کتاب همچون فرشتگان

معرفی کتاب همچون فرشتگان اثر مارگارت میلار 

کتاب "همچون فرشتگان"، رمانی با محتوایی پلیسی و رازآلود می باشد که شخصیت اصلی قصه ی آن، "جوزف رادیارد کویین"، کارآگاهی سی و شش ساله است. در ابتدای کتاب می خوانیم که وی محل سکونت خود در شهر "رینو" را ترک کرده و سوار بر ماشینی قدیمی و کهنه، به سوی "سن فلیس"، می رود. اما راننده او را در پنجاه و پنج مایلی این شهر و در بیابانی خشک و بی آب و علف پیاده کرده و با دادن نشانی برجی مرموز با ساکنانی عجیب و غریب در همان نزدیکی ها، جهت اقامت موقت، از آن جا دور می شود. گرسنگی و تشنگی بر کارآگاه چیره شده و تصمیم می گیرد، علی رغم میلش به سوی برج مذکور رفته و شب را در آن جا بگذراند. بنابراین با رسیدن به برج، درخواست کمک کرده و ابراز گرسنگی و تشنگی می نماید. "خواهر مرحمت"، زنی پنجاه ساله با قدی بلند و تنومند، در را باز کرده و پس از کسب اطمینان از این که مرد غریبه خبرنگار نیست، با رویی گشاده از وی پذیرایی می کند. "برادر لسان الغیب"، مردی میان سال و لاغر نیز، در این مکان حضور دارد که بیمار بوده و "خواهر مرحمت" همانند پرستاری دلسوز مراقب سلامتی اش می باشد. با ورود کویین به این برج، ماجراهایی پر رمز و راز رخ داده و کارآگاه را درگیر رازگشایی از آن ها می کند.

برشی از متن کتاب همچون فرشتگان اثر مارگارت میلار 

تمام شب و تقریبا بیش تر روز را در کوه ها، دشت ها و باز کوه ها رانده بود. ماشین کهنه کم کم داشت از کار می افتاد، راننده کج خلق شده بود و «کویین» برای آن که خود را از شر هر دوی این ها خلاص کرده باشد – در صندلی عقب به خواب رفته بود. با صدای بلند و ناگهانی ترمزها، نیوهازر از خواب پرید و از خستگی، گرما و دانستن این که باز حماقت کرده خرخری کرد. «دیگر همین است کویی. آخر راه است.» کویین تکانی خورد و سرش را برگرداند. انتظار داشت خودش را در یکی از سه خیابان سن فلیس پیدا کند و اقیانوس را – مانند جواهری دست نیافتنی – در فاصله ی دوری ببیند. حتی قبل از آن که چشم هایشرا باز کند، حس کرده بود یک جای کار می لنگد. امکان نداشت شهر این قدر بی سر و صدا یا دریا این طور خشک باشد. «هی کویین! بیداری؟» «بله» «خب اگر ممکن است زحمت را کم کن. عجله دارم.» کویین از پنجره به بیرون نگاه کرد. منظره ی بیرون از زمانی که خوابیده بود هیچ تغییری نکرده بود. باز هم کوه ها بودند و کوه ها که از چوب بلوط، بوته های انگور فرنگی، راج وحشی و تعداد کمی کاج – که در زمین خشک روییده بودند – پوشیده شده بودند. گفت: «اصلا معلوم نیست این جا کجاست. تو گفتی می روی سن فلیس.» «گفتم نزدیک سن فلیس.» «خب حالا منظور از این نزدیک چقدر است؟» «پنجاه و پنج مایل» «پناه بر خدا» نیوهازر گفت: «باید اهل شرق باشی. توی کالیفرنیا، پنجاه و پنج مایل نزدیک حساب می شود.» «بهتر بود قبل از این که سوار ماشین بشم این را می گفتی.» «گفتم. اما تو اصلا گوش نمی کردی. به نظر می رسید فقط می خواستی از رینو بزنی بیرون. حالا هم بزن به چاک. تازه باید ممنون هم باشی.» کویین با خستگی گفت: «بله هستم. اتفاقا کنجکاوی ام ارضا شد چون تا قبل از این نمی دانستم ناکجا آباد کجاست!» «قبل از این که بخواهی غر بزنی گوش کن! باید نیم مایل پایین تر از جاده می پیچیدم تا به مزرعه ام برسم. تا همین حالا هم یک روز از کارم عقب مانده ام، زنم آدم عجیبی است و هفتصد چوق تو رینو گم کرده ام. تازه دو روز هم هست نخوابیده ام. حالا با زبان خوش این مسیر را می روی یا می خواهی باز غر بزنی!» «بهتر بود تو محل توقف کامیون ها پیاده ام می کردی که چیزی برای خوردن پیدا می کردم.» «تو گفتی پول نداری.» «یه کمی داشتم. مثلا پنج دلار.» «می دانی من اگر پنج دلار داشتم هنوز تو رینو بودم. تو هم مشکل من را پیدا کردی.» کویین حرفش را انکار کرد؛ «خیلی خوب، اصلا پول را فراموش کن. یک چیز دیگر: شاید زنت آن قدرها هم عجول نباشد و به هر حال به حضور موقتی یک مهمان اعتراضی نداشته باشد. خب این یک پیشنهاد است. تو نظر بهتری داری؟» «طبیعتا. وگرنه این جا نگه نمی داشتم. آن جاده ی خاکی را پایین مسیر می بینی؟» وقتی کویین از ماشین پیاده شد چشمش به راه باریکی افتاد که به انبوهی از درختان اکالیپتوس جوان می رسید...

نویسنده: مارگارت میلار مترجم: بهاره جمشیدی انتشارات: نیلوفر