کتاب راهنمای انتخاب اسباب بازی - مطهری

کتاب راهنمای انتخاب اسباب بازی به قلم محمدرضا مطهری در نشر البرز به چاپ رسیده است.

این کتاب راهنمایی برای بزرگسالان می باشد و نکات خوبی در مورد اسباب بازی ها و تأثیری که روی زندگی حال و حتی آینده ی کودکان می گذارند را مورد بررسی قرار می دهد. اسباب بازی، وسیله ای برای بالا بردن انگیزه ی زندگی و تحریکِ خلاقیتِ کودک است. از آن جایی که علاوه بر جسم، روح و روان کودک هم به غذا و ویتامین های گوناگون و مفید نیاز دارد، اسباب بازی را می توان یکی از غذاهای روحی دانست که به جز جنبۀ آموزشی، یکی از نیازهای مهم کودکان برای سرگرمی هم به حساب می آید و جزء جدایی ناپذیرِ زندگی آن ها می باشد. روان شناسان معتقدند که اسباب بازی ها در افزایش تحرک و تجربه ی کودک نقشی اساسی دارند و  از انواع آن ها می توان برای آموزش مفاهیم گوناگونی همچون رنگ، شکل، اندازه، تعداد، جنس و حجم استفاده کرد و بدین طریق علاوه بر بالا بردن دامنۀ واژگانِ کودک، رشد اجتماعی، شخصیتی و هوشیِ او را نیز فراهم کرد. از آن جایی که اسباب بازی ها تأثیر مهمی روی شکل گیری شخصیت کودکان دارند، پدر و مادر در انتخاب اسباب بازی باید دقت و هشیاری لازم را داشته باشند؛ کتاب حاضر، راهنمایی برای بالا بردن این دقت و هشیاری می باشد و به والدین این امکان را می دهد که با استفاده از مطالبِ ارزشمندِ موجود در "راهنمای انتخاب اسباب بازی"، با چشمی باز آینده ی کودکشان را بسازند.

فهرست

• دعای والدین
• مقدمه
• فصل 1- تعریف بازی
• فصل 2- به حس مالکیت کودک احرام بگذارید
• فصل 3- نقش همبازی ها در رشد شخصیت کودک
• فصل 4- انواع اسباب بازی ها
• فصل 5- بگذارید کودکان اسباب بازی بسازند
• فصل 6- روش های پایان دادن به بازی کودک
• فصل 7- فهرست بازی ها و اسباب بازی های مناسب برای...
• فصل 8- جغجفه
• فصل 9- آب بازی و جذبه سحرآمیز آن برای کودکان
• فصل 10- نقاشی انگشتی
• فصل 11- لگو
• فصل 12- کار با قیچی
• فصل 13- بادکنک بازی
• فصل 14- اسباب بازی های جنگی (تفنگ بازی)
• منابع فارسی
• منابع انگلیسی
• واژه نامه

برشی از متن کتاب

کودکان 6 تا 8 ماهه بیشتر با محیط بازی شان سر و کار دارند تا اسباب بازی یا همبازی خود. در این دوره، معمولاً به کودکانی دیگر توجه نمی ‌شود. هنگامی که تماس تماس با کودک دیگر به وجود می آید، اگر این تماس دوستانه باشد، چیزی بیش از لبخند زدن یا احتمالاً گرفتن کودک دیگر دیده نمی شود و وقتی برخورد پرخاشجویانه ای به وجود آید، بیشتر به صورت کلی ظاهر می ‌شود که ممکن است به شکل تلاش در گرفتن اسباب بازی از دیگری بروز کند. کودکان از 9 تا 13 ماهگی بیشتر به اسباب بازی توجه دارند تا همبازی، از آنجا که کودکان در این دوره به اسباب بازی خیلی اهمیت می دهند، به دعوا بر سر آن ها با کودکان دیگر گرایش دارند. بر خلاف مشاجرات قبلی، دعوا شخصی تر می شود. هرچند باز هم اسباب بازی بیش از همبازی مرکز توجه است؛ یعنی هنوز خصومت واقعی به میان نیامده است. معمولاً کودکان کوچ کتر تمایل دارند به تنهایی بازی کنند و هنگامی که به اسباب بازی های خود مشغول هستند، نظارت شخصی بزرگسالان که آنان را دوست دارند، برایشان لذت آور است. کودکان سنین 14 و 18 ماهگی طرز تلقی خود را نسبت به هم بازی ‌های شان تغییر می‌دهند و چون نیازهای مربوط به اسباب بازی تا حدود زیادی ارضا می شوند، مشاجرات با دیگران نیز کاهش می یابد. برای کودکان 19 تا 25 ماهه اسباب بازی ها و هم بازی ها اهمیت بیشتری می ‌یابد و ارتباط اجتماعی بیشتر می ‌شود. کودکان، برای انطباق با وضع همبازی شان رفتار خویش را تغییر می دهند. کودکان 2 تا 3 ساله، معمولا دوست دارند در نزدیکی یکدیگر بازی کنند و هر کدام با اسباب بازی ها و کارهای خودشان مشغول باشند. در حقیقت، تمایل دارند که به تنهایی و در میان جمع کودکان بازی کنند. در این مرحله ( 2 تا 3 سالگی) تمایلی به سهیم کردن دیگران در اسباب بازی‌های شان ندارند چون هنوز مفاهیم قرض دادن و حس مالکیت در آنان به خوبی شکل نگرفته است و از سوی دیگر می ترسند که دیگران اسباب بازی های شان را بشکنند و یا خراب کنند. کودک چهار ساله دلش می ‌خواهد با دیگران معاشرت کند ولی هنوز آماده نیست که مشکلاتی را که میان او و همبازی اش به وجود می ‌آید حل کند و حتماً باید بزرگتران در این کار دخالت کنند. کودکان چهار ساله بیشتر تمایل دارند با چهار سالگان بازی کنند. آنان به گفت و گوهای دور و درازی می پردازند و نقشه‌های طویلی می کشند و اغلب میان شان نزاع در می ‌گیرد و آخر کار خود را حق به جانب می پندارند. کودک، از پنج و شش سالگی به بعد، می تواند همبازی مناسبی برای خود پیدا کند. در ابتدای این مرحله، کودک معمولا ستیزه‌جو و به هنگام بازی خودخواه است. اما نباید اجازه داد این صفات جزوه خلق و خوی همیشگی آنان بشود. لازم است کم کم راه و روش سلوک و سازش با بچه های دیگر را یاد بگیرند. آنان وقتی با همدیگر بازی می کنند، با هم حرف می زنند و اغلب به کمک هم در بازی ادامه می دهند. صفحه 58

(با تاکید بر روان شناسی بازی) نویسنده: محمدرضا مطهری انتشارات: البرز