کتاب موج نو سینمای فرانسه

معرفی کتاب موج نو سینمای فرانسه

اصحاب سینما، فرانسه را مهد سینما می دانند و بسیاری از بزرگان سینما در این کشور پرورش یافتند، لذا برای آن سهم بزرگی در شکوفایی و رشد صنعت سینما قائل هستند. رشد این صنعت در فرانسه، با روی پرده رفتن نمایش های تصویری آغاز شد و پس از آن برادران لومیر بودند که در توسعه ی سینما در این کشور نقش  بزرگی داشتند. به همین ترتیب امروزه در فرانسه، پرداختن به سینما و مسائل مربوط به آن را به دیده ی هنر می نگرند و به جرأت می توان گفت در هیچ کشوری از جهان به اندازه آن جا، منتقدین و رسانه ها به فیلم ها و نقدهای آن اهمیت نمی دهند.

موج نوی سینمای فرانسه را می توان حرکتی اعتراضی از جانب سینماگران جدیدی دانست که از سبک و سیاق سنتی آن به عجز آمده بودند و خواهان تغییر و تحولی در ساختار سینما و مضامین تولیدی آن داشتند. برخی از سردمداران این جنبش عبارتند از: فرانسوا تروفو، لوک گدار، اریک راهمر و ... . از مولفه های اصلی موج نو، به کارگیری از افراد با استعداد اما نامشهور بود و به این ترتیب با شکل گیری موج نوی سینما در فرانسه، روش های فیلم سازی و حتی فیلم برداری نوین، جای خود را به متدهای کلاسیک دادند و موضوعات قابل نمایش به کلی دگرگون شدند.

این چنین سینمای فرانسه پویایی از دست رفته خود را به دست آورد و توانست بار دیگر روند صعودی داشته باشد. کتاب "موج نوی سینمای فرانسه" روند شکل گیری این موج را به طور مفصل شرح داده و نویسنده عوامل تاثیرگذار در شکل گیری آن را به طور کامل بیان کرده است. وی هم چنین در ادامه به تاثیر موج نوی فرانسه در صنعت سینمای دیگر کشورها پرداخته و نظرات برخی منتقدان را در ذیل آن مطرح کرده است. علاوه بر این در کتاب نام چند تن از افراد موثر در این عرصه و هم چنین کارگردانان و سینماگران مشهور فرانسه در کتاب ذکر شده است.

برشی از متن کتاب موج نو سینمای فرانسه

" در یکی از روزهای غم افزا که زندگی ضربه های هشدار دهنده اش را بر اعصابتان فرود می آورد، شعاری با لحن تند و سخت کوبنده در گلستان جمهوری پنجم طنین انداز می شود:" مرگ بر کله پوک ها". بنابر رسمی دیرین جناب ژنرال دوگل بایست پاسخ می داد؛ با آن حالت الهام یافت اش خطاب به درشت گویانِ به خشم آمده ای که به نقدهای سینمایی خود( همان طور که به پلیس هم) اعتماد و اعتقادی ندارند بایست از" برنامه ی گسترده اش" حرف می زد، یا مقامات برتر و برجسته ای مثل ما( تعجب ندارد!) بایست پاسخ می دادند و می گفتند:" موی دماغ! " و بعد به هیئت آدم های ساندویچی( نوع خاویاری اش در این حرفه امکان ناپذیر است) از شانزِلیزه تا کارتیه لاتن رژه می رفتند تا تنوع و تفاوت هایشان را ثابت کنند.

منتقد بودن یا نبودن، مسأله آیا واقعا این است؟ با دلی آزرده از هزاران نیزه ی پرتابی از جانب کسانی که قرار بود در شادی و سرور با هم باشیم و در بزم و رزم در کنار هم؛ یا آن خوابناکی، سرِ فارغ از خیال، و انگشتان خنده دار پا بعد از گرم کردن یقلوی بر آتشی از تکه های روزنامه های خشک و مقالات گر گرفته و یادداشت هایی در باب شوریده گی های شعله ... عجب! بنا به گفته ای عامیانه، منتقد( چه زن، چه مرد) آدمی است با ولع بسیار برای به چنگ آوردن خبر و بلعیدن آثار برجسته و الصاق برچسب سینما تک به فیلم ها و چراغ سبز نشان دادن به تماشاگر تا خطر کند و برود به سالنی تاریک و پر از دام و تله.

نویسنده: ژان لوک دوئن مترجم: قاسم روبین انتشارات: نیلوفر