معلم شده و دیگری هم نشسته رمان می‌خواند، همین قدر پوچ. کتاب‌هایی مانند ویران می‌آیی، نه تنها دارای ارزش ادبی هستند، اما همچنین بخاطر شرح تاریخی، سیاسی و اجتماعی خود و ثبت آنچه بر افرادی که زمانی انگیزه‌ی تغییر داشته‌اند گذشته است، دارای اهمیت بسیاری است.

 

بخشی از کتاب ویران می‌آیی

تماس آخر: نیمکت‌ها همیشه یک جورند
زن آرام آمد طرف نیمکت، ایستاد نزدیک روزبه. نه کفش ورزشی ارزان قیمت ایرانی پاش بود، نه کاپشن و شلوار جین تن‌اش و سر و وضعش دیگر به هیچ یک از پسرهای نوجوان سرگردان توی پارک و خیابان نمی‌رفت. عینک دودی هم زده بود که با نگاه خیره‌ی روزبه برداشت‌اش.
زن گفت: «سلام» روزبه همان‌طور نگاهش می‌کرد. «این‌طور نگاهم نکن. خودمم. این‌طور نگاهم کنی نمی‌توانم بنشینم.»
باز روزبه چیزی نگفت و زن نشست آن طرف نیمکت و به روبه رویش نگاه کرد، با چشم‌های جدی و تلخش، و گفت:«چه قدر سرد است این نیمکت‌ها.»
دیگر باید حرف می‌زد. حرف می‌زد تا معلوم می‌شد باز توی سرش با او حرف نمی‌زند. فقط این‌طوری همه‌ی آن روزها و ماه‌ها از توی سرش می‌ریختند بیرون.
روزبه گفت:«نیمکت‌ها باید سرد باشند.»
«چرا؟»
«سرد نباشند، دیگر نیستند. نمی‌بینمشان.»
زن نافهمیده زل زد بهش. روزبه ساکت ماند. بعد زن گفت: «آره، شاید.»
روزبه گفت: «تو فردوس نیستی.»
«نیستم؟» کمی خیره به روزبه ماند و بعد رویش را برگرداند. «نه نیستم. از خیلی وقت پیش نیستم. جالب است که توقع داشتی باشم.»
گونه‌های تپلش اگر گودافتاده نبود و گوشه‌ی لب‌هایش اگر چین‌های ریز نداشت، مال فردوس بود. اما چشم‌ها اصلا مال فردوس نبود. خنده نداشت، آن‌طور که به زمین خوردن خودش هم می‌خندید. بی‌تاب هم نبود، آن‌طور که توی جلسه‌ی سخنرانی سیاسی به هر طرف نگاه می‌کرد تا چیزی برای سرگرم شدن پیدا کند، مثل فوت کردن به شوره‌های روی شانه‌ی جلویی و گرفتن مجله‌ای که دختر و پسری دست‌های توی همشان را زیر به هم چسبانده بودند، و بعد بلند شدن و نشستن توی ردیف جلوتر و خمار کردن چشم‌هایش برای سخنران. چشم‌هاش حالا صاف هم نبود، آن‌طور که یک وقتی می‌شد خوش آمدنش از راننده‌ی تاکسی را پیش از آن که خودش با شیطنت بگوید، ازشان خواند. حالا پر از چیزهایی بود که معلوم نبود چی هستند.

درباره‌ی حسین سناپور

حسین سناپور در سال 1339 در کرج به دنیا آمد. او نویسنده و منتقد برجسته‌ی معاصر است که در کارنامه‌ی خود آثار پرفروشی همچون رمان نیمه‌ی غایب را دارد. او پیشینه‌ی روزنامه‌نگاری در همشهری، زن و حیات نو را نیز دارد. از جمله داستان‌های او عبارت‌اند از: ویران می‌آیی، سمت تاریک کلمات و خاکستر.

• نویسنده: حسین سناپور
• انتشارات: چشمه