کتاب زمان لرزه - کورت ونه گوت

کتاب زمان لرزه نوشته ی کورت ونه گوت با ترجمه ی مهدی صداقت پیام توسط انتشارات مروارید به چاپ رسیده است.

«کورت ونه گوت»،  کتاب «زمان لرزه» را در دهه ی هفتاد عمر خود، به عنوان آخرین رمانش، به رشته ی تحریر درآورد؛ رمانی که بخشی از سرگذشت واقعی و خاطرات شخصی نویسنده را با قصه هایی تخیلی او ترکیب کرده، روایتی پرکشش را برای مخاطب شرح می دهد. کورت در طی داستان مدام به معرفی شخصیت های خیالی و ساختگی از جمله «کیلگور تراوت» و هم چنین شخصیت هایی واقعی و حقیقی زندگی اش، مانند مادر، خواهر و دوستانش، می پردازد؛ شخصیت هایی که کلیت رمان را تشکیل می دهند و مخاطب نمی تواند به سادگی آن ها را از یک دیگر متمایز کند. نویسنده در طی مقدمه ی کتاب، ابتدا طرح کلی داستان مورد نظر خویش را توضیح می دهد و سپس وارد متن رمان می شود.

شخصیت اصلی و راوی قصه، "جونیور" نام دارد؛ در واقع وی شخصا از مخاطب می خواهد که همانند فرزندان و خواهر زاده هایش، او را به این اسم خطاب کنند. اصل ماجرا از این قرار است که در پی اتفاقی غیر معمول، زمان دچار تحول شده، و به ده سال پیش بازمی گردد. یعنی شخصیت های داستان از 13 فوریه ی سال 2001 به 17 فوریه ی سال 1991 می روند. این واقعه درحالی صورت می پذیرد که همگان به آن واقف هستند و علی رغم این که از تمامی جزئیات اتفاقات پیش روی شان که قبلا برای شان رخ داده، مطلع می باشند، اما قادر نیستند که از وقوع آن ها جلوگیری کنند و به ناچار مجبورند مطابق روال ده سال پیش، روند زندگی خود را در پیش بگیرند و شاهد اتفاقات تکراری باشند. همین موضوع موجب آزردگی و ایجاد شرایطی سخت و دشوار برای آن ها می شود. بنابراین به ناچار، در انتظار پشت سر گذاشتن این روزها و رسیدن به ایامی هستند که بتوانند قدرت اختیار و آزادی خود را به دست آورده، زندگی عادی ای را در پیش بگیرند.

برشی از متن کتاب

من دبیر افتخاری انجمن اومانیست های آمریکا هستم که مرکز آن در امهرست نیویورک است. هرگز آن جا را ندیده ام و این سمت بی فایده را پس از مرگ نویسنده و بیوشیمیدان فقید، دکتر ایزاک آسیموف به دست آوردم. این سازمان واقعا کسل کننده است و تنها هدفش این است که به دیگران بگوییم تعداد ما خیلی زیاد است. ما ترجیح می دهیم که به شیوه ی اومانیست ها زندگی کنیم ولی درباره ی آن چیزی نگوییم یا همان طور که به نفس کشیدن فکر نمی کنیم، به اومانیسم هم فکر نکنیم. اومانیست ها تلاش می کنند که بدون توقع هیچ پاداش یا مجازاتی دیگر شرافتمندانه و آبرومندانه زندگی کنند. تاکنون خالق جهان برای ما قابل شناسایی نبوده است. ولی ما تلاش می کنیم به بالاترین عنصر انتزاعی ای که می شناسیم و جامعه نام دارد، به بهترین نحو ممکن خدمت کنیم. آیا ما دشمن پیروان ادیان رسمی هستیم؟ خیر. بهترین دوست دوران جنگم، برنارد وی اهیر که اکنون مرده، در طول جنگ جهانی دوم ایمانش را به مذهب کاتولیک از دست داد. من اصلا خوشم نیامد. فکر می کنم چیز زیادی را از دست داد. من هرگز چنان ایمانی نداشتم. چون پیش انسان های اخلاق گرای جذابی بزرگ شده ام که مثل توماس جفرسون و بنجامین فرانکلین نسبت به گفته های مبلغان مذهبی تردید داشتند. ولی می دانستم که برنی چیز مهم و آبرومندانه ای را از دست داده است و من خوشم نیامد چون او را خیلی دوست داشتم. چند سال پیش در مراسم یادبود دکتر آسیموف در انجن اومانیست ها صحبت کردم. آن جا گفتم: «ایزاک هم اینک آن بالا در بهشت است.» آن حرف خنده دار ترین چیزی بود که می توانستم به مخاطبان اومانیستم بگویم. همه ی آن ها از خنده روده بر شدند. جو اتاق درست مثل صحنه ی دادگاه نظامی در داستان "کار بسیار جدی" تراوت شد. البته پیش از آن که که اقیانوس آرام سومین بمب اتم و جویز پراید و باقی چیزها را در خود ببلعد. وقتی خدای ناکرده من هم بمیرم، امیدوارم که آدم بذله گویی در باره ی من بگوید: «او هم اینک آن بالا در بهشت است». دلم می خواهد بخوابم. مرثیه ی جدیدی برای موسیقی های قدیمی در کتاب دیگری چاپ کرده ام و در آن گفته ام که خوابیدن برای هر فرد به عنوان تجربه ی زندگی پس از مرگ، اصلا چیز بدی نیست. فکر نمی کنم که در آسمان دیگر نیازی به اتاق های شکنجه و بازی بینگو باشد. دیروز سوم ژوئیه ی سال 1996 نامه ی زیبایی از یک مرد دریافت کردم که از همان ابتدا نمی خواست به این دنیا بیاید. او اسیر تسهیلات تادیبی بی نظیر ما بود. در دوران نوجوانی او خلافکاری نوجوان بود و پس از آن برای سال های زیادی، خلافکاری بزرگسال بوده است. او به زودی آزاد می شود و به جهانی قدم می گذارد که درآن هیچ دوست یا خانواده ای ندارد. اختیار، پس از وقفه ای بیش از چندین دهه دوباره به نزد او باز خواهد گشت. او باید چکار کند؟ من، دبیر انجمن های افتخاری اومانیست های امریکایی، امروز در ...

نویسنده: کورت ونه گوت مترجم: مهدی صداقت پیام انتشارات: مروارید