کتاب 976 روز در پس‌کوچه‌های اروپا

درباره‌ی کتاب 976 روز در پس‌ کوچه‌های اروپا

در واقع کتاب 976 روز در پس‌ کوچه‌‌های اروپا، روایتگر ماموریت و زندگی سه ساله‌ی محمد دلاوری در "بروکسل"، پایتخت "بلژیک" است. وی به عنوان مسئول و خبرنگار دفتر سازمان صدا و سیما به قاره‌ی اروپا سفر می‌کند. در طول این دوره‌ی زمانی، نویسنده، با ذهنی پرسشگر و کنجکاو به کند و کاو، بررسی و تحلیل سیستم آموزشی، اقتصادی، درمانی و بسیاری موارد دیگر می‌پردازد که در کشور بلژیک حاکم است. علاوه بر این موارد، نکاتی ریز و جزئی‌ای همچون شیوه‌ی رانندگی، مسائل و ارتباطات روزمره‌ی مردم این سرزمین را نیز، مورد توجه قرار داده و نتایج ذهنی خود را با مخاطب در جریان می‌گذارد.

دلاوری در بخشی دیگر از کتاب، مسافرت کوتاه خود به ایتالیا، فرانسه و سوییس را نیز برای خواننده شرح می‌دهد. قابل ذکر می‌باشد که نویسنده، متن کتاب خویش را با نثری روان، ساده و به شدت خوش‌خوان به نگارش درآورده است. متن طوری است که هر عبارت، لحن شیرین و شیوه‌ی خاص اجراهای ایشان را در ذهن مخاطب تداعی می‌کند و او را مشتاقانه همراه با خود به خاطرات گذشته و خیابان‌ های بارانی و سرسبز بلژیک می‌‌برد.

بخشی از متن کتاب 976 روز در پس‌ کوچه‌های اروپا

می‌گویند سه چیز نماد وحدت ملی بلژیکی‌هاست: پادشاه، تیم ملی فوتبال و سیب‌زمینی سرخ‌کرده. این ضرب‌المثل کافی است که بدانید سیب‌زمینی سرخ‌کرده با قلب این ملت چه کرده! هر جا کسی را دیدید که مقداری سیب‌زمینی سرخ‌کرده را توی قیف ریخته و با عشق و علاقه میل می‌کند شک نکنید که بلژیکی است! منظورم از قیف، قیف نفت نیست! قیف کاغذی، از همان‌ها که بچه‌های دهه‌ی 50 و 60 توی آن تخمه می‌ریختند! یعنی کاغذی که مانند شیپور درست شده است! این سنتی‌ترین شکل خوردن سیب‌زمینی سرخ‌کرده در بلژیک است که هنوز هم کامل از میان نرفته است.

در اروپا کاریکاتور یک بلژیکی را با این نشانه می‌کشند، آدمی که قیف سیب‌زمینی در دست دارد! اما همین اروپایی‌ها به سیب‌زمینی سرخ‌کرده می‌گویند French fries یعنی سرخ‌شده‌ی فرانسوی! این درد بزرگ بلژیکی‌هاست که تنها میراث ارزشمندشان ظالمانه توسط فرانسوی‌ها مصادره شده است! بالای بسیاری از دکه‌های فروش سیب‌زمینی سرخ‌کرده که تعدادشان در بلژیک کم نیست، تاریخ تاسیس آن را نوشته‌اند که اغلب دهه‌های 60 و 70 میلادی است.

"ل گف" نام شیرینی سنتی بلژیکی‌هاست؛ یک شیرینی پنجره‌ای خوش طعم که اگر تازه آن را با قهوه میل کنید مشتری خواهید شد. در ایران هم مغازه‌هایی وجود دارد که این شیرینی را با نام هلندی آن یعنی وافل عرضه می‌کنند. خودروهای ون سیار در هر نقطه از بلژیک که مردم باشند، این شیرینی را تازه عرضه و به سلیقه‌ی مشتری آن را با خامه، عسل، میوه‌ها و شکلات، خوشمزه‌تر می‌کنند.

بلژیکی‌ها خودشان را مرکز شکلات دنیا می‌دانند و برای‌شان مهم نیست که سوئیسی‌ها و هلندی‌ها هم دقیقا همین نظر را دارند! پیدا کردن شکلاتی که به روش سنتی ساخته شده کمی سخت است، اما چند کارخانه‌ی مشهور وجود دارند که شکلات دوست‌ها معتقدند کارشان خوردنی است و من علاقه‌ای به شکلات ندارم ترجیح می‌دهم در این‌باره نظر کارشناسی ندهم، به ویژه که بسیار متنفرم از اینکه شکلات دارد جهان ما را تسخیر می‌کند و از تمام فراورده‌های عالم حتما طعم شکلاتی آن ساخته می‌شود! تصور بفرمایید که همین برادران و خواهران بلژیکی، چند توت‌فرنگی را به سیخ می‌کشند و این سیخ را وارد یک پاتیل شکلات مایع می‌کنند و توت‌فرنگی شکلاتی می‌خورند! در لحظه‌ی نوشتن این سطور از این اعمال...

کتاب 976 روز در پس‌ کوچه‌ های اروپا به قلم محمد دلاوری در انتشارات قدیانی به چاپ رسیده است.

• نویسنده: محمد دلاوری
• انتشارات: قدیانی