کتاب آلبرت انیشتین چه کسی بود؟

معرفی کتاب آلبرت انیشتین چه کسی بود؟

آلبرت اینشتین دانش‌آموز بسیار ضعیفی بود که از مدرسه اخراج شد، خجالتی بود و از حضور در جلسه های عمومی امتناع می کرد. اما کارهایش به خلق مخرب ترین بمب جهان منجر شد. پدر  و عمویش مغازه لوازم الکتریکی داشتند و این موضوع باعث می شد که او از آنها در این باره سوالهای زیادی کند و به چیزهایی فکر کند که در مدرسه درس نمی دادند.

معلمان مدرسه از سوالاتش خسته شده بودند، طوری که مدیر مدرسه به پدر آلبرت می‌گفت: «هیچ وقت در هیچ کاری موفق نخواهد بود»…  مجموعه چه کسی بود؟ تمام ویژگی های یک زندگینامه خوب را دارد و خواندن آن می‌تواند ارزشمندترین تجربه ها و درس ها را به خواننده بیاموزد.

این کتاب با موضوع شرح زندگی آلبرت اینشتین از ابتدای تولد تا اواخر عمرش می باشد. نویسنده به صورت داستان گونه تمام زوایای سرگذشت  او را برای مخاطبان شرح می دهد. همین طور به تفکرات علمی و اجتماعی این شخصیت بزرگ اشاره کرده و با همین افکار، راه حل های بسیاری برای موضوعات علمی ارائه داده است. مطالعه زندگی مشاهیر، مورد علاقه و توجه بیشتر کتابخوان ها به ویژه نوجوانان و جوانان است.

زندگینامه ها می‌توانند در رشد دانش و توسعه فرهنگ فرد اثر گذار باشند، چون سراسر شرح ستیز، ایستادگی، شکست، پیروزی، شهرت و ماجراجویی اشخاص بزرگ می باشد. همچنین می‌تواند در آموزش پشتکار، تفکر، خلاقیت و پژوهش برای حل مسائل در نوجوانان قابل اهمیت باشند تا جایی که با الهام گرفتن از آنها به موفقیت دست یابند.

کتاب آلبرت انیشتین چه کسی بود؟ نوشته جس برالیر و ترجمه فروغ فرجود توسط انتشارات فاطمی به چاپ رسیده است.

برشی از متن کتاب آلبرت انیشتین چه کسی بود؟

آلبرت اینشتین، در 14 ماه مارس سال 1879، در شهر اولم آلمان به دنیا آمد. او کودکی چاق، رنگ پریده با موهای مشکی و بسیار آرام و خجالتی بود. طوری که والدینش نگران بودند مبادا مشکلی داشته باشد. آن ها آلبرت را پیش پزشک بردند و گفتند: «او حرف نمی زند». آلبرت تا 3 یا 4 سالگی اصلا حرف نمی زد. سپس شبی سر میز شام، یک دفعه گفت: « چقدر سوپ داغ است». او ساکت و متفکر بود.

آلبرت از فکر کردن به جهانی ماورای این جهان که دیده نمی شد و نمی شد درباره آن توضیح داد، لذت می برد. آلبرت به چیزهای زیادی فکر می کرد. توی مدرسه چیزهایی که برایش مهم بود، درس نمی‌دادند. در ده سالگی، آلبرت تصمیم گرفت خودش مطالعه را شروع کند. آلبرت همیشه از نواختن ویولون لذت می‌برد. موسیقی ذهن فعالش را آرام می کرد. مادرش با پیانو آلبرت را همراهی میکرد. بعدها، وقتی آلبرت مشهور شد و به سراسر دنیا سفر کرد. همیشه در سفر هایش دو چیز همراهش بود، ویولن و چمدانش.

آلبرت درباره جهانی عجیب و مرموز فکر می کرد. آیا چیزی دورتر از فضا وجود دارد؟ می توان سوار بر یک پرتو نور حرکت کرد؟ در آلمان، دبیرستان مقررات بسیار سختی داشت. دانش آموزان باید روپوش می‌پوشیدند. برای رفتن از کلاسی به کلاس دیگر، باید مانند سربازان رژه می‌رفتند. این کار آلبرت را بسیار عصبی می کرد. آموزگاران سر دانش آموزان فریاد می کشیدند و دانش آموزان مجبور به اطاعت بودند.

آلبرت بهت زده بود. این کار با روحیه او سازگار نبود. آلبرت به خاطر سوال های زیادش مرتب تنبیه می شد. او با بقیه ی دانش آموزان مدرسه فرق داشت. آلبرت به ورزش علاقه نداشت و کلاس‌ها برایش خسته کننده بود. آلبرت هیچ گاه از آموزگارانش پیروی نمی کرد. حالا که بزرگتر شده بود، به آن ها بی احترامی می کرد. او می گفت: «احترام گذاشتن کورکورانه به بزرگ ترها، بزرگ ترین دشمن حقیقت است.» بررسی نظریات دانشمندان دیگر باعث شد اندیشه آلبرت از این هم فراتر رود. در ایتالیا این فرصت را پیدا کرد تا فکر هایش را بنویسد و خیلی از پرسش‌هایی که سال ها در ذهن داشت، جواب دهد. حالا یک دانشمند واقعی بود.

اولین مقاله ی آلبرت درباره الکتریسیته و مغناطیس، منتشر شد که البته خیلی عجیب نبود. او سال ها درباره ی این موضوع فکر کرده بود. اولین مقاله آلبرت توجه چندانی را به خود جلب نکرد. آلبرت می‌دانست برای گسترش اندیشه‌هایش، مهمترین چیز داشتن فکر آزاد است. آلبرت به سوئیس رفت و در آن جا بار دیگر وارد دبیرستان شد. آلبرت پس از به پایان رساندن کالج در سال 1900، آماده بود تا آموزگار فیزیک شود. این زمان، هیجان انگیز ترین دوره ی زندگی آلبرت بود. در همین زمان بود که پدر آلبرت درگذشت. وقتی کسی وسیله یا دستگاهی اختراع می کرد، نسخه ای از اختراعش را به اداره ی ثبت اختراعات میفرستاد.

برای این کار، شخصی بسیار هوشیار و آگاه لازم بود که اختراع را در مرحله ی اندیشه درک کند، آلبرت چنین شخصی بود. در سال 1909، دانشگاه زوریخ، آلبرت را متقاعد کرد تا اداره ی ثبت اختراعات را ترک کند و به عنوان پروفسور مشغول کار شود.او مفاهیم مشکل را با تصویرهای بسیار ساده توضیح می‌داد و دانشجویان بسیار لذت می بردند. او در جنگ جهانی دوم ژاپن به نیروهای آلمان و ایتالیا پیوست.

در سال 1948، آلبرت از نظر سلامتی در شرایطی بسیار بد به سر می برد. قلب او روز به روز ضعیف و ضعیف تر می شد. آلبرت پس از یک بیماری، در بیمارستان پرینستون بستری شد. آلبرت این دستورالعمل را برای پس از مرگش به جا گذاشت: «مغزم را به آزمایشگاه های علمی بدهید. بدنم را بسوزانید و خاکستر آن را در محلی پنهان کنید.

نویسنده: جس برالیر مترجم: فروغ فرجود انتشارات: فاطمی