کتاب داستان های دریا زندگی من در عملیات ویژه

معرفی کتاب داستان های دریا زندگی من در عملیات ویژه اثر ویلیام اچ. مک ریون

کتاب "داستان های دریا"، رمانی بر اساس حوادث پیش آمده، برای "ویلیام اچ. مک ریون"، یکی از فرماندهان نیروهای عملیات ویژه‌ی امریکا و هم چنین از اعضای فعال در یگان نیروی دریایی، می باشد و ماجراهایی مهیج را برای مخاطب تشریح می کند. مک ریون، یکی از چهره های شناخته شده و معروف امریکایی است که وصف او و اقدامات شجاعانه اش را در ماموریت های مهم و تاثیرگذاری هم چون دستگیری صدام حسین، نجات کاپیتان ریچارد فیلیپس و ... شنیده ایم و با شخصیت او آشنایی ای نسبی داریم. وی، شخصا به نگارش این کتاب پرداخته و با به کارگیری از قلمی ساده، صریح و نقل وقایعی سرشار از صداقت، رمانی نفیس را خلق نموده است. در صفحات آغازین کتاب، همراه با ویلیام پنج ساله و پر انرژی به سال 1960،  در کلوپ افسران امریکایی واقع در مرکز "فونتن بلو"ی کشور "فرانسه" می رویم؛ جایی که علاوه بر افسران امریکایی، افسران سایر کشورهای متحد و هم چنین همسران شان، دور هم گرد آمده و به بحث و گفت و گو درباره ی تجارب و وقایع مربوط به ماموریت های گذشته ی خویش می پردازند. ویلیام بر طبق روال همیشگی، به دور از چشم دو خواهر بزرگ تر، والدین و هم چنین ماموران و نگهبانان حاضر در کلوپ، مخفیانه وارد آن شده و به خاطرات افسران گوش فرا می دهد؛ خاطراتی مهیج و شجاعانه که سرنوشت او را تحت تاثیر خود قرار داده و شخصیتی شجاع و جنگاور را در وجودش نهادینه می کند.

برشی از متن کتاب داستان های دریا زندگی من در عملیات ویژه اثر ویلیام اچ. مک ریون

فصل اول عالی ترین نسل فونتن بلو، فرانسه سال 1960 در دو طرف را کمی باز کردم و به اتاق بزرگ پر از دود نگاهی انداختم. ژان کلود، متصدی فرانسوی جوان و قد بلند بار، میان میزها رفت و آمد می کرد و از افسران امریکایی که جمعه شب به کلوپ آمده بودند سفارش نوشیدنی می گرفت. داخل آمدم و چهار دست و پا به پشت بار رفتم. آن جا از دید پنهان بودم، ولی هنوز بر تمام اتاق تسلط داشتم. کلوپ افسران امریکایی در مرکز فونتن بلو قرار داشت. ساختمانی سه طبقه بود که به سبک ایالت نشینی فرانسه، با گچ بری های پر نقش و نگار، راه پله های پیچ در پیچ، آسانسوری کوچک و نقاشی های بزرگ رنگ روغن از ناپلئون و لویی شانزدهم و صحنه های نبرد ساخته شده بود. به عنوان کودکی پنج ساله، کلوپ برای من مکان ویژه ای بود. می توانستم از نرده ی پلکان به سمت پایین سر بخورم، داخل کمد دیواری ها پنهان شوم، و در راهروها بدوم. آزادانه پرسه می زدم، آن هم در حالی که شمشیری خیالی در دستم بود و با دزدان دریایی و پروسیایی ها و نازی ها و روس ها مبارزه می کردم. با استفاده از راهروهای مخفی داخل ساختمان می توانستم بدون دیده شدن، از آشپزخانه به بار بروم. آسانسور حمل غذا که آشپزخانه را به طبقات دوم و سوم متصل می کرد راهی بود برای عبور مخفیانه از کنار کارکنان آشپزخانه، والدینم، دو خواهرانم که وظیفه داشتند مرا از درد سر دور نگه دارند و باید بگویم به ندرت موفق بودند، و دیگر افسرانی که می دانستند من بدون مراقب در راهروها پرسه می زنم. با این که کلوپ امریکایی بود، از افسران هر کشور متحدی در آن استقبال می شد. در لباس های فرم خود ظاهری تحسین برانگیز و طرز رفتار ساده و صریحی داشتند، سینه ی ستبر و اعتماد به نفس شان بی تردید نماد فاتحان جنگ جهانی دوم بود. تقریبا 15 سال از پایان جنگ می گذشت، اما فرانسه هنوز در حال بازسازی بود و اروپایی ها به سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) پیوسته بودند که در آن از کشور در برابر شوروی حفاظت کند. شاخه ی نظامی ناتو «قرارگاه عالی متفقین اروپا» بود که پدر من در آن ماموریت داشت و به همین دلیل ما در فرانسه زندگی می کردیم. همین طور که به سمت دیگر بار می رفتم، ژان کلود من را دید و همان نگاهی را به من انداخت که قبلا صدها بار دیده بودم، نگاهی که می گفت: «دارم می بینمت!» اما همیشه در چشم های ژان کلود درخششی دیده می شد. او مانند همه ی مردانی که پا به سن گذاشته بودند شیطنت پسربچه ها را دوست داشت. احساس کردم آرزو داشت دوباره پسری کم سن و سال باشد. در ذهن من، ژان کلود محافط من و رازهایم بود. او واتسون بود و من هولمز بودم. در آن سوی اتاق پدرم با سه نفر دور میزی بیضی شکل نشسته بود. همه لباس فرم افسر نیروی هوایی به تن داشتند: پیراهنی یقه دار با رنگ آبی روشن ...

نویسنده: ویلیام اچ. مک ریون مترجمان: ملیکا شایسته - شبنم اسماعیلی انتشارات: میلکان