کتاب هاگاکوره

معرفی کتاب هاگاکوره 

این کتاب اثری درباره اراده است و با وجود این که ادبیاتی متفاوت با سایر کتاب ها دارد با اقبال بسیار خوبی مواجه شده است. در سال 1700 میلادی سومین امیر منطقه ای استان ساگای ژاپن درگذشت و یاماتو چونه تومو که یکی از مریدان وی بود و از کودکی نزد او خدمت می کرد نتوانست مرگ امیرش را طاقت بیاورد، به همین دلیل استعفا داد و به مکان کوچکی در نزدیکی قلعه ساگا کوچ کرد. او در این قلعه با یک سامورایی جوان به نام تاشیرو چوراموتو آشنا شد که عقاید بسیار جالبی در مورد مرگ و زندگی داشت.

یاماتو در هفت سال مصاحبت با این سامورایی گفته های ارزشمند او را می نوشت و سرانجام تصمیم گرفت این نوشته ها را به صورت کتاب درآورد و نام آن را " هاگاکوره" بگذارد. این عنوان در واقع واژه ای ژاپنی به معنای "پنهان شدن میان برگ ها" می باشد و راهنمایی علمی و روحانی می باشد که از گفته های یک سامورایی برای جنگجویان نوشته شده است. بهتر است بدانید کتاب اصلی که امروزه تنها نسخه های کپی متعددی از آن بر جای مانده است شامل بیش از هزار و سیصد گفتار از این سامورایی می باشد اما مترجم انگلیسی از میان آن ها سیصد گفتار را که جوهره کتاب هستند، انتخاب و ترجمه نموده است. سید رضا حسینی نیز برگردان فارسی را عیناً از روی نسخه انگلیسی انجام داده است. این کتاب علاوه بر هاگاکوره با اسامی دیگری چون کتاب سامورایی، قطعات ادبی نابشیما و قطعات ادبی هاگاکوره نیز شناخته می شود.

برشی از متن کتاب هاگاکوره

گفته شده است که انسان نباید در جبران و اصلاح اشتباه خود تردید به خرج دهد اگر انسان بی هیچ تاخیری اشتباه خود را اصلاح کند اشتباهش خیلی زود از یادها می‌رود اما وقتی سعی می ‌کند اشتباه خود را بپوشاند اشتباه اش دردناک تر و ناپسندیده تر به نظر خواهد رسید. وقتی کلماتی ناخواسته از دهانت بیرون می آید اگر خیلی صریح و شفاف حرف خود را اصلاح کنید آن کلمات تاثیر نخواهند داشت و دیگر نگران نخواهید بود. اما اگر کسی تو را به خاطر چنین اشتباهی سرزنش کرد باید آماده باشید تا چیزی نظیر این بگویید: من دلیل حرف سهل انگارانه خود را گفتم اگر الان به ندای حق گوش ندهی دیگر هیچ کاری نمی ‌توان کرد چون من آن حرف را ناخواسته زدم باید چنین فرض کنی که انگار اصلاً چنین حرفی گفته نشده است هیچ کس کامل نیست. و نیز هرگز نباید در مورد مردم و مسائل خصوصی دیگران حرف زد همچنین پیش از هر حرفی احساسات مخاطب خود را مد نظر قرار دهید و هر حرفی را به هر کسی نگویید.

* مهارت یافتن  در خوشنویسی به چیزی از کنار گذاشتن سهل انگاری نیاز ندارد اما در این حالت خطاطی انسان خشک و بی روح خواهد شد. باید از این مرحله فراتر روید و خود را از قواعد خوشنویسی جدا سازید. این اصل در مورد هر چیزی در این جهان صدق می ‌کند. گفته ‌اند چرا وقتی به ژرفای قلب انسان ها نگاه می‌کنیم رنجیده خاطر می شویم؟ وقتی که با بیماری و مشکلات دست و پنجه نرم می ‌کنی بسیاری از کسانی که دوست خود می نامی یا کسانی که در زندگی هر روزه نزدیک تو هستند ترسو می‌شوند و از تو فاصله می ‌گیرند. هرگاه کسی در شرایط نامساعدی به سر می‌برد و ناشاد است باید که در فارغ از همه چیز با شتافتن به دیدار او و یا فرستادن هدیه ای درخور، جویای حالش شوی. و هرگز نباید در تمام زندگی خویش کسانی را که زمانی به تو لطفی کرده‌اند فراموش کنی. با چنین کارهایی است که پایمردی اشخاص عیان می شود در این جهان کسانی که در هنگام سختی و مشکلات به دیگران تکیه می‌کنند و بعد آن ها را از یاد می‌برند بسیارند.

* با نگریستن به فراز و نشیب زندگی یک فرد نمی‌توان گفت آن فرد خوب یا بد است. بد اقبالی و خوش اقبالی به سرنوشت و گردش کار جهان باز می ‌گردد. اما خوب و بد اشخاص زائیده ی ارزشیابی ماست با این حال مردم دوست دارند فرازونشیب زندگی افراد را نتیجه خوبی یا بدی آنان قلمداد کنند و از این راه به دیگران درس اخلاقی دهند. * سامورایی باید در همه کارهای خویش مراقب باشد و از کوچکترین لغزش ها نیز بپرهیزد. از همه مهم تر اگر او در انتخاب کلمات خود مراقب نباشد ممکن است نا‌خواسته بگوید "جراتش را ندارم" یا "در این صورت من احتمالا فرار می‌کردم" یا "چه ترسناک" یا "چه دردناک". این کلمات حتی به شوخی نیز نباید به زبان آیند. یا از سر هوس یا حتی هنگامی که سامورایی در خواب حرف می زند. اگر مردی فهیم چنین کلماتی را بشنود به ژرفای وجود گوینده آن کلمات را خواهد دید مرد باید که همواره خویشتن ‌دار باشد.