کتاب هرمان و دوروته آ - گوته

کتاب هرمان و دوروته آ اثر یوهان ولفگانگ فون گوته و ترجمه ی محمود حدادی در نشر گویا به چاپ رسیده است.

کتاب "هرمان" و "دوروته آ" اثر "یوهان ولفگانگ فون گوته"، شاعر، ادیب، نویسنده، نقاش، محقق، انسان ‌شناس، فیلسوف و سیاست ‌مدار آلمانی، است که رمانی عاشقانه را در اختیار مخاطب قرار می دهد. شخصیت اصلی داستان، "هرمان"، پسری خجالتی، مودب و با وقار است که همراه با والدینش، در یکی از مناطق مرزی کشورش روزگار می گذارند. وی هیچ میلی به امور مورد علاقه ی جوانان از جمله رقص و پایکوبی نداشته و همواره از معاشرت با دختران پرهیز می کند. پدر و مادر این پسر، زن و مردی خیر و مهربان هستند که همواره به نیازمندان یاری می رسانند. این زوج، صاحب یک مهمان خانه ی مجلل نیز بوده و از وضع مالی مناسبی برخوردار می باشند. داستان از جایی آغاز می گردد که گروهی از آوارگان سرزمین های دوردست، به دنبال وقوع جنگ و جهت نجات جان خویش، خانه و کاشانه های خود را رها کرده و پس از گذراندن مسافتی طولانی، به تپه ای حوالی شهر محل زندگی پسر قصه می رسند. هرمان، بنا به درخواست مادرش، و جهت اعطای پوشاک و مقداری غذا به این گروه، به سوی تپه می رود؛ همین اقدام، او را با مسائلی و ماجراهایی پرفراز و نشیب و غیر قابل پیش بینی مواجه کرده و داستانی زیبا را خلق می نماید.

فهرست

یادداشت مترجم کالیوپه: سرنوشت و سهم ترپسیخوره: هرمان تالیا: بزرگان شهر ائوترپه: مادر و پسر پلی هیمنیا: جهان وطن کلیو: زمانه اراتو: دوروته آ ملپومنه: هرمان و دوروته آ اورانیا: درونما پیوست: چند توضیح منابع مترجم

برشی از متن کتاب

کالیوپه سرنوشت و سهم «بازار و خیابان را هیچ وقت به این خلوتی ندیده بودم! انگاری که شهر را جارو کرده اند! از همه ی ساکنان به گمانم بیش تر از پنجاه نفر در محل نمانده اند. کنجکاوی چه کارها که نمی کند! هر که هست، می رود و می دود که قافله ی غم انگیز آواره های پناهجو را ببیند. تا پای بند آب که می گویند راه عبور این خیل بی نواست، هیچ نباشد یک ساعتی راه است. با این حال جماعت در غبار سوزان نیم روزی هم به سر جاده درآمده است. من که خوش ندارم از جایم جنب بخورم وقتی قرار است فلاکت آواره هایی را ببینی که با هست و نیست جان داده شان، بدبختانه ناچار شده اند بخش های آن طرف رود راین، زمین های به آن زیبایی را رها کنند و پیش ما، به این طرف رو بیاورند و از گوشه ی هموارتر این دره ی پر برکت پیچ و خم آن را هم پشت سر بگذارند.» «کار خوبی کردی زن، که پسر را با دست پر فرستادی، با لباس های کهنه و مقداری غذا و پوشاک؛ که ببرد بین این توده ی بی نوا پخش کند. احسان کار مردم ثروتمند است. و این جوان چه شتابی نشان می دهد! و چه قبراق اسب ها را می بندد. این کالسکه ی نو بسیار خوب از آب درآمده است! با جای پت و پهن برای چهار سرنشین، و یک صندلی هم جدا برای کالسکه ران. این بار که جوان تنها راه افتاد، و چه سبک و آسان کالسکه را از سر بنش گذراند!» صاحب میهمان خانه ی شیر طلایی، جلو خانه اش سر میدان بازار، نشسته بود و با زنش تفاهمی داشت. زن دانا و فهمیده در جواب او گفت: «پدر جان، دلم نیامد روپوش کتان قدیمی را رد کنم. آخر به کارم می آید و با پول نمی شودش خرید اگر که لازم بیفتد. اما امروز بهتر از آن، چند پیراهن و دامن داشتم که با کمال میل دادم شان رفت. چون شنیدم در آن میان بچه هایی هستند، و پیرهایی که بی رخت و لباس در راهند. حالا من را می بخشی؟ چون گنجه ی تو را هم غارت کردیم. و خاصه پیراهن خوابت، همان که از کتان نرم بود، با گلبافت طرح هندی و آستر فلانل، آن را هم فرستادم. نازک بود، وانگهی کهنه. باب روز هم که دیگر نبود.» اما در پاسخ، خانه ی خدای خوش قلب لبخند زد و گفت: «نمی خواستم از دستش بدهم آن لباس خواب قدیمی و کتان ام را. پارچه ی خوب هندی داشت. از آن بافت ها که دوباره گیرت نمی آید. اما باشد! من که دیگر به تنم نمی کردمش. امروز هم که باب است مردها با نیم تنه و بالاپوش بیرون بروند، و در همه حال با چکمه هم. کفش بی ساق و کلاه کپی را فرستاده اند تبعید!» زن در میانه ی حرف شوهر گفت: «نگاه کن! آن جا چند نفر که رفته بودند تماشا دارند برمی گردند. یقین که قافله ی آواره ها رد شده است و رفته است. ببین کفش هاشان، همه، چه خاکی گرفته است و صورت هاشان چقدر می سوزد ...

نویسنده: یوهان ولفگانگ فون گوته مترجم: محمود حدادی انتشارات: گویا