کتاب خانمچه و مهتابی | اکبر رادی

درباره‌ی کتاب خانمچه و مهتابی

کتاب "خانمچه و مهتابی" یکی از زیباترین و تاثیرگذارترین نمایشنامه‌های "اکبر رادی"، نویسنده‌ی توانای ایرانی می‌باشد که روایتی خواندنی و جذاب را در اختیار مخاطب قرار می‌دهد. شخصیت اصلی داستان، "خانجون" زنی پیر و سالخورده است؛ وی زندگی پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشته و هرگز صاحب فرزندی نشده و همین موضوع درد و رنج‌های فراوانی را بر او تحمیل کرده است.

خانجون در آسایشگاه مرفه و پرهزینه ای به نام "خانه ی آفتاب" واقع در "سعادت آباد" تهران، باقی مانده ی روزهای عمرش را سپری می کند. در واقع، خواهرش "تاجی" و شوهر خواهرش "آقای مشکین"، هزینه های زندگی او در این مکان را تامین نموده و گاهی نیز همراه با فرزندان شان "سودابه"، "ساناز"، "ژیلا"، "بیتا"، "پوری" و "محمد" به دیدار خانجون رفته و او را خشنود می سازند.

پیرزن قصه، دچار اختلالات روحی و روانی است و از بیماری چند شخصیتی رنج می برد؛ به طوری که همواره تصور می کند که در قالب اشخاصی متفاوت، زندگی های متعدد و پر حادثه ای را از سر گذرانده و هم اکنون به سن پیری رسیده است. وی در طول محتوای داستان، به شرح زندگی این شخصیت ها پرداخته و خواننده را مجذوب روایت های خویش می سازد.

---

بخشی از کتاب خانمچه و مهتابی

خانجون: نشسته روی صندلی، یه پتوی پشمی هم رو پاهات کشیده ی و به سر شاخه های این درخت نگاه می کنی تا کی شام بدن که بخوری و همین جور نشسته روی صندلی نمازتو بخونی و دیگه هیچی. عصرای بهار معقول نسیمکی می آد و باغچه با بته های بنفشه طراوتی داره. و اون سروهای نقره ای و گنجشک های با نشاطی که لای شاخ و برگا قشقره می کنن.

بعدش آدمای رنگ و وارنگی پیدا می شن و با گل و گیاه و شیرینی از ته خیابون درختی میان بالا. و هی تو چشم و چار می چرخونی بلکه تاجی و آقای مشکین و بچه ها را اون پایین ببینی. اما یه شیشه ی عینکت شکسته و توی شلوغی همه چی تاره. اون وقت جمعیت می آن و می آن و یه هو سرریز می شن توی لابی. صدای پاشونو می شنویی. برمی گردی گوش می خوابونی به در. ولی کسی درو باز نمی کنه.

سارا می گه اونا یه ربع پیش این جا بودن. منم هیچی نمی گم. فقط ته دلم آرزو می کنم کاشکی یه چندتایی دور هم بودیم و خب دیگه، من که توقعی نداشتم. گفتم: منو بذارین یه بادوم جا، همین که یه پنجره و یه خورده منظره داشته باشه و دو کلمه با یکی حرف بزنم دلم واشه. سودابه که ماشالله! زبون داره عین مار زنگی: اوا خانجون! حالا چه واجب پیر و پاتال دور هم جمع شین و زار و زبیل تون رو بریزین روی دایره؟ ما که آبرو برگزار کردیم و واسه شما یه اتاق دو تخته گرفتیم.

گفتم: پیش مرگت بشم سودی! می خوام چی کار؟ الساعه روز می ره هفته می آد، فلسکیده م جلوی پنجره، حمد و سوره با این تسبیح واسه دونه به دونه ی شما. تو، ساناز، ژیلا، بیتا، پوری و ممده. فوت می کنم به همه ی شما که سر و مرو گنده باشین. بعدشم یه قدری آدمای توی خیابون درختی رو تماشا می کنم و یه ریزه این درختای سرو و آب نمای سنگی رو، تا صدای دینگ و دانگ ساعت بلند شه و شیر و پوره ی سیب زمینی منو بیارن ... اون وقت دندون مو میزارم توی لیوان، یه چرخی توی اتاق می زنم و می رم روی تخت. ولی مگه خواب به این چشمای من می آد؟ خانم سر که می ذارم، از این کشاله می ره پایین، مث چنگک می ره پشت پام و یه زقی می زنه که چی بگم! آف! پس این سارا کو؟ - سارا ... سارا ... کجاس این؟ زیرم زخم و زیل شد بسکی ...

پرستار: وقتی تمام روز می شینین روی صندلی، خب زخم و زیلم می شین خانجون.

خانجون: من حال و روز درستی ندارم سارا.

پرستار: پوست شما ملتهب شده، یه کم خونمردگی هم داره.

خانجون: آخه پس یه پمادی، روغنی، یعنی چاره نداره؟

پرستار: (سرنگ را آماده می کند) باید راه برین. نرین عفونی هم می شه.

خانجون: چقد این یه گله جارو دور بزنم؟

پرستار: روزی سه مرتبه؛ برای مفصلاتونم خوبه.

خانجون: اوهوم! (پشت واکر قرار می گیرد.) پس شام چی؟...

کتاب خانمچه و مهتابی به قلم اکبر رادی توسط نشر قطره به چاپ رسیده است.

• نویسنده: اکبر رادی
• انتشارات: قطره