کتاب نحسی ستاره های بخت ما - جان گرین

کتاب نحسی ستاره های بخت ما اثر جان گرین و ترجمه‌ ی آرمان آیت الهی توسط نشر آموت به چاپ رسیده است.

"کتاب نحسی ستاره های بخت ما" اثری بی نظیر است که در ژانویه سال 2012 به چاپ رسید و در همان هفته اول فروش توانست رتبه اول لیست کتاب‌ های پرفروش نیویورک تایمز را به خود اختصاص دهد. داستان این کتاب از زبان افرادی که به بیماری سرطان مبتلا هستند نوشته شده است. شخصیت محوری داستان "هیزل لنکستر" نام دارد، او شانزده سال بیشتر ندارد اما مدتی است که از بیماری سرطان رنج می برد، و دچار افسردگی شده، خانواده اش برای اینکه "هیزل" بخاطر بیماری اش منزوی نشود او را به جمعی که کودکان سرطانی حضور دارند، می فرستند. "هیزل" در میان این جمع با پسری به نام آگوستوس آشنا می شود که به خاطر سرطان استخوان یکی از پاهایش را از دست داده است . این آشنایی سرآغاز یک رابطه ی دوستانه و عاشقانه ی عمیق بین آن دو می شود. در این کتاب ما شاهد داستان عشق "هیزل "و آگوستوس مبتلا به سرطان هستیم و از آنجایی که هر دو بیمارند و امید به زندگی در آنها به حداقل رسیده است دچار اتفاق‌های غیر منتظره ای می شوند. با خواندن کتاب فوق العاده، زیباترین داستان عاشقانه مدرن را تجربه خواهید کرد،داستانی که سرشار است از تناقضات احساسی مانند: یاس و امید،غم و شادی، عشق و نفرت، گریه و خنده و ...

برشی از متن کتاب

گفتم: “امم، چیز دیگه ای همراهم نیست.” ” چه بد. الان خیلی تو حس و حال شعرم. چیزی حفظ نیستی؟” با نگرانی شروع کردم: ” بیا روانه شویم، تو و من/ هنگامی که غروب، آسمان را فراگرفته است/ مانند بیماری که بیهوش شده با اتر، روی میزی افتاده است.” گفت: آروم تر. کمی خجالت می کشیدم، درست مثل اولین باری که درباره ی یک مصیبت باشکوه می خواستم به او بگویم.« آمم، باشه، باشه. بیا روانه شویم، از پس خیابان های نیمه متروکه/ و سخنان زیر لب ساکنانش/ از شب های بی قرار در مهمانسراهای ارزان قیمت یک شبه/ و رستوران های خاک اره گرفته با پوست های صدفشان/ خیابان هایی که همچون بحثی ملال اور و پلید/ از پس هم می آیند/ تا هدایت کنند تو را به سمت پرسشی بغرنج... / اوه، نپرس، این چه چیزی است؟ / بیا روانه شویم و ملاقات خود را ادا کنیم. آگوستوس به آرامی گفت: “عاشقتم” گفتم: “آگوستوس.” گفت: “واقعا می گم.” به من خیره شده بود، و می توانستم ببینم که گوشه چشمانش چین خورده بود. ” من عاشقتم، و لذت ساده گفتن حقیقت رو از خودم منع نمی کنم. من عاشقتم، و می دونم که عشق چیزی نیست جز فریادی در پوچی، و به فراموشی سپرده شدن هم اجتناب ناپذیره، و عاقبت همه ما نابودیه و یه روزی خواهد اومد که همه کارهای ما توی این دنیا به خاک برگردونده می شه، و می دونم که خورشید تنها سیاره زمینی رو که داریم در خود خواهد بلعید، و من عاشقتم.” دوباره گفتم: “آگوستوس.” فقط همین را می توانستم بگویم. احساس می کردم که درون بدنم جوش و خروشی به راه افتاده، انگار که غرق در یک جور لذت دردناک شده بودم، ولی نمی توانستم همین حرف را به آگوستوس بزنم. نمی توانستم هیچ حرفی به او بزنم. فقط برای مدتی نگاهش کردم و او هم به من نگاه کرد تا بالاخره سری تکان داد، لب هایش را جمع کرد، چرخید و سرش را به پنجره ی هواپیما تکیه داد. فکر کنم اگوستوس خوابش برده بود. من که کم کم خوابم برد و وقتی بیدار شدم که هواپیما در حال فرود بود. دهانم خیلی بد مزه شده بود،برای همین از ترس مسموم کردن هوای هواپیما، سعی کردم بسته نگهش دارم! نگاهی به آگستوس انداختم، داشت از پنجره بیرون را می دید، و به محضی که در ابرهای کم ارتفاعی که زیرمان بودند فرو رفتیم و ان ها را رد کردیم کمرم را صاف کردم تا بتئانم هلند را ببینم.به نظر سرزمینی می رسید که در اقیانوس غرق شده است.، زمین های کوچک و سرسبز مستطیلی شکل آن از همه طرف از طریق کانال های آبی احاطه شده بود. درست موازی یک کانال فرود امدیم، انگار که دو تا باند فرود وجود داشت؛ یکی برای ما و یکی برای مرغ های ماهی خوار. بعد از اینکه چمدان هایمان را گرفتیم و کارهای ورودی را انجام دادیم، همگی سوار تاکسی ای شدیم که راننده اش مردی کچل با کله ای خمیری شکل بود که انگلیسی را بسیار عالی صحبت می کرد؛ از من هم بهتر. گفتم:هتل فیلسوف؟ گفتک آمریکایی هستید؟ مامان گفت: بله اهل ایندیاناییم.

• نوبسنده: جان گرین
• مترجم: آرمان آیت اللهی
• انتشارات: آموت