کتاب این مردم نازنین | رضا کیانیان

درباه کتاب این مردم نازنین اثر رضا کیانیان

کتاب این مردم نازنین از دسته کتاب‌های خاطرات و زندگی‌نامه شامل خاطرات و قصه‌های بازیگر مشهور "رضا کیانیان" در مواجهه با مردم و طرفدارانش می باشد که از زبان خودش روایت شده است. او این خاطرات را از روزهایی که بعد از اولین فیلم‌اش، کم کم در حال شناخته شدن بوده شروع می‌کند و حس و حال آن روزهایش را شرح می‌دهد.

در ادامه به بیان خاطراتی می‌پردازد که در رویارویی با مردمِ طرفدارش، برایش اتفاق افتاده بود. این بازیگر و نویسنده‌ی توانا، در کتاب حاضر از علایقش می گوید و به توصیف روزهایی می‌پردازد که گاه به تنهایی احتیاج داشته و گاه دلش می‌خواسته در هیاهوی طرفدارانش غرق شود و به طور کلی از روحیات گوناگونش در روزهای مختلف سخن می‌گوید.

بعضی از خاطرات "کیانیان" به قدری جذاب و بامزه است که شما را به خنده وا می دارد و کاری می کند تا دوباره سراغش بروید و مجدداً آن خاطره را بخوانید. بهترین حسی که از این کتاب می توان دریافت کرد، لذت ارضای حس کنجکاوی است، احساس سرک کشیدن در زندگی شخصی افراد مشهور که عموماً همه ی مردم این حس را دارند.

در  کتاب"این مردم نازنین" بخش هایی از زندگی شخصی "کیانیان" را می خوانیم و از این طریق کنجکاوی مان را بر طرف می کنیم. اگر به این اسطوره ی سینما و تلویزیون علاقه دارید، پیشنهاد می کنیم مطالعه ی خاطرات زیبای او را با قلم شگفت انگیز خودش از دست ندهید.

بخشی از کتاب این مردم نازنین اثر رضا کیانیان

بعد از سریال آپارتمان نوشته فرهاد توحیدی و به کارگردانی اصغر هاشمی و تهیه‌ کنندگی بهروز خوش رزم و مدیر تولیدی کسی که قسط آخرم را نداد، شهرت ام آغاز شد.

دیگر مردم مرا می‌ شناختند و گاهی به اسم صدا می‌ زدند. یک روز که از دفتر مجله گزارش فیلم برمی گشتم و در بلوار کشاورز به طرف پارک لاله می رفتم، سر خیابان توس، سه تا دختر دبیرستانی مرا دیدند و جیغ زدند.

بالاخره آن اتفاق جادویی افتاد. دختران با دیدن من جیغ زدند. خوشحال شدم. خیلی. شهرت به سراغ من آمده بود. در پیاده ‌رو می ‌رفتم. طعم شهرت را مزه‌ مزه می ‌کردم. شیرین بود. مثل همیشه خیال ‌ام به پرواز درآمد. رفتم به آینده. به شهرتی غلیظ ‌تر. بیش‌ تر و بیش ‌تر. تا این‌ که از خودم پرسیدم: همین ‌را می ‌خواستی؟ کمی در ذهن‌ ام مکث کردم. جواب ‌ها را سبک سنگین کردم. و بالاخره جواب دادم: نه! البته نه! اگر همین را می‌ خواستم باید می ‌دیدم مردم چه می‌ خواهند و همان را ادامه می ‌دادم. باید می ‌دیدم دخترانی که دست به جیغ ‌شان خوب است چه می ‌پسندند و به پسند آن ‌ها جواب می ‌دادم.

اما من آن چه را که خودم می خواهم، دوست دارم. پسند خودم برای ام مهم تر است. من نمی خواستم فقط مشهور شوم، می خواستم بازیگر شوم. مشهور هم شدم، چه بهتر.

پسند من این بود که نقش های گوناگون بازی کنم .دوست نداشتم در زندان یک نقش بمانم. دوست نداشتم در زندان پسند تماشاگر بمانم .خوب، باید تصمیم می گرفتم. تصمیم گرفته بودم. باید ادامه می دادم. پسند تماشاگر فریبنده است. نباید تسلیم می شدم. یاد قصه اولیس افتادم که وقتی قرار بود به جزیره پریان اغواگر برسد دستور داد او را به دکل کشتی ببندند و هرچه فریاد زد باز نکنند، باز نکنند تا از آن جزیره بگذرند.

نباید اغوا می ‌شدم. درست جلوی سینما بلوار بودم که خودم را به دکل کشتی بستم.

امروز، سال‌ ها از آن ماجرا می ‌گذرد. نقش‌ های گوناگون بازی کرده ‌ام. مشهور هم شده‌ ام. اما هر روز اغوایی تازه‌ تر پیش می ‌آید. باید همیشه نزدیک دکل کشتی باشم. باید به بازیگری ادامه دهم.

شهرت، تنهایی را می ‌دزدد. همه ‌جا نگاه‌ ات می‌ کنند. همه ‌جا با تو هستند. زیر ذره‌ بین هستی. فقط در خانه می ‌شود تنها بود. اگر تلفن‌ های علاقه ‌مندان بگذارند! در خانه هم باید همیشه پرده‌ ها کشیده باشد. همسایه‌ ی علاقه ‌مند هم زیاد است. من هم مثل هر آدم دیگری تنهایی می ‌خواهم. من هم به تنهایی نیاز دارم. بازیگری در هر شکل ‌اش تنهایی ندارد. بازیگر، پشت صحنه و روی صحنه همیشه با عده ‌ای دم‌ خور است. تنها نیست... و من که تنهایی ‌ام را دوست دارم و بازیگری را فراتر از دوست داشتن دوست دارم، چه باید می‌ کردم؟ بیرون از زمان ‌هایی که بازی می ‌کردم و بیرون از زمان ‌های زندگی جمعی و اجتماعی، تصمیم به نوشتن گرفتم. بالاخره نوشتم و نویسنده شدم. بعدتر مجسمه هم ساختم. این روزها عکاسی هم می ‌کنم، نقاشی هم می ‌کنم. تنهایی ‌ام را ساختم و بازیگری و مردم را هم از دست ندادم. من مردم را دوست دارم. شلوغی را دوست دارم. تنهایی را هم دوست دارم. حالا همه را دارم. خداروشکر.