کتاب شب های سرای | میشل دوگرس

درباره ی کتاب شب های سرای

"شب های سرای" رمانی بسیار زیبا و جذاب می باشد که از سرگذشت پر فراز و نشیب زنی فرانسوی روایت می کند. شخصیت اصلی داستان دختری زیبا رو و مهربان با نام "امه دو بوک دوریوری" است؛ در واقع او دخترخاله ی همسر ناپلئون، امپراتور فرانسه است که همراه با خانواده اش در جزیره ی مارتینیک زندگی می کند. به محض این که به سن 12 سالگی رسید، به صومعه ای در فرانسه فرستاده می شود تا در آن جا تحت نظر خواهران تارک دنیا به ادامه ی تحصیل بپردازد. پس از گذشت سه سال که تحصیلاتش به پایان رسید، عازم بازگشت به سرزمینش بود که توسط دزدان دریایی بربرها، ربوده شده و در نهایت به واسطه ی چهره ی زیبایش به عبدالحمید اول، سلطان عثمانی پیشکش می شود. اصل ماجرای زندگی او از این لحظه به بعد آغاز می گردد که بیانگر لحظاتی پر از تشویش همراه با عشقی زیبا و وصف ناشدنی است. "امه" و عبدالحمید دقیقا از  همان اولین دیدار، به شدت به یک دیگر علاقه مند می شوند به حدی که "امه" به عنوان سوگلی و با لقب "نقش دل" در حرم سرای پادشاه معرفی شده و زندگی پر از آسایش و البته همراه با خطرات ناشی از آن را آغاز می کند. نویسنده در ادامه ی داستان از وقایعی به شدت، جذاب، پرتنش همراه با عشقی ناتمام سخن می گوید به حدی که ذهن مخاطب را به محتوای کتاب جذب کرده و او را تا پایان با خویش همراه می سازد.

برشی از متن کتاب

این کاخ نو را که از این پس به من تعلق خواهد داشت بر "سرای"، محلی که مدتی طولانی در آن جا زندگی کرده ام، ترجیح می دهم. محلی که خاطرات ناگوار و غم انگیزش مرا عذاب می دهد. این جا نور از هر روزنه ای، وارد می شود. با این حال، قسطنطنیه را که بسیار نردیک به سرای است نمی توانم از این جا به روشنی ببینم. قسطنطنیه، تاریخ است، گذشته ی من است. از پنجره اتاقم شکوفا شدن گل صلح را در باغم می بینم، ایوانی را مشاهده می کنم از مرمر در طول بنای سرای و یک قایق بادبانی که با شکوه و جلال روی تنگه ی "بسفر" می لغزد.  بیرون از این جا، بهار سال 1816 از راه رسیده اما در جسم و جان من، زمستان است که حکومت می کند. پزشک یونانیم بیهوده می کوشد به من دروغ بگوید، اما خود می دانم فقط چند ماه دیگر زنده هستم. من 43 سال دارم اما بیماری سیل افراد جوان تر از مرا نیز به کام مرگ کشانده است. پیش از این که دره های مرگ به رویم باز شود می خواهم زندگیم را به شهادت خود، روایت کنم. یادداشت های روزانه ی قدیمی که به من کمک خواهند کرد تا خاطراتم را به رشته ی تحریر درآورم، در اطرافم پراکنده است؛ روی قلمدانی از جنس طلا و عقیق که پیش از این دل داده ام به من هدیه داده، خم شده ام. هم اکنون که معلوم نیست چقدر از زندگی ام باقی مانده، تنها تصاویر مبهمی از آن در خاطرم مانده که آن ها را یک به یک مانند سنگ های جواهر با دست خاطرات از جعبه بیرون می کشم. هوایی برای تنفس وجود ندارد، موج گرمای تابستانی مارتینیک در ماه ژوئیه سال 1781 بر همه جا حاکم است. دریا، بدون موج و تلاطم، مانند سینی یی نقره یی، رنگ سربی آسمان را بازتاب می دهند. از خلیج نزدیک به "فورت رویال" بخارهای مسموم مرداب بر می خیزد. تا آن جا که چشم کار می کند، در نی شکرزارها و مزارع قهوه دیاری دیده نمی شود؛ سیاه پوست و سفید پوست، همه در ساعاتی که تحمل گرمای خورشید غیر ممکن می شود به خانه هایشان می روند و به اجبار می خوابند. تمام اهالی جزیره خوابیده اند، بی حرکت و خسته اند، انگار افسون شده اند. ژوزفین! دختر خاله ی بزرگم! این روز و ساعت را انتخاب کرده بودی؛ به نظر تو زمان خواب بعد از ظهر مناسب ترین زمان برای خنثی کردن هوشیاری ها و اطمینان خاطر از موفقیت ماجراجویی بود. در واقع، همان طور که تو پیش بینی کرده بودی، توانستیم از بستر خارج شویم و از خانه ای که همه ی ساکنان آن خواب بودند فاصله بگیریم؛ و بی آن که کسی ما را ببیند زیر سایه ی درخت ها به سوی مقصدمان برویم. بنابراین هیچ چیز نتوانست باعث تعجب مان بشود، و هر چه پیش تر می رفتیم، اگر حرکت میان علف ها و فرار چند جونده یا یک مار نبود، هیچ چیز نمی توانست نگران مان کند. ترسیده بودم، گرمم شده بود و می خواستم به خانه برگردم...