کتاب قصه هایی برای از بین بردن غصه ها 1

درباره کتاب قصه هایی برای از بین بردن غصه ها 1

کتاب "قصه هایی برای از بین بردن غصه ها"، مجموعه ی 38 داستان کوتاه و خواندنی را دربرمی گیرد که با روایت حکایت هایی آموزنده و سرشار از احساس، سعی بر این دارد تا غم و اندوه را از قلب و روح مخاطب زدوده و با ایجاد انگیزه و روحیه ای قوی و پر انرژی در وجودش، او را به ساختن زندگی ای موفق و آرام ترغیب نماید.

به عنوان مثال در داستان "چاه ها" که مولف، حکایت آن را از "کتاب قصه هایی برای تفکر" اثر "خورخه بوکای"، روان شناس آرژانتینی نقل می کند، شخصیت های داستان، چاه هایی زنده و حفر شده بر دل زمین هستند که در یک سیاره، به عنوان ساکنان آن، کنار هم روزگار می گذرانند. تفاوت این چاه ها فقط در دهانه ی آن ها می باشد؛ به طوری که هر چاهی که دهانه اش با مصالح گران قیمت از قبیل طلا و ... تزئین شده باشد، ثروتمند و چاه هایی نیز که دهانه شان بدون هیچ آراستگی ای است، فقیرترین چاه ها به شمار می آیند و شخصیت های مذکور، از طریق همین دهانه ها با یک دیگر ارتباط برقرار می کنند.

اصل ماجرای این داستان از جایی آغاز می شود که یکی از رسوم های رایج میان سیاره ی انسان ها، وارد دنیای چاه ها شده و آن ها را با اتفاقاتی غیر قابل پیش بینی مواجه می سازد.

برشی از متن کتاب قصه هایی برای از بین بردن غصه ها 1 

عارفان را «شمع» و «شاهد» نیست از بیرون خویش «خون انگوری» نخورده، «باده شان» هم «خون خویش» «مولوی» قصه ای برای روزهای دلگیری و بهبودیت را در دنیای بیرون می جویی: شهر چاه ها در نمایشگاه بین المللی کتاب با ناشر و مترجم عزیز «شمس الدین برقعی» آشنا شدم. ایشان اخیرا کتابی از خورخه بوکای «روان شناس آرژانتینی» به نام «قصه هایی برای تفکر» ترجمه و چاپ کرده اند.

یک نسخه از این کتاب را به من هدیه دادند. این کتاب مجموعه ای از داستان هایی است که بوکای برای درمان بیماری اش از آن ها استفاده می کند. در اولین قدم یکی از داستان های این کتاب را که برای شما انتخاب کرده ام می آورم. زیرا این داستان ما را به مهم ترین اصل شاد زیستن – نگاه به منابع درونی مان – دعوت می کند.

مولوی شاعر بزرگ کشورمان می فرماید: راه لذت را درون دان نی برون   بزرگ ترین راز خوش بختی و ارامش این است: خوشبختی به آن چه هستیم بستگی دارد نه به آن چه داریم. در نهایت برای خلق شادی و امنیت پایدار باید متوجه درون خود باشیم و به جای پیگیری بازی بیرونی (کسب چیزها) روی خودمان کار کنیم و از طریق پرورش استعدادها و خلق کامل ترین نسخه ای که از خود سراغ داریم به آرامش و اطمینان درونی دست یابیم و اما داستان شهر چاه ها: ساکنان این شهر را هم چون تمام شهر های سیاره، انسان تشکیل نمی دادند، بلکه ساکنان این شهر، چاه ها بودند، چاه هایی زنده ... هر چند در نهایت آن ها چاه بودند.

این چاه ها از هم متمایز بودند، نه به خاطر مکانی که در ان ها حفر شده بودند بلکه به سبب دهانه های سنگ چین شده شان که آن ها را با دنیای خارج مرتبط می کرد. برخی از آن ها چاه هایی بودند بسیار ثروتمند و همین طور مغرور با دهانه هایی از جنس مرمر و فلزات زیبا و برخی دیگر چاه هایی فقیر از جنس آجر و چوب و بعضی هم خیلی ضعیف تر از چاه های فقیر بی هیچ دهانه ای تنها حفره ای در دل زمین بودند.

ارتباط میان ساکنان این شهر از طریق دهانه به دهانه بود و به این ترتیب خبرها خیلی سریع بین ساکنان شهر از نقطه ای به نقطه ی دیگر پخش می شد. یک روز، رسمی که مطمئنا در یکی از شهرهای کوچک انسان ها مد شده بود به این شهر راه یافت. طبق این رسم جدید تمام کسانی که مراقب درونی شان بیش از مراقبت بیرونی شان بود، بیش تر از همه به خود می بالیدند. چرا که بر اساس این رسم، مهم ترین چیز، ان چه در درون قرار داشت بود نه چیزهای سطحی و بیرونی.

• چیزی در بیرون نیست که شما را نجات دهد، چیزی بیرون از شما نیست که بتواند به شما آرامش بخشد. «دوره ی معجزات»

بدین ترتیب چاه ها شروع کردند به پر کردن خودشان از چیزهای مختلف ... برخی خودشان را از چیزهایی مثل طلا و سنگ های قیمتی و زیبا انباشته کردند و بعضی دیگر درون خود را از وسایل خانگی و دستگاه های مکانیکی پر نمودند و عده ای هم به هنر پرداخته و درون شان را با تابلوها و پیانوها و مجسمه های تقلبی آراستند و ...

نویسنده: مسعود لعلی انتشارات: بهارسبز