کتاب برای یک روز بیشتر | میچ آلبوم

برای مشاهده کتاب برای یک روز بیشتر

داستان این کتاب به شرح زندگیِ مادر و پسری در دهه 1960 میلادی می پردازد و قدرت روح بشر و معجزات خارق العاده ی آن را به تصویر می کشد. پسرکِ داستان یعنی"چارلی بنه"، بعد از طلاق والدین اش و ترک خانه توسط پدر، می فهمد که باید خودش گلیم اش را از آب بیرون بکشد و مرد خانه باشد. اما ساز دنیا برای چارلی کوک نمی شود و با وجود زحمت های فراوانِ مادر، چارلی همواره در بسیاری از مراحل زندگی اش شکست می خورد. اکنون او مردی میان سال و الکلی است که با افسردگیِ سختی دست و پنجه نرم می کند و دست به خودکشی می زند. او بعد از  این خودکشیِ ناموفق، در حالتی میان دو دنیا، گیج و سرگردان به خانه ی دوران کودکی اش می رسد و متوجه می شود که مادرش که هشت سال پیش مرده، آن جاست و به او خوش آمد می گوید. بقیه ی ماجرا سفر طولانیِ چارلی که در واقع در یک روز اتفاق می افتد را به تصویر می کشد و مادرش نیز در این سفر "برای یک روز بیش تر" نزد پسرش می ماند. چارلی در جایی میان دو دنیا، با فداکاری های مادرش رو به رو می شود و سعی می کند با راهنمایی های او، پازل بهم ریخته ی زندگی اش را دوباره بسازد. قلم جذاب و روان "میچ آلبوم" به آسانی بر دل می نشیند و به روح انسان نفوذ می کند تا همه ی آن چه که باید از دنیای مرموز خلق شده توسط او را بدانیم، با دل و جان احساس کنیم.

برشی از متن کتاب برای یک روز بیشتر

در ایوان خانه نفسم بند آمده بود و همان جا خشکم زد. همین چند لحظه پیش دنبال چیزی در یخچال می گشتم ولی حالا قلبم با چنان سرعتی می تپید که انگار می خواست از دهانم بیرون بجهد. می لرزیدم. پشت پنجره آشپزخانه در ایوان ایستاده بودم و جرأت نمی کردم به درون خانه بنگرم. دیدن مادرم کافی نبود، حالا دیگر صدای او را هم شنیده بودم. در طول زندگی ام بارها و بارها قسمت هایی از بدنم آسیب دیده و شکسته بود اما این بار از تصور شکست سیستم ذهنی ام به وحشت افتادم. بی حرکت و به دنبال اکسیژن آن جا ایستاده بودم. چشمانم بر زمین قفل گشته و یارای برگرفتن شان را نداشتم. زمانی این ایوان کوچک، زمین بازی ما بود. تکه ای از چمن. دلم می خواست به خانه همسایه پناه برده و آن جا بمانم. سپس در خانه ‌مان گشوده شد و مادرم به ایوان قدم نهاد. همان جا، روی زمین ایوان به سویم آمد و گفت: این جا چه می کنی؟ هوا سرده. انگار  از عرصه زمین به جای نامعلومی پرتاب شدم. نمی دانم چگونه تصمیم خودم را برای قدم بعدی گرفتم یا چگونه باید آن را برایت شرح دهم. انگار مرزی میان همه باور ها و دانسته هایت و آن چه که در عوض اتفاق می ‌افتد و اصلا به عقل جور در نمی ‌آید وجود دارد. زمانی که این دو در برابر تو ایستاده و به هیچ عنوان به خط واحدی پای نمی گذارند، مجبور به انتخاب می‌شوی. این مادرم بود، زنده، مقابل رویم. شنیدم که نامم را دوباره صدا زد: چارلی؟ او تنها کسی بود که مرا چارلی خطاب می ‌کرد. آیا خیالاتی شده بودم؟ اگر به سویش بروم چه خواهد کرد؟ آیا هم چون حبابی خواهد ترکید؟ صادقانه بگویم که در آن لحظه انگار بدنم متعلق به آدمی دیگر بود. - چارلی، چه اتفاقی افتاده است؟ چرا زخمی شده ای؟ حالا شلوار آبی و ژاکت سفید بر تن داشت. او همیشه حتی صبح زود هم آراسته بود و انگار از آخرین جشن تولد هفتاد و نه سالگی اش پیر تر نشده بود. عینک ذره بینی قرمزی را که در جشن تولدش هدیه گرفته بود بر چشم داشت. دستانش را به آرامی به سویم دراز کرده و به آن نگاه مهربانش مرا به سوی خویش راند. آه، آن نگاه،  آن عینک قرمز، آن پوست صورت، آن گیسوان، آن لبخندی که در زمان کودکی هایم از توپی که روی سقف انداخته بودم تحویلم می ‌داد، نمیدانم چرا. اما چیزی در عمق وجودم ذوب شد. انگار از صورتش حرارتی عاشقانه برمی خواست که در ستون فقراتم نفوذ کرده و به مچ پایم می رسید. به ناگاه چیزی درونم فرو ریخت. حتی صدای شکستن آن را شنیدم. مرز میان باور و ناباوری در من شکست و تسلیم شدم. از کره زمین و تمام آنچه واقعیات می ‌نامیم کنده شده و به جای دیگر پرتاب شدم. مادرم پرسید: چارلی چی شده؟ آنگاه، همان کردم که اگر تو هم به جای من بودی می کردی. چنان در آغوش گرفتمش که گویی هرگز رهایش نخواهم کرد.

نویسنده: میچ آلبوم مترجم: لادن محتشم انتشارات: پاسارگاد