کتاب جنگ میان ما دو نفر کشته می دهد

درباره‌ی کتاب جنگ میان ما دو نفر کشته می دهد اثر امید صباغ نو

کتاب جنگ میان ما دو نفر کشته می دهد، مجموعه‌ای از غزل های امروزی است. بیشتر غزل‌های این مجموعه عاشقانه‌اند اما در آن میان غزل‌های آیینی و اجتماعی نیز دیده می‌شوند. برای مثال هجدهمین شعر کتاب: «درخت آخر این جاده، تلاقی غزل و باران» شعری است که درد خرمشهر و جنگ را می‌توان در آن احساس کرد.

غزل های امید صباغ نو دارای استحکام شعری هستند و همین امر موجب شده تا توجه منتقدان به آثار وی جلب شود. در سبک شعری غزل، بیت نخست با مصراع های زوج هم قافیه هستند. با وجود اینکه غزل را همگان سبکی عاشقانه می دانند اما برخی شعرا مانند امید صباغ نو از این سبک برای مسائل اجتماعی و حماسی نیز استفاده می کنند. البته باید توجه داشت که مجموعه اشعار صباغ نو در زیرمجموعه ی غزل نو جای می گیرد که غزل تصویری نیز نامیده می شود.

در غزل نو زبان امروزی تر است و دارای وزن های عروضی تازه و وحدت محتوا است. کتاب «جنگ میان ما دو نفر کشته می دهد» از استقبال مخاطبان و منتقدین برخوردار شد که خود نشان دهنده ی موفقیت شاعر در پیشه ی خود است.

---

بخشی از کتاب جنگ میان ما دو نفر کشته می دهد

درست آخر این جاده، تلاقی غزل و باران

شروع می شوی از سمت غروب زخمی خوزستان

میان زمزمه ی اروند، عطر تند شهیدانت

چه قدر معجزه پاشیده به پای آینه و قرآن

عبور می کنی از شعرم از این روایت ناموزون

و گریه می کنمت مثل هزار دختر هندیجان

رسیده ام به فداکاری، به زخم های تر و کاری

به مویه ی زن دلواری، به دشت تشنه ی تنگستان

میان خاطره گم کردم سکوت شرجی دیلم را

که عاشقانه ببارم در هوای نیمه شب کنگان

شکسته عکس رخ مهتاب روی آبی چشمانت

و دختران صدف پوشی، کنار ساحل هرمزگان

قلم به جای تفنگ امشب نشسته است در آغوشت

و تیر می کشد از زخمی که مانده است بر این سامان

بزرگ و کوچک «تنب» ات را به دست آینه ها بسپار

که سخت می رسد از هر سو به قصد غارت شان، طوفان!

بخواب دخترکم دریا!... مجال دلنگرانی نیست

نگهبان تو می ماند، همیشه مادرمان ایران

قیمت و خرید کتاب جنگ میان ما دو نفر کشته می دهد

کتاب جنگ میان ما دو نفر کشته می دهد اثر امید صباغ نو از نشر فصل پنجم، به همراه سایر کتاب های شعر معاصر فارسی را از فروشگاه اینترنتی کتابانه خریداری نمایید.

فهرست

یک/به جای این که در شب های من خورشید بگذارید

 دو/در من نوید جنگ غم انگیز دیگری است

 سه/ای عشق بکر!کاش بفهمی که با بودنت تمام جهان زیباست

 چهار/بعد از تو چشم آرزویم بی تماشا ماند

 پنج/چون شعله در دستان دشت پنبه گیرم

 شش/از جنس خاک این حوالی نیست، خاکی که دنیا بر سرم کرده!

 هفت/بدون تو چه کنم خلوت خیابان را

 هشت/تشبیح عشق پاره شد و ریخت دانه ها

 نه/به این نیت نوشتم، در تو حس جست و جو دارم  یازده/مثل شرابی، لذت انگیزی، نمی دانی؟

 دوازده/هر دو از این قضبه می ترسیم:پای احساسمان چرا لنگ است؟

 سیزده/گاه آدم جان به پای عهد و پیمان می دهد  چهارده/دیگر پیاز اکه ی جعلی نمی خورند

 پانزده/به باد داده نه/بود تو روزگارم را

 شانزده/پا به ماه غمم ولی هر روز پای چشمان ماه می خندم  هفده/نشستیم و قسم خوردیم رو در رو به جان هم!  هجده/درست آخر این جاده، تلاقی غزل و باران

 نوزده/بعد از تو، عشق رنگ شبیخون گرفته است  بیست/هزاران شب است امتحان می شوم، جوابی به این امتحانم دهید

 بیست و یک/آی قیصر! چرا نبود تا باز فرمان به خانه برگردد؟

بیست و دو/دهانی خالی از آواز روی دست من مانده

 بیست و سه/در جیب مرد کشف شد این تکه یادداشت

 بیست و چهار/خان که نه خانه شدم تا تو ستونم باشی

 بیست و پنج/تا کودتا کردی، گرفتی جان شاهم را

 بیست و شش/وقتی که رفتی/پشت شعرم تا ابد خم شد

 بیست و هفت/اگرچه گفته بودی پای عشقت تا ابد مردی  بیست و هشت/هرکس به رو غم دارد، اما زیر می رقصد  بیست و نه/گیرم دلت گرفته غزلمرد، بی خیال

 سی/حل می شود آیا برایم این معما صبح؟

 سی و یک/از سر گذشته سرگذشت یک وجب آبم

 سی و دو/تا آمدی نظم جهان تکمیل شد، بانو

 سی و سه/در این زمانه احساس مثل سابق نیست

 سی و چهار/ماه حس مرا به تو فهمید، و همین شد که دلبری می کرد

 سی و پنج/فاصله هرچقدر کم می شد، عشق من داشت بیش ترمی شد

> سی و شش/پیش از آن که دوباره برگردی، عشق من داشت بیش تر می شد

 سی و هفت/من که تمام عمر از تو می سرودم

 سی و هشت/هسته از این دقیقه های عجیب، جا گرفتم درون پیرهنم

 سی و نه/و شعر سهم تو شد تا شوی رئییس خودت

  چهل/آورده ای برای دلم چشم روشنی

 چهل و یک/تو هم شبیه خودم در دلت ترک داری

• شاعر: امید صباغ نو
• انتشارات: فصل پنجم