کتاب پنج رساله افلاطون

درباره کتاب پنج رساله افلاطون 

در این اثر دو دسته از رسالات افلاطون بر مخاطب آشکار می شود. دسته ی اول شامل رسالات لاسس، یوخیس، ایون و پروتاغوراس است که در آن ها افلاطون به سبکی سقراطی جویای حقیقت است و با به پرسش کشیدن مخاطبان قصد آشکار شدن نادانی آنان را دارد تا بلکه از این راه آن ها را به جست و جوی علم وادارد و از جهل نجات دهد. رساله های مهمانی و پروتاغوراس نیز عقاید فلسفی سقراط و افلاطون را دربرمی گیرند. هر یک از این رسالاتی که در کتاب آورده شده مقدمه ای را نیز شامل می شود که اهمیت رساله و بحث مختصری از آن را در خود گنجانده است.

صناعی این کتاب را در 1333 ترجمه کرده است و به حق نیز توانسته به متن اصلی ادای دین کند. اگر پیش تر با آثار و تفکر افلاطون و فلسفه ی یونان باستان آشنایی داشته باشید، مطالب کتاب به شدت شما را در یافتن درکی فلسفی و جست و جوی حقیقت یاری خواهند رساند، علاوه بر این، توضیحاتی که مترجم در قالب مقدمه و پیش از هر رساله داده است، با ارائه ی شمایی کلی از رساله و آنچه افلاطون در پی آن است درک موضوع را برای مخاطب ساده تر می کند.

برشی از متن کتاب پنج رساله افلاطون 

رساله ی لاخص با دو رساله ی «لوسیس» و «خارمیدس» که آن ها نیز از آثار دوره ی اول افلاطونند شباهت بسیار دارد. در این هر سه رساله سقراط حاضران را به تفکر وا می دارد و وجوه مختلف حقیقت را می سنجد ولی نتیجه ی مسلمی نمی گیرد. اما در رساله ی لاخص اهمیتی که سقراط برای تعریف دقیق تصورات ذهنی قائل است، بیش تر آشکار می شود. یک تعریف را به مناسبت اینکه جامع نیست و تعریف دیگر را چون مانع نیست رد می کند.

سادگی بیان و غلبه ی جنبه ی شاعری و نویسندگی افلاطون در هر سه ی این رسالات آشکار است. در رساله ی لوسیس و خرمیدس مخاطب سقراط جوانانند ولی در رساله ی لاخس دو جوانی که حضور دارند خاموشند و بحث با پیرمردان است. هنرمندان در مواردی که اشخاص را به صحنه ی نمایش می آورد و سایه و روش شخصیت آن ها را عرضه می کند، به خوبی تجلی می کند. چنانکه نیکیاس را سرداری معرفی می کند که حاضر است هر نوع فن جدید جنگی را ببیند و بیازماید و بپذیرد.

اما لاخس بر عکس او کهنه پرست است و جز با چیزهایی که با آن ها انس گرفته و خو کرده است میانه ای ندارد. عقاید سقراط و افلاطون را در اینجا نیز مثل سایر آثار افلاطون باید از دهن چند تن شنید. هریک حقیقت را از یک نظرگاه می بینند و اگر نتیجه ی مسلمی نمی گیرند لااقل در عقاید مسلم آن ها تردید رخنه می کند و متوجه می شون که باید در راه حقیقت جویی بیفتند.