محمدحسین بهجت تبریزی، معروف به شهریار، یکی از بزرگترین شاعران معاصر ایران و زبان ترکی آذربایجانی است. اشعار او از عمق احساسات و دردهای مردم سرچشمه میگیرد و به همین دلیل، همواره در دل مخاطبان جای گرفته است.
دوران کودکی و جوانی
شهریار در سال 1282 هجری شمسی در تبریز به دنیا آمد. از کودکی به شعر و ادبیات علاقهمند بود و سرودن شعر را از سنین پایین آغاز کرد. او در جوانی به تحصیل پزشکی پرداخت اما به دلیل علاقهاش به ادبیات، این رشته را رها کرد و به سرودن شعر پرداخت.
شهرت و آثار
شهریار با اشعار زیبای خود به ویژه غزلهای عاشقانه و عرفانی، به سرعت در میان اهل ادب و شعر شهرت یافت. برخی از معروفترین اشعار او عبارتند از:
- علی ای همای رحمت: این غزل زیبا و بلند، یکی از مشهورترین اشعار فارسی است که در مدح امام علی (ع) سروده شده است.
- حیدربابا: این مثنوی به زبان ترکی آذربایجانی، روایتی حماسی از زندگی حیدربابا، یک چوپان آذربایجانی است.
- سهندیه: این شعر زیبا، به کوه سهند و طبیعت آذربایجان پرداخته است.
ویژگیهای شعر شهریار
- سادگی و روان بودن زبان: اشعار شهریار به دلیل سادگی زبان و بیان صریح احساسات، برای عموم مردم قابل فهم است.
- عشق و عرفان: بسیاری از اشعار شهریار به موضوعات عشق، عرفان و انساندوستی پرداخته است.
- ملیگرایی: شهریار در اشعار خود به فرهنگ و تاریخ آذربایجان و ایران بسیار علاقهمند بوده است.
درگذشت
شهریار در سال 1367 در تهران درگذشت و بنا به وصیت خودش، در مقبرهالشعرای تبریز به خاک سپرده شد.
میراث شهریار
شهریار با اشعار ماندگار خود، میراثی گرانبها برای ادبیات فارسی و ترکی آذربایجانی به یادگار گذاشته است. اشعار او همچنان در دل مردم زنده است و به عنوان نماد عشق، عرفان و انساندوستی شناخته میشود.