کتاب کمونیسم رفت، ما ماندیم و حتی خندیدیم

کتاب کمونیسم رفت، ما ماندیم و حتی خندیدیم اثر اسلاونکا دراکولیچ با ترجمه ی رویا رضوانی در نشر گمان به چاپ رسیده است.

گرسنه بودیم، برای همین گفتم "بریم پیتزا بخوریم!" منظورم این بود که غذایی فوری و دم دستی بخوریم.‌در جایی مثل نیویورک، یا هر شهری در اروپای غربی، وقتی آدم این پیشنهاد را می دهد منظورش همین است. یولانتا( انگلیسی_ لهستانی) بور و ظریف نگاهی به من کرد و در فکر رفت، انگار کار خیلی سختی روی دستش گذاشته بودم. با شرمندگی گفت " اینجا دو تا پیتزا فروشی بیشتر نیست." از اینکه خیال کرده بودم در لهستان هم پیتزا خیلی راحت گیر می آید احساس گناه کردم. گفتم "ولش کن." اما او اصرار کرد که به یکی از پیتزافروشی ها برویم. گفت " باید اونجارو ببینی. خیلی با بقیه ی رستوران های ورشو فرق داره." شانس آوردیم که بدون رزرو قبلی میزی به ما دادند. رستورانی خصوصی بود، یکی از تک و توک رستوران های خصوصی. باز هم شانس آوردیم که از عهده ی پرداخت قیمت یک پیتزا و آبجو برآمدیم. با آن پول می شد در هتلی لوکس شام خورد. بیرون باران می بارید، بعدازظهری سرد و زمستانی در ورشو. اینکه کوکا و پیتزا را نه تنها به عنوان غذای خاص و گران، بلکه بیش از آن، به عنوان حق انتخاب به تو می دهند، به نظرم مثل نوعی تحقیر آدمی و نوعی امپریالیسم می آید، شاید چون در اینجا چیزی که تقریبا نیست حق انتخاب است.

کم کم آدم درک می کند که در اینجا نه تنها واقعیت از جنسی دیگر است، بلکه کلمات هم معنای دیگری دارند. به این ترتیب متوجه می شوی "دوست داشتن" نه تنها حق انتخاب را می رساند، بلکه به ظرافت طبع و حتی نوعی امتیاز و آداب دانی اشاره دارد_در واقع نگاهی کاملا متفاوت به غذا. مسلما این معنا را نمی رساند که شکمت را با هرچه که آن روز در بازار سبزی یا بقالی گیر آمد پر کنی. برعکس معنایش تجربه ای خاص، نوعی شناخت، امکان مقایسه ی کیفیت و طعم است.

(قسمتی از متن کتاب)

فهرست