کتاب رهگذری در خواب پروانه ها | بهرام اردبیلی

درباره کتاب رهگذی در خواب پروانه ها 

شعرهای محدودی از اردبیلی به چاپ رسیده که کتاب حاضر تمامی آن ها را شامل می شود. اشعار او مضمونی عاشقانه و عارفانه دارد. تخیل و تصویر سازی، شعر او را بسیار لذت بخش کرده است که این خود یکی از زیبایی های اشعار بهرام اردبیلی به شمار می رود. بهرام اردبیلی در سال 1321 در شهر اردبیل متولد شد. او در سال 1335 و در سن 14 سالگی به تهران رفت و در یکی از دفاتر اسناد رسمی مشغول به کار شد. اردبیلی به واسطه کتابخانه ای که در دفتر اسناد وجود داشت، به کتاب و کتابخوانی علاقه مند شد. در 22 سالگی بود که اولین شعر خود را در مجله فردوسی به چاپ رساند. اردبیلی جزء شاعرانی بود که بیانه ی شعر حجم را به امضاء رسانده بودند. شعر حجم، نوعی از شعر نو فارسی است که در سال های 46 و 47 خورشیدی رسماً شکل گرفت و اعلام موجودیت کرد. در همین سال ها بود که بهرام اردبیلی با شاعران مختلفی آشنا شد. او در اواسط دهه ی 50 خورشیدی، به دلیل علاقه به عرفان، عازم هندوستان شد. در آن جا به یوگا و موسیقی روی آورد و ده سال از عمر خود را در آن کشور گذراند. بهرام اردبیلی پس از هندوستان به اسپانیا سفر کرد و 20 سال پایانی عمر خود را در جزایر قناری گذراند. او در سال های سفر او چیزی ننوشت.  بهرام اردبیلی سر انجام در سال 1384 بر اثر ایست قلبی درتهران درگذشت.

فهرست

شعرهای بهرام آواز برای گل های همیشه بهار علف های اعتماد شش شعر بهم پیوسته ورق دوم آفتاب بهم پیوستم/ تا رهایی/ برای آنکه آواز بخوانی یاد بود حلقه ی افق ذوذنبی بر خاک هفت پیکر: 1) شبانه لیلی به بازخوانی قیس 2) شبانه لیلی به بازخوانی قیس بازگشت 3) شبانه لیلی به بازخوانی قیس 4) شبانه لیلی به بازخوانی قیس 5) شبانه عاشقان به بازخوانی شاعر 6) شبانه قیس به بازخوانی لیلی 7) شبانه لیلی به بازخوانی قیس گزیده ای از مجموعه الواح هخا: لوح اول لوح دوم لوح چهارم لوح پنجم لوح هفتم لوح نهم ترانه سرزمین ها سپاهان شامگاه ایرانی اشراق غزل DIDI قصیده دو شعر از نمایش آسان سیاوش در تخت جمشید 16 شعر کوتاه برانداختن درخت در جنگل طلاجو چار شعر با سه نقطه شکر شن شکست منابع

برشی از متن کتاب رهگذی در خواب پروانه ها 

فصل چهاردهم (پاییز) : من: جز درد دندان همه چیز را تحمل کرده ام. آسمان وطنم از زخمی خونین است که می توانی با ذره های آن گونه هایت را دوست بداری. . . فصل پانزدهم (پاییز) : جدایی: هنگامی که نفس های باکره ات در مدار روح گلوله مخدوش می شود. بیاد آر که: قلب سنگی من در اقصای فریاد تو می تپد. . . حلقه افق : 1 سوار، با خنجری از ابریشم عاج، پیچیده بر ترمه ی برفی. شمشادی که بلند نیست، مطول است. 2 بی گمان، تو برای مدارای انزوای من مرگ را باید در استوایی ترین قاره ی آفتاب که مشرق نوبنیادش را از تکانِ کتفهای گندمگونِ من خواهد شناخت از عزیمتِ خود شرمگین کنی. 3 نه، نه، نه، تو تنها اقاقیای یادبودِ منی که به خاطر مزار نروییده ای. 4 تابوتی از مفرغ که در باران ها زنگ نمی زند و بر شانه ها به سبکی ستاره ی ستوانی روستازاده است، در فرصتِ این شمشاد تشییع می شود و با صفیرِ خاموش چشمی مثلث تنهایی ام به هم می ریزد. . . بازگشت: عشق در قبیله ی من خنکای برف است و شعور ضمنی آب. هفت دروازه ی آسمان از آنِ هفت پیکر ناظم من اگر کفنی داشتم نگاهِ لیلا می کردم و می مردم. . . سیاوش در تخت جمشید: 1 گورستانی انباشته از گلهای هلال کمانه می زنم بر این ویرانی به صدای عطری از گیاه سیاوش برش از سنگ سیاه که می غلتد و می توفد 2 سیاوش خود آتش است بر یال اهورا بر نوک تاج می نشیند و در گردنه می سوزد 3 افعی با هزار شاخ می لرزد و ترک می خورد به شمشیر دو نیم 4 تباهی می وزد از جامه ها طلوع می کند هلال فرنگیس 5 میل دارم فروردین سال باشم و دژم کنم این باد را به سودابه تا تنها تو باشی زیور اندام فریدون

شاعر: بهرام اردبیلی به کوشش: میثم ریاحی انتشارات: بوتیمار