کتاب آه باران | فریدون مشیری

معرفی کتاب آه باران 

کتاب "آه باران" برای نخستین بار در سال 1367 به چاپ رسید. این کتاب مجموعه اشعاری است متشکل از 59 قطعه که توسط فریدون مشیری به رشته تحریر در آمده است. فضای شعری کتاب صمیمی و دلنشین است. مضامین شعری مشیری آشنا و بازتاب دهنده روح نویسنده است. روحی لطیف و شاد که گاهی با غم در می آمیزد، گاهی گله می کند، گاهی شکایت می کند و گاهی حسرت می خورد. در ابتدای کتاب، شعری کوتاه به نام "همیشه با تو" که مشیری آن را در وصف ایران سروده است، وجود دارد. شعری زیبا و تاثیر گذار که نشان از وطن پرستی این مرد بزرگ است.

مشیری در این شعر، خود را سراسر وقف ایران می داند و عقیده دارد که عشق یعنی همیشه بودن با وطن و زیستن برای او. مشیری در وصف اشعار خود از استعاره های جالبی استفاده می کند که در نوع خود بینظیر است و خواننده را به تفکر عمیق وا می دارند. از مهم ترین خصیصه های اخلاقی در اشعار مرحوم مشیری، دیدگاه انسان منشانه و انسان دوستانه او نسبت به هم نوع است. این امر موجب تسلای خاطر مخاطب و لذت بخش تر شدن اشعار است.

برشی از متن

شعر "همیشه با تو...": "معنای زنده بودن من، با تو بودن است. نزدیک، دور سیر، گرسنه رها، اسیر دلتنگ، شاد آن لحظه ای که بی تو سر آید مرا، مباد! . مفهومِ مرگِ من در راه سرفرازی تو، در کنار تو مفهوم زندگی ست. . معنای عشق نیز در سرنوشت من با تو، همیشه با تو، برای تو، زیستن.

نویسنده

فریدون مشیری در سی ام شهریور ماه 1305 در تهران چشم به جهان گشود. وی از دوران کودکی علاقه مند به شعر و شاعری بود و در همین راستا در سن پانزده سالگی پا در این عرصه نهاد. مشیری نخستین دفتر شعرش را با نام "تشنه طوفان" در سن 28 سالگی به چاپ رساند که در ابتدای آن مقدمه ای از "محمد حسین شهریار" و "علی دشتی" آورده شده بود. دفتر "تشنه طوفان" همان طور که خود مشیری می گفت شامل چهارپاره هایی است که گاهی سه مصرع مساوی با یک قطه کوتاه دارد و هم وزن دارد، هم قافیه و هم معنا. در آن زمان شاعرانی همچون نادر نادرپور، هوشنگ ابتهاج، سیاوش کسرایی، مهدی اخوان ثالث و محمد زهری به این سبک شعر می سرودند. "عبدالحسین زرین کوب" در رابطه با شعر مشیری این گونه می نویسد: « در طی سالها شاعری، فریدون از میان هزاران فراز و نشیب روز، از میان هزاران شور و هیجان و رنج و درد هرروزینه، آنچه را به روز تعلق دارد، به دست روزگاران می سپارد و به قلمرو افسانه های قرون روانه می کند. چهل سالی - بیش و کم - هست که او با همین زبان بی پیرایۀ خویش، واژه واژه با همزبانان خویش همدلی دارد. زبانی خوش آهنگ، گرم و دلنواز. خالی از پیچ و خم های بیان ادیبانۀ شاعران دانشگاه پرورد و در همان حال خالی از تاثیر ترجمه های شتاب آمیز شعرهای آزمایشی نو راهان غرب.» "فریدون مشیری" سال های بسیاری از بیماری رنج می برد. سرانجام وی در سال 1379 و در سن 74 سالگی چشم از جهان فرو بست.

شاعر: فریدون مشیری انتشارات: چشمه