کتاب می توان فراموش کرد

معرفی کتاب می توان فراموش کرد اثر هانس ولفگانگ

کتاب "می توان فراموش کرد"، رمانی برگرفته از وقایعی تلخ و واقعی است که به تشریح اوضاع جامعه ی آلمان نازی در طی دوران جنگ جهانی دوم، و سال های 1941 تا 1945 می پردازد؛ سال هایی که انواع نیروهای نظامی از جمله امریکایی ها، فرانسوی ها و روس ها به این سرزمین هجوم برده، و ویرانی های فراوانی را به بار آوردند. "هانس ولفانگ کخ"، نویسنده ی کتاب، در طول این دوره ی زمانی، کودکی آلمانی بود که به طور مستقیم با جنگ و فجایع ویرانگر حاصل از آن رو به رو شد و صرف گذشت سال ها از پایان پذیرفتن جنگ، هم چنان نیز لحظه به لحظه ی آن را به یاد دارد. در واقع، وی با بهره گیری از توانایی خویش در هنر نویسندگی و مدد جستن از خاطرات کودکی اش، این کتاب را به رشته ی تحریر درآورده و مخاطب را با بخشی از روزگار گذشته ی خود و کشورش آشنا می سازد. در نتیجه، همراه با هانس 9 ساله، به سال 1941 می رویم؛ سالی پر تشویش که جنگ سراسر جهان و خانه ها و آبادی های موجود در آن را به یک ویرانه تبدیل کرده است. در چنین موقعیت اسف باری، هانس که از نوادگان اجدادی نظامی می باشد و در کنار مادرش روزگار سخت و مشقت بار را می گذارند، تصمیم می گیرد که با پیوستن به سازمان جوانان هیتلری در برابر دشمنان، از سرزمین پدری و جان خویش محافظت نماید. تصمیمی سرنوشت ساز که او را بارها با مرگ رو به رو می سازد.

برشی از متن کتاب می توان فراموش کرد اثر هانس ولفگانگ

هفته ی اول ژانویه 1945 برف سنگینی بارید و شب های ششم و هفتم آن ماه، مونیخ زیر شدیدترین بمباران هایی که  تا آن زمان به خود دیده بود قرار گرفت. پس از حمله ی هوایی، من و مادرم، جلو خانه مان که خراب شده بود، به تماشای منظره ای استثنایی ایستادیم. تماشای شعله هایی که حریصانه به آسمان شب زبانه می کشید. به تماشای دریای سرخ فام و سوزان شهرمان. سرانجام وقتی دیگر چیزی نماند که بتوانیم از کام آتش برهانیم، نگهبانی برای مراقبت از وسایل مان  در کلیسا گذاشتیم و خودمان به «نت هبلفه – شتله» مرکز کمک رسانی حزب که در رستورانی واقع در بنای یادبود ماکسیمیلیان دوم قرار داشت رفتیم. در آن جا غذای گرم و یک فنجان قهوه به ما دادند و قرار شد چنان چه اتاقی پیدا شود برای ما در نظر بگیرند. مادرم زن خوش شانسی بود. هنوز شب نشده، سه اتاق از آپارتمانی که صاحبانش از ترس حمله ی هوایی به روستا رفته بودند در اختیار ما قرار گرفت. باقی مانده ی اثاثه مان را به این آپارتمان منتقل کردیم و روز بعد خودمان هم به روستا رفتیم. تا دوم آوریل در شهرکی به نام هاگ که در پنجاه کیلومتری جنوب شرقی مونیخ قرار داشت به سر بردیم. با وجود آن که مواد غذایی در روستا فراوان بود، هر وقت کشاورز یا دهقانی را می دیدیم از سختی معیشت و کمبود مواد غذایی شکایت می کرد. بار دیگر مزه ی املت واقعی را چشیدیم و یک شکم سیر استیک خوردیم. آن قدر نعمت فراوان بود که می توانستیم برای دوستان مان در مونیخ هم چیزهایی بفرستیم. من بیش تر اوقاتم را به اسکی روی تپه های خارج شهر یا در میان جنگل های انبوه می گذراندم. زخم پایم روز به روز بهتر می شد. به طوری که پس از یک ماه کاملا بهبود یافتم. بدبختانه باز هم مجبور شدم به سازمان جوانان هیتلری بپیوندم، و به خاطر تجربیات گذشته ام، بلافاصله به سمت یونگ زوگ فورر، انتخاب شدم. شغلم جنبه ی رزمی نداشت و حالتی داشتم که از هر کاری که کوچک ترین  نشانی از آموزش نظامی داشت به شدت پرهیز می کردم. گاهی مجبور می شدم تعطیلات آخر هفته را برای انجام کارهای متفرقه همراه با مادرم به مونیخ بروم. در یکی از همین رفت و آمدها گرفتار حمله ی هوایی شدیم که به هر حال جان سالم به دربردیم، اما کمی بالاتر از محل سکونت ما خانه ای مورد اصابت قرار گرفت و مردی در آن کشته شد. خانواده اش جسد او را در فرش بزرگی پیچیدند، اما با رسیدن موج بعدی هواپیماها فرش را در راهرو خانه رها کرده و به پناهگاه گریختند. وقتی حمله ی هوایی تمام شد از پناهگاه بیرون آمدند، اما هر چه گشتند اثری از جسد مرد نیافتند. فرش را با جسد یکجا برده بودند! اگر حضور هواپیماهای بمب افکن امریکایی که تمام آسمان جنوب را زیر سلطه ی خود درآورده بودند نبودند، در روستا تقریبا می توان گفت که جنگ را فراموش می کردیم. اما آن ها به طور ناگهانی در آسمان نمایان می شدند و به هر جنبنده ای که سر راه خود می دیدند

نویسنده: هانس ولفگانگ کخ مترجم: پریچهر معتمدگرجی انتشارات: مرواربد