کتاب گزیده مقالات اساسی کایه دو سینما (دهه 1960)

کتاب گزیده مقالات اساسی کایه دو سینما (دهه 1960: موج نو، سینمای نو و ارزیابی دوباره هالیوود) با ویراستاری جیم هیلی یر و ترجمه ی کاظم فیروزمند و ماهیار آذر توسط نشر آگه به چاپ رسیده است.

این کتاب گزیده ای از مقالات و نقدهایی است که در مجله ی معتبر "کایه دو سینما" به چاپ رسیده است. این مجله، یکی از معتبرترین و مهم ترین نشریات در تاریخ سینما تا به امروز بوده است که به معرفی و نقد فیلم ها و فیلم سازان می پردازد. "کاظم فیروزمند" و "ماهیار آذر" با جمع آوری این مقالات و کنار هم قرار دادن شان، کتابی مستقل نگارش کردند که شامل مقالاتی از آثار فرانسوآ تروفو، ژان لوک گدار، ژاک ریوت، آندره بازن، اریک رومر و لوک موله می باشد. " گزیده مقالات اساسی کایه دو سینما" در واقع مجموعه ای چهار جلدی است که کتاب حاضر اولین جلد از این مجموعه می باشد و به دهه 1960 اختصاص دارد. دهه ای که موج جدیدی از فیلم های خاص در هالییود به راه افتاد و این فیلم ها و عوامل شان، دنیای سینما را دگرگون کردند. کتاب پیش رو، با قلم جذاب و روانی نوشته شده است، از این رو علاوه بر متخصصان در حوزه ی فیلم، برای مخاطب عادی و غیر متخصص نیز جذابیت های فراوانی دارد، پس پیشنهاد می کنیم مطالعه ی این کتاب را از دست ندهید.

فهرست

• پیشگفتار
• کتاب هایی که در متن به کرات ذکر شده ‌اند
• مقدمه: کایه دو سینما در دهه 1960
• بخش اول: موج نو / سینمای فرانسه
• مقدمه: بازاندیشی و بازسازی سینمای فرانسه
• لوک موله ژان لوک گدار
• آندره س. لابارت: ناب ترین نگاه: زنان ساده
• آندره س. لابارت: مارین باد سال صفر
• ژان - لوک گدار: از منتقد تا فیلم ساز: مصاحبه با گدار
• ژان - لوئی کومولی، ژان دومارشی، ژان - آندره فیشی پی یر کاست، آندره اس. لابارت، کلود اولیه، ژاک ریوت، فرانسوا ویرگان: بد اقبالی های موریل. موریل
• کایه دو سینما: بیست سال سینمای فرانسه: بهترین فیلم های فرانسوی پس از جنگ
• اریک رومر: کهنه و نو: رومر در گفت و گو با ژان - کلود بیه، ژاک بونتان، ژان - لویی کومولی
• آندره س لابارت: پانیول
• ژان - لوئی کومولی: جدل: للوش، یا وجدان پاک
• فرانسوا تروفو: تکامل موج نو: تروفو در گفت و گو با ژان - لوئی کومولی، ژان ناربونی
• بخش دوم: سینمای آمریکا: بزرگداشت
• مقدمه: تقدیس میزانسن
• پاسخ نیکلاس ری
• میشل مورله: در دفاع از خشونت
• میشل مورله: زیبایی دانش: جوزف لوزی
• ژان دوشه: هنر آزمایشگاهی: نخستین دیدار
• بخش سوم: سینمای آمریکا: ارزیابی مجدد
• مقدمه: باز اندیشی سینمای آمریکا
• کلوود شابرول، ژاک ریوت، فرانسوا تروفو: پرسش هایی درباره سینمای آمریکا: یک گفت و گو
• ژان - لوئی کومولی: هاوارد هاکس طنزپرداز
• کلود اولیه: سلطانی در نیویورک: کینگ کنگ
• ژان - لوئی کومولی، ژان - آندره فیشی، ژرار گگان، میشل ماردور کلود اولیه، آندره تشینه: بیست سال بعد: گفت و گو درباره سینمای امریکا و اصل مولف
• ژان - لوئی کومولی: نکاتی درباره ی تماشاگر جدید
• ژان ناربونی: با حداکثر سرعت: خط سرخ 7000
• بخش چهارم: به سوی یک سینمای نو / نقد
• مقدمه: بازاندیشی نقش سینما و نقد
• برنار دورت: به سوی نقد برشتی سینما
• سینما حقیقت یا رئالیسم شگفت
• لوئی مارکورل: تجربه لیکاک
• ژان - آندره فیشی: نئو - نئو رئالیسم: راهزنان در اورگوسولو
• رولان بارت: به سوی نشانه شناسی سینما: بارت در گفت و گو با میشل دلائه، ژاک ریوت
• ژان - آندره فیشی: بیماری مهلک: مشت ها در جیب
• ژان - لوئی کومولی: اخلاق اقتصاد
• ژان - لوک گدار: مبارزه در دو جبهه: گدار در مصاحبه با ژاک بونتان، ژان - لوئی کومولی، میشل دلائه، ژان ناربونی
• ژان ناربونی: به سوی بی ربطی
• ژاک اومون: چندین راه به یک خوانش: تلفنچی
• کایه دو سینما: سر مقاله: ماجرای لانگلوا
• کایه دو سینما: سر مقاله: اتا ژنرال سینمای فرانسه
• کایه دو سینما: سر مقاله: تغییرات در کایه
• ژان - لویی کومولی: پس نوشت: گرگ و میش
• ژاک ریوت: سر ریز کردن زمان: ریت در گفت و گو با ژاک اومون، ژان - لوئی کومولی، ژان ناربونی، سیلوی پی یر
• سیلوی پی یر، ژان - لویی کومولی: دو چهره چهره ها
• پیوست یک: فهرست بهترین فیلم های سال 1960 - 1968 از نظر کایه دو سینما
• پیوست دو: نمای کایه دو سینما به زبان انگلیسی
• نمای نام ها و فیلم

برشی از متن کتاب

مواجهه دو نگرش متفاوت به یک محیط و بدین سان به یک زن گسستی باز هم شدیدتر، رجعت به گذشته، ایجاد می کند که با نور پردازی تند سفید شمالگان ای اش و صحنه های بی پرده اش، با فیلمبرداری خاکستری و آپارتمان شلوغ قسمت اول به لحاظ بصری در تضاد است. این رجعت گذشته که صرفاً با منطق موقعیت پدید آمده است،  همان‌قدر فراخوانی احساسی ماجرای عاشقانه است که تحلیل دقیق رابطه دو دلداده و قضاوت عشق آنهاست. به عنوان تحقیقی که منطق درونی وضعیت ضروری اش ساخته است وا گشاینده ناسازگاری آشکار عشق یان و ژاکلین،  صاحب آپارتمان است. آن گونه که پلیس تصویرش را از روی شواهد و آثار باز می سازد. این چیزی است که مورگان به ناگزیر متوجه اش می شود -  او شامه تیزی دارد حتی اگر که راهش بسته است. لوزی دوست دارد تلاش برای صراحت را با این نوع نقص جسمانی (مستی ردگیریو در عصر بی ترحم، زکام مورگان در نخستین دیدار)  درآمیزد، نقصی که با شیدایی کورکورانه عاشق جفت می شود باید با این مه گرفتگی ذهن جنگید. زیرا مورگان نیز درگیر ماجرا است حتی همان قدر که یان است.  خود را درگیر همان حقیقت جویی و از این رهگذر جستن حقیقت خویش می ‌یابد. از این جاست فشارهایی که باید بدان ها تن در دهد، فشارهای اجتماعی که شکافتی به این مقام پرستی است و مسئله خطیرتر عزت نفس اش ایجاد می ‌کند. همان مسئله ساده منزلت مسئله برای مورگان و برای یان  یکی است: ایستادگی در برابر تباه، حفظ شرف به محض اینکه این را درمی یابند، پس از اندک برخوردی که سوال آزارنده ی یان در دفتر مورگان ایجاد می کند، فرجام چندان دور نیست. زن - ژاکلین / لیدی فنتون - افشا  می ‌شود؛  دوگانگی او تحت فشار دو برابری که مورگان و یان وارد می ‌آورند، به نحو کور کننده ‌ای عیان می ‌شود. دروغ به حقیقت ناسزا می ‌گوید. ذات فردی بر ظواهر چیره گشته است. معصومیت رهایی می یابد. پس درباره ی لوزی بد قضاوت خواهیم کرد، در واقع کارش را کاملا غلط تعبیر خواهیم کرد. اگر زیباشناسی او را به خردورزی چپ پیوند ندهیم حتی چنان که دو مارشی گفته است، به چپ افراطی، زیرا لوزی هر توسلی به احساساتی گری را که به اصطلاح چپ هنری آن چنان دلبسته اش است قاطعانه رد می‌ کند. هنر او هنر آزمایشگاهی است. یک تکه کامل تجربه زنده را می گذارید توی شیشه. مساعد ترین شرایط را برای آزمایش ایجاد می کنید. سپس موشکافانه همه روابط عینی را که شکل می ‌گیرند تحلیل می ‌کنید و در می یابید که مبارزه منبع حیاتی هر واقعیتی است مبارزه افراد ( یان و ژاکلین، یان و مورگان) مبارزه طبقاتی و غیره. اما چون شناخت مشاهده گر را همواره شناخت شخص مشاهده شونده تعیین می ‌کند، مبارزه به این شناخت راه می دهد. در چنین جوی از برخورد دراماتیک خشونت موجه، ساختارهای متحجر را فرو می ‌ریزد، خویشتن آمدی را به بالا می راند و ظاهرش می سازد. چنگ زدن به ارتعاش های درونی خویشتن این خواسته یان از ژاکلین در حال نقاشی ( او در عین حال که طبقه خود را بروز می ‌دهد درصدد پنهان کردن آن است) چیزی است که لوزی از هنر خود می خواهد. هنری که از تزئین و آرایش بیزار است، صراحت به کار می ‌گیرد تا افسانه را نابود کند، هنری که می انگیزد و تکان می دهد. صفحه 184

(موج نو، سینمای نو، ارزیابی دوباره هالیوود) ویراستار: جیم هیلی یر مترجمان: کاظم فیروزمند - ماهیار آذر انتشارات: آگه