کتاب پایان رابطه - گراهام گرین

کتاب پایان رابطه به قلم گراهام گرین و ترجمه احد علیقلیان در نشر نو به چاپ رسیده است.

این کتاب برای اولین بار در سال 1951 منتشر گردید و آن قدر مورد توجه قرار گرفت که چند وقت بعد با اقتباس از داستان آن دو فیلم سینمایی ساخته شد. با وجود این که بسیاری از ریزه کاری های رمان در هیچ یک از این دو فیلم رعایت نشده است اما داستان جذاب آن برای این که هر دوی این فیلم ها را با استقبال خوبی رو به رو کند، کافی بود. برخلاف دیگر رمان های گرین در این اثر خبری از داستان های ماجراجویانه و پلیسی نیست و حکایتی از شور عشق در آن به تصویر کشیده می شود. او در این کتاب تعریف گسترده ای از عشق و نفرت دارد. ساختار ظاهری رمان، رابطه های ممنوعه و عشق های غیرمجاز را در مقابل ایمان قلبیِ واقعی به خدا قرار داده و مقاومت شخصیت ها را برای ایمان آوردن به خدا نشان می دهد. شخصیت اصلی داستان مدام بین عشق و نفرت در رفت و آمد است. او سعی دارد خود را فردی بی خدا و بی ایمان نشان دهد اما رگه هایی از اعتقاد راسخ به خدا در عمق جملاتش پیدا می شود و همه صحنه سازی هایش را خراب می کند. در آغاز داستان، مخاطب احساس می کند با داستانی از عشق های معمولی طرف است اما هنگامی که پای خدا به ماجرا باز می شود خواننده متوجه می شود که هدف گرین برای نوشتن این اثر نمایش عشق های زمینی نیست و او قصد دارد مفهوم واقعی عشق به خالق را به تصویر بکشد. یکی از موضوعات مهم دیگری که گرین در این رمان به آن پرداخته مقوله "حسادت" است. حسادتی که آمیزه مرگبار عشق و نفرت می باشد و تلخکامی و انزجار از جهان را در پیش دارد.

برشی از متن کتاب

هیچ داستانی آغاز یا پایان ندارد. ما به دلخواه لحظه ای از یک زندگی را انتخاب می‌ کنیم و از آن جا به گذشته یا آینده نگاه می‌ کنیم. می‌ گویم انتخاب می‌ کنیم و این را با غرور نابجای نویسنده‌ ای حرفه ای می گویم که البته به دلیل مهارت های تکنیکی اش مورد ستایش قرار گرفته است-اگر اصلا اشاره ای جدی به او شده باشد. اما آیا به راستی در آن شب تاریک بارانی ژانویه 1946 منظره هنری مایلز را در محوطه عمومی که داشت کجکی از وسط نهر پهن آب باران رد م یشد به اراده خودم انتخاب کردم یا این تصویر مرا انتخاب کرد؟ بر اساس قواعد حرفه من کار درست و راحت این است که داستان را درست از همین جا آغاز کنم اما اگر در آن هنگام به خدا ایمان داشته بودم شاید باور می‌ کردم که دستی دارد آرنجم را می کشد و تکان تکان م یدهد که: با او حرف بزن هنوز تو را ندیده است. آخر چرا باید با او حرف می زدم؟ اگر به کار بردن واژه نفرت در مورد آدم‌ ها زیاده روی نباشد باید بگویم که از هنری نفرت داشتم-از زنش سارا هم همینطور و به گمانم هنری هم اندکی پس از ماجراهای آن شب از من متنفر شد همانطور که حتما گه گاه از زنش متنفر می شد و از آن دیگری که آن روزها خوشبختانه به اوایمان نداشتیم. از این رو این داستان بسیار بیش از آن که داستان عشق باشد داستان نفرت است و اگر گاهی چیزی به نفع هنری و سارا بگویم باید به حرفم اعتماد کنید. در نوشته من غرض ورزی راهی ندارد زیرا غرور حرفه ام هم حکم می کند که حقیقت نیم‌ بند را حتی به ابراز نفرت نیم‌ بند خودم ترجیح دهم. دیدن هنری در محوطه در چنان شبی عجیب بود او آسایش را دوست داشت و به هر حال سارا را هم داشت یا من اینطور خیال می کردم. برای من آسایش مثل خاطره نابجا در مکان و زمانی نابجا است اگر آدم تنها باشد نداشتن آسایش را ترجیح می دهد حتی در میان اسباب و اثاث بازمانده مستاجر قبلی در اتاق اجاره ای که در بخش نامناسب جنوبی محوطه عمومی داشتم زیادی احساس راحتی می کردم با خودم گفتم زیر باران قدم م یزنم و در کافه محل لبی تر می کنم. راهرو تنگ و شلوغ پر از کلاه و پالتو غریبه ها بود و اشتباهی پتر کس دیگری را برداشتم. همسایه طبقه دوم مهمانی داده بود. بعد در ساختمان را که شیشه کاری رنگی داشت پشت سرم بستم و از پله ها که در بمباران سال 1944 آسیب دیده و هرگز تعمیر نشده بود با احتیاط پایین آمدم. وضعیت راه پله و نیز این که شیشه کاری زمخت و زشت سبک ویکتوریایی چگونه در برابر آن بمباران تاب آورده بود همانطور که آبا و اجداد من هم در برابر آن تاب می‌ آوردند دلیل بود برای این که این تاریخ در یادم بماند. داشتم یک راست آن طرف محوطه می رفتم که متوجه شدم چترم را اشتباهی برداشتم چون چتر سوراخ بود و باران زیر یقه بارانی ام می ریخت. همان موقع بود که هنری را دیدم خیلی راحت می توانستم راهم را کج کنم. چتر نداشت و زیر نور چراغ می دیدم که باران جلوی دیدش را گرفته است.

نویسنده: گراهام گرین مترجم: احد علیقلیان انتشارات: نشر نو