کتاب داستان کوتاه در ایران 3 (داستان های پسامدرن)

معرفی کتاب داستان کوتاه در ایران 3 (داستان های پسامدرن) 

کتاب داستان کوتاه در ایران (جلد سوم: داستان های پسامدرن)، تحولات سبکی و صناعی داستان کوتاه ایران در یک دهه و نیم اخیر با روشی میان رشته ای و پویش شناسانه بررسی شده است. مقصود از رویکرد «میان رشته‌ای» این است که مفاهیم و روش شناسی های ماخوذ از سایر حوزه های علوم انسانی (از قبیل فلسفه، مطالعات فرهنگی، علوم اجتماعی، روانکاوی، و غیره) برای بررسی مضامین و تکنیک های داستان کوتاه ایران به کار گرفته شده اند.

این جلد شامل ده فصل و ساختار کلی آن بدین قرار است: هر فصل با بخشی موسوم به «ملاحظات اولیه» آغاز می شود که در آن پیش زمینه ای را برای فهم بهتر مباحث همان فصل به دست می دهد.

سپس در چند بخش متوالی اجزاء یک نظریه ی پسامدرن را به تفصیل و با استناد به آثار نظریه پرداز مربوط تبیین می کند. بخش پایانی هر فصل به نقد عملی چند داستان نمونه از منظر نظریه ی تبیین شده در همان فصل اختصاص دارد.

فهرست کتاب داستان کوتاه در ایران (جلد سوم)

• فصل اول «پسامدرنیسم» چیست؟
• فصل دوم پساساختارگرایی و نسبت آن با پسامدرنیسم نقد چند داستان پسامدرن نمونه با ملاحظات پساساختارگرایانه
• فصل سوم «مرگ مولف» و ربط آن به پسامدرنیسم نقد چند داستان پسامدرن نمونه از منظر نظریه ی مرگ مولف
• فصل چهارم فرم در داستان کوتاه پسامدرن
• فصل پنجم افول فراروایت ها (نظریه ی لیوتار)
• فصل ششم وجودشناسی پسامدرن (نظریه ی مک هیل)
• فصل هفتم فراداستان و فراتاریخ (نظریه ی هاچن و وایت)
• فصل هشتم وانمودگی و فوق واقعیت (نظریه ی بودریار)
• فصل نهم شخصیت پردازی پسامدرن (نظریه ی فوکو)
• فصل دهم بررسی نمونه های بیشتری از داستان های پسامدرن

برشی از متن کتاب داستان کوتاه در ایران (جلد سوم: داستان های پسامدرن) 

نقد چند داستان پسامدرنیسم نمونه از منظر کارکرد فرم

در میان داستان هایی که در سال های اخیر با داعیه ی پسامدرنیسم در کشور ما انتشار یافته اند، به داستان های متعددی برمی خوریم که شکل بیان در آن ها بسیار نامتعارف و چهارچوب شکن جلوه می کند. اما بررسی دقیق تر این داستان ها نشان می دهد که صرفا برخی از آن ها توانسته اند علاوه بر فرم، همچنین در محتوای شان به سمت ایده های پسامدرن یا روش های پسامدرن در کاویدن فرهنگ و جامعه ی امروزی میل کنند.

تعداد داستان هایی که به صرف برخورداری از فرمی غامض و اغلب نافهمیدنی داعیه ی «پسامدرن بودن» دارند، به مراتب بیشتر از داستان هایی است که نویسندگان شان موفق شده اند توازنی حساب شده و هنرمندانه را بین شک و محتوا در آن ها رعایت کنند.

تردیدی نیست که برای توفیق هر جنبش ادبی، یا برای تثبیت و مقبول افتادن هر سبکی از داستان نویسی، آثار ادبی باید هم از اقبال دوستداران هنرشناس ادبیات برخوردار شوند و هم از اقبال گروه کثیر کتاب خوان هایی که مخاطبان همیشگی ادبیات هستند. ادبیات برای تدریس شدن یا تحلیل شدن در کلاس های دانشگاه، یا برای تحسین شدن در محافل چند نفره ی ادبی تولیدنمی شود.

طبیعتا اگر داستان نویسان علاقمند به پسامدرنیسم بتوانند شکل بدیع و تامل انگیز را در خدمت محتوایی ایضا تامل انگیز قرار دهند. آن گاه واکنش به فرم داستان های پسامدرن از ابراز بهت فراتر خواهد رفت و ادبیات مجرایی برای فهم واقعیت های جامعه ی معاصر ما خواهد بود. داستان هایی که در این بخش می خوانیم، هم خودآگاهی نویسندگان شان به لزوم خلق شکل های نو را به نمایش می گذارند و هم تلاشی مجدانه برای استفاده از شکل به منظور ارائه ی محتوایی درخور و جدی را.