کتاب مجموعه آثار احمد شاملو (دفتر یکم: شعرها)

درباره کتاب مجموعه آثار احمد شاملو (دفتر یکم: شعرها)

کتاب مجموعه آثار احمد شاملو (دفتر یکم: شعرها) توسط انتشارات نگاه به چاپ رسیده است.

احمد شاملو"، شاعر توانا و معاصر ایرانی، در تاریخ بیست و یکم آذر ماه سال 1304 در تهران دیده به جهان گشود. وی در عرصه های مختلفی هم چون سرایندگی، فیلم‌ سازی، روزنامه‌ نگاری، ترجمه، فرهنگ ‌نویسی و ... فعالیت داشت و متخلص به عناوین "الف. بامداد" و "الف. صبح" بود. پدر او، به عنوان افسر نیروی ارتش، به کشور خدمت می کرد، از همین روی، شاملو و خانواده اش مدام همراه پدر، از شهری به شهر دیگر مهاجرت می نمودند. شاملو، در کانون نویسندگان ایران نیز فعالیت موثری داشت، و بیشترین شهرت خویش را مدیون ایجاد قالب شعری جدید و نو در ایران می باشد که به شعر "سپید"، و یا شعر "شاملویی" مشهور است. این قالب شعر، موجب تغییر و تحولات شدیدی در اشعار فارسی گشته و بسیاری از شاعران حال حاضر نیز، از این سبک پیروی کرده و به سرایندگی می پردازند. شاملو، پس از دست و پنجه نرم کردن با یک دوره ی طولانی بیماری، سرانجام در تاریخ دوم مرداد سال 1379 چشم از جهان فرو بست اما آثار و اشعار زیبا و نفیسی را از خود برجای گذاشت که هم چنان نیز، علاقمندان و مخاطبان فراوانی را به خود اختصاص می دهد. به طور کلی، "کتاب دفتر یکم" چاپ شده توسط نشر نگاه، 17 مجموعه ی شعر دل انگیز و احساسی در قالب شعر سپید را از شاملو ارائه می کند که مخاطب را تحت تاثیر قرار داده و لذتی وصف ناشدنی را برایش به ارمغان می آورد.

فهرست

برشی از متن کتاب

خوابید آفتاب و جهان خوابید از برج فار، مرغک دریا، باز چون مادری به مرگ پسر، نالید. گرید به زیر چادر شب، خسته دریا به مرگ بخت من، آهسته. □ سر کرده باد سرد، شب آرام است. از تیره آب ـ در افق تاریک ـ با قارقار وحشی اردک‌ ها آهنگِ شب به گوشِ من آید؛ لیک در ظلمتِ عبوسِ لطیفِ شب من در پیِ نوای  گُمی هستم. زین ‌رو، به ساحلی که غم‌ افزای است از نغمه ‌های دیگر سرمست ام. □ می‌گیرَدَم ز زمزمه ‌ی تو، دل. دریا! خموش باش دگر! دریا، با نوحه ‌های زیرِ لبی، امشب خون می‌ کنی مرا به جگر… دریا! خاموش باش! من ز تو بیزارم وز آه ‌های سردِ شبان گاه ات وز حمله‌ های موجِ کف ‌آلودت وز موج ‌های تیره‌ ی جان کاه ات… □ ای دیده‌ ی دریده ‌ی سبزِ سرد! شب ‌های مه‌ گرفته‌ ی دم‌ کرده، ارواحِ دورمانده ‌ی مغروقین با جثه‌ ی کبودِ ورم‌ کرده بر سطحِ موج‌ دارِ تو می ‌رقصند…   با ناله‌ های مرغِ حزینِ شب این رقصِ مرگ، وحشی و جان ‌فرساست از لرزه ‌های خسته‌ ی این ارواح عصیان و سرکشی و غضب پیداست.   ناشادمان به‌ شادی محکوم اند. بیزار و بی ‌اراده و رُخ ‌درهم یک ریز می ‌کشند ز دل فریاد یک ریز می ‌زنند دو کف بر هم:   لیکن ز چشم، نفرت شان پیداست از نغمه ‌های شان غم و کین ریزد رقص و نشاط شان همه در خاطر جای طرب عذاب برانگیزد.   با چهره‌ های گریان می‌ خندند، وین خنده‌ های شکلک نابینا بر چهره ‌های ماتم ‌شان نقش است چون چهره ‌ی جذامی، وحشت ‌زا.   خندند مسخ ‌گشته و گیج و منگ، مانندِ مادری که به امرِ خان بر نعشِ چاک ‌چاکِ پسر خندد ساید ولی به دندان ‌ها، دندان! □ خاموش باش، مرغکِ دریایی! بگذار در سکوت بماند شب بگذار در سکوت بمیرد شب بگذار در سکوت سرآید شب.   بگذار در سکوت به گوش آید در نورِ رنگ‌ رفته و سردِ ماه فریادهای ذلّه ‌ی محبوسان از محبسِ سیاه… □ خاموش باش، مرغ! دمی بگذار امواجِ سرگران ‌شده بر آب، کاین خفته گان مُرده، مگر روزی فریادِشان برآورد از خواب. □ خاموش باش، مرغکِ دریایی! بگذار در سکوت بماند شب بگذار در سکوت بجنبد موج شاید که در سکوت سرآید تب! □ خاموش شو، خموش! که در ظلمت اجساد رفته ‌رفته به جان آیند وندر سکوتِ مدهشِ زشتِ شوم کم‌ کم ز رنج ‌ها به زبان آیند.   بگذار تا ز نورِ سیاهِ شب شمشیرهای آخته ندرخشد. خاموش شو! که در دلِ خاموشی آوازشان سرور به دل بخشد.   خاموش باش، مرغکِ دریایی! بگذار در سکوت بجنبد مرگ…   *** شعر رهایی است نجات است و آزادی تردیدی ست که سرانجام به یقین می گراید و گلوله یی که به انجام کار شلیک می شود. آهی به رضای خاطر است از سر آسودگی. و قاطعیت چار پایه است به هنگام که سرانجام از زیر پا به کنار افتد تا بار جسم زیر فشار تمامی حجم خویش در هم شکند، اگر آزادی جان را این راه آخرین است. مرا پرنده یی بدین دیار هدایت نکرده بود: من خود از این خاک تیره رسته بودم ...

دفتر یکم: شعرها (1323 - 1378) شاعر: احمد شاملو انتشارات: نگاه