کتاب مقررات

معرفی کتاب مقررات 

کاترین دختری دوازه ساله ایست و برادر کوچک تری به نام دیوید دارد که مبتلا به بیماری اوتیسم است. دیوید به دلیل بیماری اش، رفتارهایی از خود نشان می دهد که سبب می شود کاترین احساس خجالت کند. مثلا وقتی همراه پدر و مادر به ویدیو کلوپ که تنها مکان مورد علاقه ی دیوید است می روند، تعداد زیادی فیلم را برمی دارد و در حالی که روی زمین مغازه می نشیند بلند بلند شروع به خواندن توضیحات نوشته شده بر روی فیلم ها می کند یا این که وقتی چیزی می خواهد و برایش نمی خرند مدت طولانی دستش را روی گوش هایش گذاشته و جیغ می کشد.

هیچ کدام از همکلاسی های کاترین به دلیل حضور دیوید به خانه ی آن ها نمی آیند و این موضوع خیلی برای کاترین ناراحت کننده است. بلاخره یک روز کارتین تصمیم می گیرد که قوانینی برای برادرش وضع کند و در موقع لزوم آن ها را به او گوشزد کند. مثل این که: «وقتی نمی خواهی صدای کسی را بشنوی لازم نیست جیغ بزنی، فقط باید دست هایت را روی گوش هایت بگذاری»، «هرگز نباید اسباب بازی هایت را توی آکواریوم بیندازی!»

«در خانه ی دیگران باید از مقررات آن ها پیروی کنی» و بسیاری موارد دیگر. تا مدتی دیوید مقررات وضع شده را به خوبی رعایت می کند و وقتی کاترین در موقعیت های خاص آن ها را بلند تکرار می کند، دیوید با آرامش گوش کرده و اجرا می کند؛ اما واقعا این راه حل مشکلات کاترین است و یک کودک مبتلا به اوتیسم می تواند همیشه پایبند مقررات بماند؟

برشی از متن کتاب مقررات 

شنبه صبح، مامان توی آشپزخانه همبرگر آماده می کند. می گوید: «داشتم فکر می کردم بد نیست همسایه ی جدید را به یک مهمانی کباب خوری دعوت کنیم. این طوری با هم آشنا می شویم.» دست هایش را تماشا می کنم که همبرگرها را آماده می کنند: «عالی است!» جمله ی بعدی را باید با احتیاط بگویم: «دیوید را چه کار می کنیم؟» ـ چه کار کنیم؟ ـ بعضی وقت ها یادش می رودموقع خوردن غذا دهانش را ببندد یا نوشابه های بقیه را می خورد یا ... مامان از بالای عینکش نگاهم می کند: «آن ها همین خانه ی کناری ما زندگی می کنند، کاترین. نمی توانی وانمود کنی که دیویدی وجود ندارد.»

انگشت پایم را روی کف پوش حرکت می دهم: «می دانم، اما پیدا کردن دوست های جدید با کارهایی که بعضی وقت ها دیوید می کند خیلی راحت نیست. آدم خجالت می کشد. دلم نمی خواهد امروزمان خراب شود. یک مهمانی خوب بدون خرابکاری.» ـ من و بابا مواظبش هستیم. این دقیقا بدترین جواب ممکن است. وقتی پدر و مادری تصمیم می گیرند دو نفری مراقب بچه شان باشند، هر کدام فکر می کنند آن یکی مواظب است و در نتیجه بچه آزادانه هر کاری می خواهد می کند.

ـ بهتر نیست برنامه ریزی کنید و نوبت هر کدام مشخص شود؟ مامان یک تکه همبرگر کف دستش می گذارد تا صافش کند: «هر دومان مواظبش هستیم. چرا نمی روی همسایه مان را دعوت کنی تا تکلیف من هم معلوم شود که باید چه قدر غذا درست کنم؟» ـ برای چه ساعتی؟ روی همبرگر را با کاغذ مخصوص می پوشاند و می گوید: «ناهار ساعت یک حاضر می شود، می توانند کمی زودتر بیایند.» به طرف راهرو می روم که یک دفعه یادم می آید برای چه کاری به آشپزخانه آمده بودم: «می توانیم بعدا یک سری به مرکز خرید بزنیم؟ مداد رنگی می خواهم.

مداد نیلی و قرمزم خیلی کوتاه شده اند، سبز هم می خواهم.» ـ شاید لازم باشد اضافه کاری کنی. باید بیش تر مراقب دیوید باشی. جلوی خودم را می گیرم تا دندان هایم را روی هم فشار ندهم. «اگر دیوید می خواست حتما برایش می خریدید.» اما گفتنش چه فایده ای دارد، چون جواب مشخص است: «فرق می کند.» حق با اوست.

فرق می کند: چون از دیوید سر سوزن توقعی ندارند اما از من به اندازه ی یک کوه. در راهرو، دو چیز فکرم را زیاد ناراحت می کند (دیوید چیزی روی شلوارش بریزد و آن را جلوی همه در بیاورد) و یک چیز هم امیدوارم می کند (دختر همسایه دوستم داشته باشد).

قبل از این که در جلوی خانه را باز کنم، چشم هایم را می بندم و آرزو می کنم: فقط همین یک بار همه چیز خوب پیش برود. بیرون بابا دارد توپ تنیس را برای دیوید پرتاب می کند: «بگیرش!» دیوید به موقع نمی جنبد و توپ می افتد گوشه ی ایوان: «تمام شد؟ برویم تلویزیون ببینیم؟» بابا توپ دیگری را از بین تعداد زیادی توپ که روی چمن کنار پاهایش گذاشته برمی دارد و می گوید: «گفتم که باید ده بار توپ را بگیری تا بتوانی تلویزیون تماشا کنی. پنج تا توپ دیگر مانده. کاترین بهش بگو چه موقع باید توپ را بگیرد.»

نویسنده: سینتیا لرد مترجم: کیوان عبیدی آشتیانی انتشارات: افق