کتاب من به حق خودم نمی رسم (احساس های تو 10)

کتاب من به حق خودم نمی رسم دهمین جلد از مجموعه ی احساس های تو نوشته ی برایان موزس و ترجمه ی قاسم کریمی با تصویرگری مایک گوردن توسط انتشارات قدیانی به چاپ رسیده است.

کتاب جلد دهم از مجموعه ی " احساس های تو " می باشد. در هر جلد از این مجموعه کودک را با یکی از احساساتش آشنا می کند. در ابتدا شرح داده می شود که کودکان در هنگام بروز احساسات گوناگون چه عکس العمل هایی نشان و چه کارهایی را انجام می دهند. سپس از موقعیت ها و مکان هایی می گویند که آن حس به خصوص به سراغشان آمده است. همچنین به کودکان یاد آوری می شود که بزرگسالان نیز این احساسات را دارند. در نهایت راه کارهایی برای کودکان نقل می شود تا با آن حس به خوبی برخورد کنند و از پس هیجانات خود بربیایند. هدف این مجموعه نشان دادن انسان با تمامی احساساتش است چه مثبت و چه منفی، اما نکته ی اساسی در این کتاب ها، که با وجود حجم کم شان مسائل تربیتی مهمی را آموزش می دهند، این است که نحوه ی برخورد با احساس های گوناگون و مدیریت آن ها را به کودکان بیاموزد. در این جلد به موضوع احقاق حق پرداخته می شود و از مواقعی گفته می شود که کودک احساس می کند حق او پایمال شده است و عکس العمل های او بیان می شود. به کودکان یادآوری می شود که گاهی بزرگ ترها نیز این احساس را دارند. اما به آن ها گفته می شود که خود را با دیگران مقایسه نکنند چون در برخی از موارد، آن ها وضع بهتری در مقابل دیگران دارند.

تصاویر کتاب که بخش عمده ی آن را تشکیل داده، به شکل جالب و زیبایی توسط مایک گوردن طراحی شده است. کتاب برای گروه سنی 6 تا 10 سال مناسب می باشد. این کتاب مورد تایید وزارت آموزش و پرورش و معرفی شده در کتاب نامه ی رشد شماره 10 می باشد.

برشی از متن کتاب

وقتی به خودم نمی رسم... مثل زنبوری می‌شوم که نمی تواند به گلی که دوستش دارد، برسد... مثل گربه ای می شوم که پشت میله های قفس گیر افتاده... دلم می‌خواهد به یک نفر مشت بزنم. وقتی به حق خودم نمی رسم... از اتاق بیرون می روم... در را محکم به هم می کوبم... عصبانی می شوم و از پله ها بالا می‌روم. خواهر بزرگم کفش های ورزشی نو دارد؛ ولی من ندارم... برای همین احساس می کنم به من ظلم شده است. همه ی پدرها بچه هایشان را به سینما می برند. آن ها جدیدترین فیلم های کارتون را تماشا می کنند. اما پدرم مرا به سینما نمی برد. برای به همین خاطر، احساس می کنم به حق خودم نرسیده ام. همه دوستانم را برای تیم فوتبال انتخاب می‌کنند ولی مرا بازی نمی دهند... به همین خاطر، احساس می کنم به حق خودم نرسیده ام. اما، این من بودم که توی مسابقه ی قبلی، یک گل زدم! توی شهربازی، همه بچه‌ها سرسره بازی می‌کنند ولی به من اجازه نمی‌دهند... آن وقت احساس می کنم که به حق خودم نرسیده ام. بابا و مامان می گویند: «هر وقت بزرگ تر شدی، تو هم می توانی سوار آن سرسره بشوی.» وقتی قرار است من و برادرم نوبتی با کامپیوتر بازی کنیم. اما او حتی نمی گذرد به آن نزدیک شوم من احساس می کنم به حق خودم نرسیده ام. بگذار بازی کنم وگرنه جیغ می زنم! آدم بزرگ ها هم بعضی وقت ها فکر می کنند که زندگی آن ها آن طوری نیست که دوست دارند... وقتی می‌گویم: «این چه وضعی است؟!» پدرم می‌گوید باید به خاطر چیزهایی که دارم، خیلی هم خوش حال باشم. آن وقت می گوید: «وقتی به سن تو بودم...» بعد از بچه گی هایش تعریف می‌کند؛ از چیزهایی که نداشته، می گوید. بعضی وقتا می بینم که وضع من از دیگران بهتر است. خواهر بزرگم فکر می‌کند درست نیست که او این همه درس و مشق داشته باشد و من نداشته باشم. می دانم که وقتی همه ما از خانه بیرون می رویم و آقا سگه باید تمام روز در خانه تنها بماند، پیش خودش می گوید: «این چه وضعی است؟!»

• معرفی شده در کتاب نامه ی آموزش و پرورش
• از سری کتاب های بنفشه
• نویسنده: برایان موزس
• مترجم: قاسم کریمی
• تصویرگر: مایک گوردن
• انتشارات: قدیانی