کتاب آس و پاس در پاریس و لندن

درباره ی کتاب آس و پاس در پاریس و لندن

کتاب آس و پاس در پاریس و لندن اثر جورج اورول با ترجمه‌ی بهمن دارالشفایی توسط نشر ماهی به چاپ رسیده است. "آس و پاس در لندن و پاریس" اولین کتابی بود که در آن "اریک آرتور بلر" از نام مستعار "جورج اورول" استفاده کرد و بعدها کلا به این نام شناخته شد. "اورول" در اواخر سال 1927 برای نوشتن گزارشی از زندگی تهیدستان اقدام به نوشتن این کتاب کرده و مشکلات زیادی نیز در این راه متحمل شده است.

مطالعه ی کتاب تهیدستان جک لندن توسط "جورج اورول" او را به زندگی در میان فقرا و تجربه ی زندگی آنها ترغیب کرد. "اورول" تصمیم گرفت مدتی را در میان تهیدستان و مهاجران شهرهای پاریس و لندن سپری کند. اتفاقات کتاب "آس و پاس در لندن و پاریس" روایت رویدادهای زندگی "اورول" در میان فقرا است که چگونه در مسافرخانه ها و رستوران های پاریس با اشتغال به ظرفشویی و نظافت زندگی خود را می گذرانده است.

روایت هایی که مربوط به لندن می شوند بیشتر شرح زندگانی طاقت فرسا و نکبت بار بی خانمان های انگلیسی است که برای یافتن محلی برای گذراندن شب از نوانخانه ای به نوانخانه‌ی دیگری پناه می برند. یا بدون اینکه مکانی را بیابند شب را در پیاده روها سپری می کنند. "اورول" در این کتاب به مخاطبانش گوشزد می کند که برخلاف تصور مردم، تمامی بی خانمان ها آدم های بی عار و بی مسولیت یا پست نیستند، بلکه در میان آنها می توان  اشخاص با استعداد، هنرمند و روشنفکر نیز مشاهده کرد.

"اورول" در یادداشتی خطاب به ویراستار کتابش، تاکید کرده که همه ی‌ اتفاقات و شخصیت‌های کتاب واقعی هستند، البته در مواردی اسم شخصیت‌ها یا ترتیب زمانی وقایع را تغییر داده است. "اورول" در پایان کتاب برای بهبود وضعیت معیشت این بی خانمان ها و فقرا پیشنهادهای راهگشایی ارائه می دهد.

بخشی از کتاب آس و پاس در پاریس و لندن

حس دیگری هم به همراه فقر به آدم دست می دهد که بسیار مایه ی دلگرمی است. فکر می کنم هر کسی که بی پول شده این حس را تجربه کرده است. این که ببینی بالاخره پاک مفلس و آس و پاس شده ای، یک جور حس آرامش و حتی لذت به آدم می دهد. بارها و بارها از بدبختی حرف زده اید، حالا بفرمایید این هم بدبختی، شما می توانید از پسش بربیایید. این واقعیت کلی از اضطراب آدم کم می کند.

برخلاف تصور عموم نتیجه شوم بیکار شدن از دست دادن دستمزد و حقوق نیست، بلکه برعکس برای شخص بیسواد، که عادت به کار کردن تا مغز استخوانش ریشه دوانده است، کار خود مهمتر از پول و دستمزد است. فرد باسواد و تحصیل‌کرده می‌تواند با بیکاری تحمیلی، که یکی از بدترین بلاهای فقر است، بسازد. اما وضع شخصی که وسیله پرکردن اوقات بیکاری خود را ندارد، مانند سگی است که به زنجیر کشیده شده باشد بنابراین دلسوزی به کسی که "از عزت به ذلت افتاده" دلیل موجهی ندارد بلکه آنکه در بدبختی چشم به جهان گشوده و ناچار با فقر دست به گریبان است، استحقاق دستگیری و ترحم را دارد.

وقتی به زمزمه هایش گوش می دادی می فهمیدی که بیکاری برایش چه شکنجه سختی است. این اشتباه است که فکر کنیم وقتی کسی کارش را از دست می دهد، فقط نگران از دست دادن دستمزدش است. درست برعکس، یک مرد بی سواد که عادت به کار کردن با وجودش آمیخته، به خود کار کردن بیشتر احتیاج دارد تا به پول.

آدم تحصیل کرده می تواند با بطالت تحمیل شده، که یکی از بدترین مصیبت های فقر است، سر کند. اما مردی مثل پدی که هیچ وسیله ای برای پر کردن زمان ندارد، کارش را که بگیری همان قدر بدبخت است که وقتی سگی را به زنجیر می بندی. به همین دلیل حرف مفت است که وانمود کنیم که نسبت به کسانی که به خاک سیاه نشسته اند باید بیشتر از دیگران احساس ترحم داشت. کسانی که واقعاً لایق ترحم است آدمی است که از ابتدایی زندگی در خاک سیاه بوده و با ذهنی خالی و بی توشه با فقر رو به رو میشود.

• نویسنده: جورج اورول
• مترجم: بهمن دارالشفایی
• انتشارات: ماهی