کتاب من از گورانی ها می ترسم | سلیمانی

معرفی کتاب من از گورانی ها می ترسم 

داستان کتاب در مورد دختری به نام "فرنگیس" می باشد که پدرش از کاسب های پولدار شهر کوچکی به نام گوران است. این دختر برای تحصیل به تهران می آید و بعد از مدتی با شخصی به نام "بهرام" ازدواج می کند و زندگی مرفهی نیز تشکیل می دهد اما این پیوند زیاد دوام نمی آورد و او بعد از جدایی، مجددا به گوران بر می گردد تا مراقب پدر و مادر بیمار و برادرش که دچار عقب ماندگی ذهنی و جسمی است، باشد.

بلقیس سلیمانی فضای زندگی در یک شهر کوچک را به خوبی به تصویر می کشد و با لحنی صمیمانه ساختار خطی رمان و اتفاقاتی که در ظرف مدت زمان دو ماه رخ می دهد را پیش می برد، حوادثی که شخصیت اصلی داستان را وادار به تغییر می کند. نویسنده با فلش بک های به موقعی که به گذشته می زند علت ترس ها و ریشه همه مشکلاتی که فرنگیس در زمان حال دارد را مورد واکاوی قرار می دهد.

این زن میانسال درگیر تعصبات کورکورانه شهر کوچکش شده است و تلاش می کند با این سنت ها که دلیل اصلی ترس و دلهره اش است رو به رو شود. با این وجود او میان سنت و مدرنیته دست و پا می زند و با مردم نامهربان شهرش که همواره او و زندگی زناشویی ناموفقش را مورد قضاوت قرار می دهند سر می کند. سلیمانی با تلفیق مضامین مختلفی چون عشق، ترس و سنت، روزهای پر التهاب دهه شصت را به تصویر می کشد و تا پایان داستان ماجراهایی که منجر به ناموفق بودن زندگی زناشویی فرنگیس شد را یکی یکی مورد بررسی قرار می دهد.

برشی از متن کتاب من از گورانی ها می ترسم 

جاده همان جاده سی سال پیش است شاید فقط روکش آسفالت آن تغییر کرده باشد تا خانه های این دهات اطراف هم چندان تغییری نکرده. آن سال ها هرچند وقت یک بار می‌ نشستیم پشت لندکروز های سپاه شهدای جبهه و جنگ را به روستاهای شان می بردیم. برای من تجربه تازه ای بود. حتی اگر امکان فرار بود که نبود، من هال فرار نبودم.

شهدا را اول در خیابان اصلی تشییع می کردیم. بچه های دبیرستان های گوران چه دختر و چه پسر پای ثابت راهپیمایی‌ ها و تشییع جنازه ها بودند دختر ها همه با چادرهای سیاه پشت سر مردها در واقع پسرهای دبیرستانی حرکت می کردند و شعار می‌ دادند شعارهایی اکثرا دو قسمتی که بخش اولش را مردها می گفتند و بخش دومش را دخترها. من شعار نمی‌ دادم ولی وقتی کسی متوجه می شد من هم مثل دیگران دستم را با چادر مشت می کردم و به دل آسمان می کوبیدم و دهانم را باز و بسته می کردم اما بیش تر تو نخ مردم و سپاهیان خوش تیپ بودم.

یکی از آرزوهایم شوهر کردن به یکی از همین لباس سبزهای خجالتی و ریش دار بود که وقتی فرز و چابک بالای لندکروز می پریدند و بلندگو را به دست می‌ گرفتند به نظرم سمبل مردان قدرت در گوران می شدند. هیچ وقت مردان کسب و بازار برایم جالب نبوده اند. 

• نویسنده: بلقیس سلیمانی
• انتشارات: چشمه