کتاب داستان عکاسی نوشتۀ مایکل لنگفورد و ترجمۀ رضا نبوی توسط نشر افکار منتشر شده است.
این کتاب یک راهنمایِ ابتدایی برای علاقهمندان برای ردگیری عکاسی از دورۀ زمانیِ بین 1839 تا حدود 1990 را دربر میگیرد. قسمت اول این کتاب به بررسی پیشرفتهای فنیِ هنر ثبت تصاویر میپردازد و مواردی که تصویرسازی در طول تاریخ قادر به انجامشان بودهاست را شرح می دهد. تاریخچهی عکاسی نشان میدهد که عکاسی در طول زمان از طریقِ نوآوری افراد هوشمند پیشرفتهای روزافزون کردهاست. از فصل دوم تا دوازدهم به موضوعات، سبکها، جنبشهای مختلف و روشهایی که عکاسان در دورههای مختلف خلق و انتخاب میکردند، میپردازد. از هر دورهای یک عکاس مهم برای بررسی انتخاب شده است. عکاسیعلمی آمیخته به هنر است که راه طولانیای را از «کمرا ابسکیورا» تا دوربینهای دیجیتالیِ پیشرفتۀ امروز طی کرده است.
فهرست
- درآمد
- ماقبل تاریخ و اکتشافات
- عکاسی اولیه (1839-1850)
- دوره صفحه «تر»
- صفحات «خشک»،فیلمهای رول (1870-1900)
- به جستجوی رنگ
- بهبود طراحی دوربین
- نگرش مستند
- عکاسی تصویرگرا
- جنبشهای نوگرا
- تنوع در عکاسی حرفهای (1920-1980)
- توجه به معنی
- عکاسی در یک عصر پسانوگرا
برشی از متن کتاب
دهههای اول قرن بیستم تغییرات مهمی به دنیای هنر آورد، و اینها بر عکاسی نیز موثر بودند. اروپا در وضعیت اقتصادی و سیاسی مغشوشی بهسر می برد که به جنگ جهانی اول (1914-18) منتهی شد. مردم دیگر الگوهای سنتی زندگی را نمیپذیرفتند - زمان شکستهشدن سنت قدیمی بود. آنها که به عنوان «نوگرا» (مدرنیستها) معروف شدند بهدنبال ارزشهای جدید و شیوههای جدید در هنر، معماری، موسیقی و ادبیات بودند. تاکید مداومی بر تجربه استفاده از مواد و روشهای نو وجود داشت. احساس میشد در نقاشی نظریهای که هنر تصاویر را در قاب طلایی مناسب میدانست به اتمام رسیده. جنبشهای انقلابی نظیر ناهمگنگرایی (دادائیسم) به دنبال حجمگرایی (کوبیسم) آمده و بهسوی فراواقعگرایی (سورئالیسم) رفتند. برای بسیاری از آمریکاییها نمایش مجموعه 1913 نیویورک - نمایشگاه بسیار بزرگی از کارهای هنرمندان نوگرا پیشرو (آوانگارد) نظیر سزان، ماتیس و مارسل دوشان - ابتدا نشان داد چرا اروپاییان پیش رفتهاند. این امر بسیار بزرگتر از چیزی بود که استیگلیتز بتواند در نمایشگاه کوچک 291 خود نشان دهد. واکنش از خصمانه تا هیجانزده متفاوت بود. «فرود برهنه از پلکان» دوشان مخصوصا برای استهزا تکهتکه شده بود، مطبوعات آنرا به صورت «انبوهی از چوب و کیف گلف قدیمی» توصیف کردند. بحثانگیزی نمایشگاه هنگام انتقال به شیکاگو کمتر نشد، جایی که دانشجویان خشمگین هنر آدمکهای ماتیس را به آتش کشیدند. برای دایره عکاسان جوان استیگلیتز - استایکن، کابرن و استرند - که جذب نوگرایی شده بودند نمایش مجموعه بهشدت تحریککننده بود. تصویرگرایی هنگامیکه عکاسی را بهعنوان یک رسانه خلاق جدید باز شناخت نیروی فزاینده خود را از دست داده بود، استفاده واقعی، جدا از هر رسانه دیگر و عدم تلاش در تظاهر به چیز دیگری بودن. همانطور که این فصل نشان میدهد، عکاسی در دههی 1920 و 30 به دو روند متفاوت نوگرا شد. یکی رواج انتزاع (آبستره) - اشکال و نقوش گرافیکی - با محوریت اصلی در آلمان. دیگری گسترش عکاسی «صریح»، با بهرهبرداری از توان عکاسی در ثبت جزئیات، دقت وضوح و طیف درجه جهت تقویت واقعگرایی (رئالیسم)، و انتخاب موضوعاتی که قبلا معمولی و پیشپاافتاده محسوب میگشتند. پیشرفت واقعگرایی بیشتر در آمریکا بود ولی در آلمان نیز بهصورت مستقل وجود داشت. هردو بهدنبال ارائه هیجان، امکانات پیشرو به عکاسی بودند. با تکامل عکاسی نوگرا کار احساسی و زیبا پسزده شد.
نویسنده: مایکل لنگفورد مترجم: رضا نبوی انتشارات: افکار
نظرات کاربران درباره کتاب داستان عکاسی - مایکل لنگفورد
دیدگاه کاربران