کتاب جشن بی زمان | ارنست همینگوی

درباره‌ی کتاب جشن بی زمان اثر ارنست همینگوی

ارنست همینگوی کتاب جشن بی زمان را در کوبا و در پاییز 1957 و در طول سال‌های 1958 تا 1959 در کچام، آیداهو روی آن کار کرد. در آوریل 1959 وقتی به اسپانیا رفت آن را با خود برد و دوباره به کوبا و در اواخر پاییز آن سال به کچام برگرداند. در بهار سال 1960، در حالی که این کتاب را برای نوشتن کتاب دیگری با نام "تابستان خطرناک" کنار گذاشته بود، آن را در کوبا به پایان رساند. کتاب اخیر درباره رقابت خشونت‌آمیز میان آنتونیو اردونز و لویس میگوئل دومین گین در میدان‌های گاوبازی اسپانیا در سال 1959 بود.

در پاییز 1959 در کچام تغییراتی روی این کتاب انجام داد. جشن بی زمان خاطرات زندگی او از سال 1921 تا 1926 در پاریس است که بار اول پس از مرگ او منتشر شد و خیلی زود در فهرست کتاب های پرفروشش جای گرفت.  به دلایلی که ز نظر نویسنده کافی است، بسیاری از مکان ها، افراد، مشاهدات و تاثیرات از این کتاب کنار گذاشته شده اند. برخی از موارد یاد شده ناشناخته است و برخی دیگر را همه می شناسند و درباره شان بسیار نوشته اند و بی شک باز خواهند نوشت.

به ورزشگاه آناستازی، جایی که مشت زن ها دور میزهای چیده شده در زیر درختان گارسونی می کردند و رینگ در باغ بود هیچ اشاره ای نشده است. نه از تمرین با لاری گینز و نه مبارزه های هیجان انگیز پیست روندی در سیرک زمستانی و نه دوستان عزیزی چون چارلی سوئینی، بیل برد و مایک استراتر یا اندره مارسون و میرو و نه از سفرهای ما به جنگل سیاه یا کاوش های یک روزه در جنگل های محبوبمان در اطراف پاریس سخن به میان آمده است. در خلاصه کتاب آمده است: هیچ پایانی برای پاریس نیست و هر کس که در آن شهر زندگی کرده باشد، خاطره ای دارد از آن خودش.

ما همیشه به آنجا برمی گشتیم، مهم نبود که کجا هستیم و آنجا چقدر عوض شده و یا چه سخت و یا آسان به آنجا می رسیدیدم. پاریس همیشه ارزشش را داشت و در ازای هر چیزی که برای آن می بردی، چیزی می گرفتی. به هر حال، این بود پاریس در روزگاری که ما جوان بودیم و بسیار تهیدست و بسیار خوشبخت.

بخشی از کتاب جشن بی زمان اثر ارنست همینگوی

آن روزها هوا بد بود. وقتی پاییز تمام می شد، در عرض یک روز از راه می رسید. شب ها به دلیل بارش باران مجبور بودیم پنجره ها را ببندیم و باد سرد برگ ها را از شاخه های درختان میدان کنتراسکارپ می کند و می برد. برگ ها زیر باران خیس خیس می شدند و باد، باران را به اتوبوس های گنده سبزرنگ ته خط می کوبید و کافه آماتور لبریز از جمعیت بود و گرما و دود درون کافه پنجره ها را تار می کرد.

جای دلگیر کننده ای بود و خیلی هم بد آن را اداره می کردند. پاتوق مشروب خوارهای محله بود و من، به دلیل بوی بدن های کثیف و بوی ترشیده مستی، از آنجا دوری می کردم. مردها و زن های مشتری کافه بیشتر وقت ها مست بودند، و یا تا زمانی که جیبشان یاری می کرد، اعلب نوشیدنی می خورند، آن را در بطری های نیم یا یک لیتری می خریدند. کافه پر بود از تبلیغ خوردنی های عجیب و غریب، اما عده معدودی پول خریدن آن ها را داشتند، مگر اینکه بخواهند در کنار مشروب، شکمشان هم دلی از عزا درآورد. کافه آماتورها چاه فاضلاب خیابان موفتار بود؛ خیابانی باریک و تنگ و غریب و شلوغ و پر از مغازه که به میدان کنتراسکارپ منتهی می شد.

مستراح هایی که متعلق به خانه های آپارتمانی کهنه، یکی در کنار راه پله هر طبقه، با دو برآمدگی سیمانی به شکل کفش در دو طرف سوراخ برای آنکه مانع لیز خوردن مستاجر شود، داخل فاضلاب هایی می ریختند که شب ها با تلمبه داخل مخزن ارابه هایی خالی می شد که اسب ها آن ها را می کشیدند. تابستان ها، وقتی همه پنجره ها باز بود، ما صدای تلمبه زدن را می شنیدیم و بو زننده بود و تخمل ناپذیر.

رنگ مخزن ارابه ها قهوه ای و زعفرانی بود و در زیر نور مهتاب، وقتی در کوچه کاردینال لوموئن کار می کردند، سیلندرهای چرخ دارشان با اسب ها در کنارشان، آدم را یاد تابلوهای براک می انداخت. با این همه، کافه آماتورها هیچ وقت خالی نمی شد و اعلامیه دیواری رنگ و رو رفته زرد شده اش که مقررات و جریمه های قانونی مشروب خواری در ملاعام در آن به چشم می خورد، همان قدر کثیف بود و به آن بی اعتنایی می شد که مشتریانش همیشگی بودند و بوی ناخوشی می دادند.

کتاب جشن بی زمان اثر ارنست همینگوی با ترجمه‌ی شهرزاد بیات موحد توسط انتشارات ناژ به چاپ رسیده است.

نویسنده

درباره‌ی ارنست همینگوی

ارنست میلر همینگوی در سال 1899 به دنیا آمد. پدرش پزشک بود و صاحب شش فرزند که ارنست دومین آنان بود. خانه شان در اُک پارک در حومه شیکاگو قرار داشت. همینگوی در سال 1917 به عنوان خبرنگار پیشاهنگی به کانزاس سیتی استار پیوست. او سال بعد داوطلب شد که به عنوان راننده آمبولانس در جبهه ایتالیا خدمت کند. در آنجا به شدت زخمی شد، ولی به دلیل خدماتش دوبار نشان افتخار گرفت. در سال 1919 به آمریکا برگشت، و در سال 1921 ازدواج کرد. دو کار چاپ شده نخست او، "سه داستان و ده شعر" و "در زمانه ما" بودند، که دومی داستانی هجوآمیز بود. "سیلاب های بهاری" نام او را هر چه بیشتر بر سر زبان ها انداخت. سه کتاب بعدی اش با نام های "ضیافت"، "مردان بدون زنان" و "وداع با اسلحه"، شهرت او را عالمگیر کرد. او عاشق گاوبازی، شکار جانوران و ماهیگیری در آب های عمیق بود و آثارش بازتابی از آن است. دریافت جایزه نوبل ادبیات در سال 1954 پس از انتشار کتاب "پیرمرد و دریا" جایگاه او را در ادبیات معاصر تثبیت کرد. ارنست همینگوی در سال 1961 درگذشت. از دیگر آثار او می توان کتاب های: داشتن و نداشتن، زنگ ها برای که به صدا در می آیند، در امتداد رودخانه به سمت درخت ها، جزایر در طوفان، مرگ در بعد از ظهر، ستون پنجم، برنده هیچ نمی برد، برف های کلیمانجارو و ...را نام برد.

فهرست

فهرست کتاب جشن بی زمان اثر ارنست همینگوی

پیشگفتار

کافه خوب میدان سن میشل

درس های خانم استاین

نسل گمشده

شکسپیر و شرکا

آدم های کنار رود سن

بهار کاذب

پایان یک سرگرمی

گرسنگی آموزش انظباطی خوبی بود

فورد مدوکس فورد و حواری شیطان

زایش مکتبی نو

با پاسن در دم

از راپاندو و روح لطیف

پایانی بیش و کم عجیب

مردی که نشان مرگ خورده بود

اوان شیپمن درلی لا

کارگزار شیطان

اسکات فیتز جرالد

شاهین ها شریک نمی خواهند

مشکل زلدا

پاریس را پایانی نیست

• نویسنده: ارنست همینگوی
• مترجم: شهرزاد بیات موحد
• انتشارات: ناژ