کتاب عصر معصومیت | محمد چرم شیر

درباره کتاب عصر معصومیت 

این کتاب سومین نمایش نامه از مجموعه کتاب های گسترهچرم ی خیال می باشد که در سال 1380 نوشته شد و بازخوانی جذابی از رمان "فرانکنشتاین" اثر "مری شلی" را به مخاطب ارائه می دهد. داستان کتاب، به دستاوردهای دانش نوین در آینده اشاره دارد، آینده ای که بشر تاکنون درباره ی شگفتی های آن به کررات شنیده است. "عصر معصومیت" اخلاق و فلسفه را با نگاهی خارق العاده در رفتار شخصیت هایش به تصویر می کشد و با گفت و گوهای خلاقانه، مخاطب را در سر تا سر کتاب با خود همراه می کند. محمد چرمشیر و فرهاد مهندس پور شخصیت های این نمایش را به گونه ای تنها و افسرده خلق کرده اند که این تنهایی در تک تک حرکات شان مشخص است اما این شخصیت ها، به سختی های زندگی دلبسته اند و سعی دارند برای خود زوجی پیدا کنند تا در زندگی کسالت بارشان تغییراتی ایجاد کنند. این دو نویسنده پرکار که تاکنون همکاری های زیادی با یکدیگر داشته اند، عنصر "بازی" را در جای جای نمایش به کار گرفته اند و هم چنین کاراکترها به وسیله بازی های مختلف زندگی، تکامل می یابند.

برشی از متن کتاب عصر معصومیت

گورکن: همیشه چیزهای دیدنی زیاده. فقط باید گشت و پیداش کرد .شاه دل می گرده و چی پیدا می ‌کنه؟ خدا رو. بعد باز می ‌گرده و چی رو پیدا می کنه؟ پسر خدا رو. باز می‌گرده و چی رو پیدا می کنه؟ شیطون رو! خدا رو میزاره تو آسمون، پسرش و تو کلیسا، شیطون رو پشت در خونه ش. با خدا حرف می زنه، برای پسرش دعا می خونه، از شیطون میترسه... ملکه می گرده و هیچی پیدا نمی کنه. پس میره سراغ خدای شاه دل. باهاش حرف می زنه، برای پسرش دعا می خونه، از پنجره شیطون رو نگاه می کنه که بدجوری به قفل در ور میره... سرباز به خودش می گه: اصلا دنبال چی بگردم؟ وقتی سرباز یا فقط باید بکشه یا کشته بشه؟ پس می گرده که یه سرباز دیگه پیدا کنه. می گرده و به خدا می رسه. خدا میگه من دارم بهشت می سازم برای برای شاه دل و ملکه و سرباز. پسرش میگه من حساب گناه را نگه می دارم. شیطون میگه من با توام. پس سرباز خدا رو میندازه دور! پسرش رو می کوبه به صلیب و با شیطون می شینه پشت در و یک گیلاس میندازه بالا! اما هیچکدوم نمی دونستن، تک خاج هم هست. اون میگه من نمی گردم چون نه خدا به دردم می خوره نه شیطون، نه مسیح... تک خاج فقط میره و قبر میکنه برای سرباز و ملکه و شاه دل. (ویکتور می‌آید.) گورکن: این میز را باید برای چهار نفر می چیدی! پروردگار، ما را از عذاب نجات بده. (گورکن می رود. الیزابت می آید.) الیزابت: ویکتور تو داری چیکار می کنی با اون مرده ها؟ ویکتور صفحه ای روی گرامافون می ‌گذارد و با آن می رقصد. ویکتور: دوباره زنده شون می کنم. من از اونا یه آدم ساختم، یه آدم کامل و بی عیب و نقص به وجود آوردم، خلق کردم .از پوست و گوشت و عصب مرده زندگی ساختم. من رو همراهی نمی کنی الیزابت؟ پاها می رقصن و مغز نفس می کشه... باید ببینیش. باید آدم من رو ببینی. می تونه برقصه، نفس بکشه. نفس می کشه، راه میره، حرف می زنه. من آرزوی نشدنی رو شدنی کردم. اون تیکه پاره ها حالا شدن یه انسان؛ آدم من. الیزابت:  تو دیوونه ای، ویکتور! ویکتور: من خدام الیزابت!... من عمل کردم؛ مثل خدا. حتی بهتر از خدا... من همه چیزهای خوب رو جمع کردم که روی این خاک زندگی باشه؛ نه مرگ. آدمی ساختم که به هیچی فکر نکنه غیر زندگی. آدمی که فقط به کمال فکر می کنه... من یه قدم جلوتر از خدا گذاشتم... تو این رو می فهمی الیزابت؟ من یه قدم جلوتر از خدا گذشتم. نه خواستم مشیتی داشته باشم، نه عقوبتی. هیچی نخواستم؛ غیر کمال. من - برادر تو- رو همین زمین آدمی ساختم که به رنج محتیج نیست. الیزابت می رود. گورکن می آید. گورکن: ببرمشون باید چی کارشون کنم؟ ویکتور: بخورشون. گورکن: پروردگار ما را از عذاب نجات بده. ویکتور: تا حالا شده آرزویی داشته باشی آرزویی که بخوای براورده بشه؟ گورکن: تو بلدی اونا رو برآورده کنی مثل مسیح؟ ویکتور: تو چرا انقدر دنبال یه مسیح میگردی؟ گورکن: چون به من گفت برمیگرده گفت یه روز برمیگرده. ویکتور: مسیح این رو مسیح به تو گفت؟ گورکن: مسیح نه، ایلعازر. ویکتور: ورقات!

(بازخوانی رمان فرانکنشتاین نوشته ی مری شلی) نویسنده: محمد چرم شیر - فرهاد مهندس پور انتشارات: نشر نو