کتاب هیچ یک از آن ها باز نمی گردد

درباره کتاب هیچ یک از آن ها باز نمی گردد

کتاب "هیچ یک از آن ها باز نمی گردد" اثر "آلبا د سس پدس"، روزنامه ‌نگار و نویسنده ی ایتالیایی – کوبایی است که داستانی زیبا، پرماجرا و جذاب را برای مخاطب تشریح می کند. داستان در یک خوابگاه شبانه روزی دخترانه، واقع در شهر رم، و در بحبوحه های جنگ جهانی دوم و هم چنین وقوع جنگ های داخلی در کشور اسپانیا اتفاق می افتد. خوابگاهی که توسط عده ای راهبه با قوانین بسیار سخت و جدی اداره می گردد. دختران زیادی از اقشار مختلف جامعه، با فرهنگ ها و گذشته هایی متفاوت از یک دیگر، در این مکان گرد هم آمده و هر یک، جهت رسیدن به اهدافی بزرگ و ساختن آینده ای روشن و درخشان برای خویش، سرسختانه به تحصیل می پردازند.

در واقع، داستان این رمان، مربوط به چند شخصیت می باشد؛ افرادی هم چون وینکا، آئوگوستا، گریمالدی، امانوئلا و ...، که در همین خوابگاه با یک دیگر آشنا شده، روابط نزدیک و دوستانه ای را با هم برقرار کرده و لحظه های شیرین و به یادماندنی ای را پشت سر می گذارند. لحظه هایی که با انتشار اخبار مربوط به جنگ، رنگ و بویی دیگر به خود گرفته و سرنوشت این دختران جوان را تحت تاثیر قرار می دهد.

خرید کتاب هیچ یک از آن ها باز نمی گردد

کتاب هیچ یک از آن ها باز نمی گردد اثر آلبا د سس پدس با ترجمه ی بهمن فرزانه از انتشارات ققنوس به همراه سایر کتاب های داستان خارجی را از کتابانه خریداری نمایید.

برشی از متن کتاب

با خاتمه یافتن آخرین کلمات نماز شبانه که راهبه بر زبان رانده بود، صدای بی حوصله دسته جمعی دخترها جواب داد: آمین! و سپس سکوتی برقرار شد که حاکی از بی صبری آن ها بود. بعضی از دخترها مسحور به شمع های روشن روی نمازخانه خیره مانده بودند. بعضی ها هم به انتهای نمازخانه نگاه دوخته، در انتظار این بودند که مادر روحانی با علامت سر آن ها را مرخص کند. از بس عجله داشتند که هر چه زودتر از آن جا خارج شوند حتی با هم حرف هم نمی زدند. دو به دو در صفی منظم از راهروی وسیع گذشتند. از شیشه های کدر در ورودی هنوز از باقی مانده نور روز چیزی داخل می شد. دختران جوانی بودند که پیراهن های جورواجوری به تن داشتند. به راه پله که رسیدند، گویی کسی بار دیگر به آن ها علامتی داده باشد، روسری های خود را از سر برداشتند و خیال همگی راحت شد. آن سکوت ناگهان تبدیل به وراجی شد، خنده ای را که تا آن موقع مهار کرده بودند، سر دادند. دیگر بیش از آن قادر نبودند جلوی خود را بگیرند. داشتند در باره دانشکده و استادها صحبت می کردند. بعضی شان زیرلبی حرف می زدند. یکی از راهبه ها دستان خود را آهسته روی هم کوفت: «دخترها، بس کنید، بس کنید به اتاق های خود بروید.» او، تنها راهبه ای بود که دخترها جرئت نمی کردند جوابش را بدهند. از آن گذشته او، راهبه ای بود که به سایر خواهران روحانی شباهتی نداشت. بلندقامت و باریک اندام و هنوز جوان بود. صدای قشنگی داشت، دستانش سفید و انگشتانش ظریف و بلند بود. هر وقت حرف می زد، دخترها به فکر فرو می رفتند و بعد، بی اراده اوامرش را اطاعت می کردند. در واقع بلافاصله شروع کردند به بالارفتن از پلکان. فقط وینکا بر جای ماند و مثل هر شب سوال کرد: خواهرروحانی لورنتزا، می توانم تلفن کنم؟ دخترانی که نزدیک تر به او ایستاده بودند، سر برگرداندند تا ببینند چه پیش می آید. والنتینا، چنان به شدت آستین وینکا را کشید که او کم مانده بود به زمین بخورد. ـ امشب، دیروقت است، وینکا. بهتر است فردا صبح تلفن کنی. ـ ولی من... ـ گفتم که فردا صبح، حالا برو بخواب یا درس بخوان، شب بخیر. و دوستانش داشتند می خندیدند و می گفتند: دیدی که نگذاشت! دیدی. وینکا در جواب گفت: از حرصش نمی گذارد. چون می بیند که زندگی خودش در این محبس خلاصه شده است. مهم نیست. به هر حال خسته هستم، خوابم می آید. می روم بخوابم. آئوگوستا گفت: «من هم خسته هستم.» او، از تمام شاگردان شبانه روزی « گریمالدی » بزرگ تر بود. در حدود سی سال از سنش می گذشت، بلندقامت و درشت هیکل بود. گیسوان مشکی وزوزی داشت که همیشه کوتاه شان می کرد. از راهبه ها خداحافظی کرد، زیربغل وینکا را گرفت و با هم به راه افتادند. در همان حال دخترکی موطلایی از میان دختران دیگر عبور می کرد و در گوش بعضی از آن ها زمزمه می کرد: «وعده ملاقات در اتاق 63 است.» دختران با علامت سر اشاره ای مختصر ولی مثبت می کردند و سپس در تاریکی راهروهای طولانی فرو می رفتند و در اتاق های خود محو می شدند...

• نویسنده: آلبا د سس پدس
• مترجم: بهمن فرزانه
• انتشارات: ققنوس