کتاب کلیدهای پرورش کودک تیزهوش

معرفی کتاب کلیدهای پرورش کودک تیزهوش

بسیاری از والدین آرزو دارند که فرزندی تیز هوش داشته باشند اما آن ها غافل از این هستند که این کودکان به دلیل داشتن بهره ی هوشی بالا و متمایز بودن با دیگر هم سالان خود در مدارس و محیط های آموزشی و حتی در خانه و در حضور والدین و دیگر اعضای خانواده مانند خواهرها و برادرها یشان دچار مشکلات فراوانی خواهند بود.

این کتاب به والدین کمک می کند تا در مواجه با این کودکان روش های درست تربیتی و آموزشی را به کارگیرند. والدین می آموزند که فرزندان تیز هوش خود را بهتر بشناسند و از نیازهای آنان آگاه شوند. زمان مناسب برای رفتن به کودکستان، جهش درسی و تحصیلی، آموزش های انفرادی برای این کودکان، توانایی های تحصیلی آنان، استعداد های هنری، کودکان معلول تیزهوش، خلاقیت، مسائل مربوط به جنسیت در این کودکان از جمله مباحث مهم این کتاب به شمار می آید.

برشی از متن کتاب کلیدهای پرورش کودک تیزهوش

رقابت، چه در خانه و چه در مدرسه، با زندگی کودکان تنیده شده است. شاید والدین متوجه شوند که فرزندان تیزهوششان، به طور خاصی رفتار رقابت جویانه دارند؛ شاید به این دلیل که همیشه مورد تحسین قرار گرفته و در محیط مدرسه، بارها عملکرد بسیار درخشانی داشته اند. کودکان تیزهوش خیلی زود این حس را که همیشه باید برنده باشند، درونی می سازند. علاوه بر آن، اگر برنامۀ آموزشی ای که در مدرسه ارائه می‌شود، جنبۀ رقابت جویانه نداشته باشد، شاید از این هم فراتر روند و فرض را بر این بگذارند که موفقیت به راحتی به دست می آید.

کودکان تیزهوشی که بیشتر اوقات به موفقیت دست می‌یابند، وقتی رقابت شدیدتر شود و آنها نیز به ندرت طعم شکست را چشیده باشند، اغلب دچار ضربۀ روحی می شوند. گاهی آنها خود را با نوع رقابت جدید، تطبیق دهند. در موارد دیگر، دچار یاس می شوند. درصد قابل توجهی از دانش آموزان موفق دبیرستانی، در دوران دانشکده ترک تحصیل می کنند؛ زیرا آمادگی رقابت در محیط خاص دانشکده را ندارند. «نا امیدی» دقیقاً همان واژه ای است که این دانش‌آموزان برای شرح پریشانی خود به هنگام شکست، از آن استفاده می کنند؛ آن هم بعد از موفقیت های درخشانی که در گذشته بدان دست پیدا کرده اند.

مربیان دریافتند که بسیاری از کودکان، احساس یک «بازنده» را دارند در نتیجه، در مدارس ما جنبشی برای دوری جستن از رقابت به وجود آمده تا کودکان از احساس شکست رهایی یابند. این مسئله حقیقت دارد که کودکانی که خود را بازنده می ‌پندارند، دیگر از اعتماد لازم برای خطر کردن برخوردار نیستند و به همین دلیل، شاید از تلاش بیشتر در این زمینه خودداری کنند.

معذالک، آموزش به کودکان در زمینۀ رقابت های موجود در جامعه، در واقع به این معنی است که فرصت هایی برای موفقیت و شکست در اختیارشان می گذاریم. عملکرد مناسب در محیط رقابتی، امری ذاتی نیست و به آموزش مناسب نیاز دارد. درست است که والدین خواهان تلاش فرزندانشان برای دستیابی به موفقیت هستند، اما آموزش رقابت به این کودکان، در گرو آن است که به ایشان یاد دهیم با شکست و ناکامی احتمالی هم خودشان را سازگار کنند.

معمولاً کودکان وقتی موفق هستند، به طور طبیعی خوشحالند. با وجود این، گاهی ممکن است این کودکان در رویارویی با افرادی که در حد رقابت با آنها نیستند، رفتاری گستاخانه در پیش گیرند. علاوه بر آن، اگر شکست بخورند، ممکن است دچار احساس خشم یا ناراحتی شوند. حتی گاهی از حضور در عرصه های رقابت جویانه خودداری می‌کنند؛ مگر آنکه قطعاً مطمئن باشند که می توانند به پیروزی دست یابند.

خطر شکست می تواند برای آنها بسیار وحشت انگیز باشد. وقتی آنان از شرکت در بسیاری از زمینه هایی که آن را به نوعی رقابت جویانه می‌دانند، امتناع می کنند، فرصت های مناسبی را برای یادگیری انواع مهارت ها از دست می دهند و مانع این می شوند که اعتماد به نفسشان بیشتر شود.

(کلیدهای تربیت کودکان و نوجوانان) نویسنده: دکتر سیلویا ریم مترجم: مینا اخباری آزاد انتشارات: صابرین