کتاب جمله هایی که زندگی ام را تکان دادند 2

معرفی کتاب جمله هایی که زندگی ام را تکان دادند 2

نویسنده با خواندن گلستان سعدی و شاهنامه ی فردوسی، این کهن ادیبان ایران زمین، دگرگون شده و قلم در دست گرفته و پندنامه ای مدرن مناسب با ایران معاصر نگاشته است. کتاب آرامش خاصی دارد. احساس می کنید در سرمای زمستان قهوه ی داغی در دست دارید و کنار شومینه می خوانید دل نوشته های مردی را که انگار در درون همه ی ما هست، فقط او جرئت کرده تا آن ها را روی کاغذ بیاورد.

بسیاری از ما جمله هایی در طول روز و در زندگی مان می شنویم که در قلبمان حک می شوند و همیشه در ذهنمان ثابت می مانند. جمله هایی که هرچند ساده اما محکم و دقیق اند و انگار از دهان خود ما بیرون آمده اند. «جمله هایی که زندگی ام را تکان دادند» سرشار از این جمله ها است. عباراتی ساده اما دقیق و قوی که حس خوبی در ما ایجاد می کنند، طوری که وقتی کتاب را زمین می گذاریم، احساس می کنیم، الان وقت تغییر است. وقت بکار بستن جمله هایی که زندگی مان را تکان دادند.

برشی از متن کتاب جمله هایی که زندگی ام را تکان دادند 2

من هیچکس بودن را به خود نبودن ترجیح می دهم که اهل رنگ و ریا بودن چه بسا روح خسته ام را فنا می سازد که خود نبودن بزرگ ترین رنگ و ریا است. من هیچکس بودن را به بودن در زندان «ای کاش» هایم ترجیح می دهم تا هر شب دور از قافله و کاروانسرا تنها نمانم. تاب ندارم پر از آرزوهای دست نایافته باشم. من هیچکس بودن را به پیرو بودن ترجیح می دهم که ادا درآوردن برایم بسی رنج آورتر است از نداشتن الگویی برای تقلید.

که برایم خلاقیت از هرچیزی مهم تر است. نمی خواهم پیرو هیچ آیین و روشی باشم که آزادگی ام را در پایان جنگ های خونین بدست آورده ام و نخواهم گذاشت از دستم برود. بی توییم ام را دوست دارم که عشق در نیاز معنا می گیرد و بی امنی می سازدش. اگر امنیت یابم از حضورت، عشق می رود و عادت جایش را می گیرد. عشق را در کوزه ی ساخته شده از پیکر خیام می بینم و پرواز را در سمای مولانا که تازگی ها افتخار ترک ها شده است ! در جست و جوی ناب ترین راز هستی بودم که به بی نیازی رسیدم. به رهایی، به چشم ندواندن دنبال این و آن.

سرگشتگی های انسان طاغی برایم دلیل بر سیاه روزی آدمیزاد نیست که این بیچاره نیازی را لمس نکرده که چنین سرگشته و حیران است. به دیداری فکر کن که آرامش را می توانی از فوران نگاه او دریابی، به هیچ سخنی گفت و گو را آغاز کنی با نگاهش، بی پروا شوی و گستاخی کنی. در امتداد نگاه او بر شیطنت بیفزایی با لبخندی و بالا انداختن ابروانت.

به لحظه ای فکر کن که دلیل و بهانه ای برای ماندن نداری، و پای رفتن نیز، به جایی در دلت برو که پر است از یاد و نگاهش و بگرد برای یافتن اندکی منطق و به دنبال یافتن چیز دیگری نباش تا این قصه ی هزار و یک شب را کامل کنی.

(زندگی جاری تر از آنست که ناامید شوی) نویسنده: رامین کریمی انتشارات: بهار سبز