بخشی از کتاب شنل پاره

پاریس، پاریس. کلمه ای که ابریشم، خوش پوشی، فراغت، و جشن را تداعی می کند، چیزی درخشان و جوشان مثل شامپانی. شهری که در آن همه چیز زیبا، شاد و سکرآور است، هرجا می نگری دانتل می بینی؛ در هر قدم صدای خش خش دامنی می شنوی. با این کلمه گوش ها صدا می کنند و چشم ها تار می بینند. من به پاریس می روم. ما به پاریس وارد می شویم. ما اکنون در پاریس زندگی می کنیم... ولی آنچه من از روز اول در پاریس دیدم کم ترین شباهتی به ابریشم، دانتل و شامپانی نداشت.

تصور کنیم انسانی سرانجام به کره ی ماه بگذارد. او انتظار دارد صحرایی پرعظمت و هراسناک ببیند، کوهستان هایی بی جان، معادن سنگ، و آسمانی که به هیچ آسمان دیگری شبیه نیست. ناگهان متوجه می شود که دیوار سیمانی خانه ی همسایه همچنان در مقابل او برپاست، که باران می بارد، که بوی نامطبوعی از حیاط متصاعد می شود. وقتی من از پنجره ی آپارتمانمان در پاریس بیرون را می نگریستم، به نظرم می رسید هیچ چیز تغییر نکرده است. حال و هوای حومه ی یک شهر بزرگ بود با زن های بسیاری که گدایی می کردند و هنوز سنی ازشان نگذشته پیر شده بودند، کوچه ای تاریک و ساکت که در آن دود بخاری یک خشک شویی در هوا متصاعد بود و سر در آبی یک مغازه ی لوله کشی به چشم می خورد. در طبقه ی بالا، پنجره ای با پرده ی توری پاره و، در پشت پنجره، پیرمردی که دندان مصنوعی را در دهان گشاد پرتفش می گذارد. بالاتر، نواری نازک، نمونه ی کوچکی را از آسمان محل، خاکستری و پست.

کتاب شنل پاره به قلم نینا بربروا و ترجمه‌ی فاطمه ولیانی در نشر ماهی به چاپ رسیده است.