کتاب تمام آنچه پسر کوچولویم باید درباره ی دنیا بداند

درباره ی کتاب تمام آنچه پسر کوچولویم باید درباره ی دنیا بداند

کتاب تمام آنچه پسر کوچولویم باید درباره‌ی دنیا بداند، اثر فردریک بکمن با ترجمه‌ی فرناز تیمورازف توسط نشر نون به چاپ رسیده است. کتاب تمام آنچه پسر کوچولویم باید درباره ی دنیا بداند، رمانی می‌باشد که داستانی جذاب را در قالب طنزی خواندنی برای مخاطب بیان می‌کند. نویسنده در طول محتوای این قصه، روایت‌های بسیار زیبایی را در باب مسئولیت‌ها و وظایف سخت و دشوار تمامی پدر و مادرهای دنیا نقل کرده و با استفاده از بیانی ساده و روان، جزئیات این مسئولیت‌ها را شرح می‌دهد.

در ابتدای کتاب می خوانیم، راوی نامه ای را خطاب به پسر یک سال و نیمه اش تدوین نموده و مدام از اشتباهات و رفتارهای احتمالی هجده سال آینده ی خویش، نسبت به او سخن گفته و با ارائه ی جملاتی شیرین، همواره از فرزندش برای انجام چنین اعمال و رفتاری معذرت خواهی کرده، به او ابراز عشق و علاقه می کند و کلیه ی نگرانی ها و عواطف پدرانه ی خویش را با پسرش در جریان می گذارد.

از سویی دیگر نیز، "فردریک بکمن" در ورای متن این اثر، واقعیت هایی از زندگی خود را فاش نموده و از اتفاقاتی هم چون ماجرای ازدواجش با زنی ایرانی تبار و هم چنین چگونگی اصابت یک گلوله با بدنش، در پی حمله ی مسلحانه ی عده ای از سارقان به یک بانک، حکایت هایی پر کشش را ارائه می دهد.

بخشی از کتاب تمام آنچه پسر کوچولویم باید درباره ی دنیا بداند

سخنی با پسرم

خواهش می کنم مرا ببخشی.

برای تمام کارهایی کخه در 18 سال آینده خواهم کرد. برای تمام کوتاهی هایی که خواهم کرد. برای تمام چیزهایی که نمی فهمم. برای تمام یادداشت هایی که نمی خواهی بهم نشان شان دهی چون تاریخ جلسات اولیا و مربیان را یاداور می شوند.

برای تمام موقعیت هایی که در ان ها بدجور باعث سرافگندگی ات می شوم. برای تمام کمپ هایی که خودم را به میل خودم در ان ها برای کمک ثبت نام می کنم. برای تمام معشوقه هایی که هیچ وقت شام به خانه نمی آوری شان.

برای این که جلوی دیگران نمایش مامان – اشتباه – می کنه – حق – با – باباست راه می اندازم.

برای دفعه ای که مدرسه ات همه ی پدر و مادرها را به مسابقه ی برنبال دعوت می کند و من این قضیه را کمی جدی می گیرم چون سر معلم ریاضی ات داد می کشم «خر عوضی» و سعی می کنم پا به پای دوستانت بازی کنم.

برای این که پشت مینی بوس می نشینم.

برای این که شلوارک می پوشم.

برای این که اولین دفعه ای که به یک جشن تولد درست و حسابی دعوت می شوی خیلی دیر می کنیم. برای این که وقتی مجبورم در شهربازی گرونالوند توی صف بایستم حسابی بد عنق می شوم. برای این که به فروشنده ی مغازه ی اسکیت برد فروشی می گویم «جناب». برای این که نمی خواهم این موضوع را توی کله ام فرو کنم که تو بیش تر دلت می خواهد ژیمناستیک بروی تا فوتبال. برای این که فراموش می کنم در توالت را قفل کنم.

برای سفرهای چارتر. برای کلاه کابویی. و برای تی شرتم که رویش نوشته «مردهای واقعی بالای 90 کیلو وزن دارند.» برای سخنرانی در جشن فارغ التحصیلی ات از دبیرستان.

برای تمام شب هایی که وقت خودم را با نوشیدنی خفه کردم جوک آن دو ایرلندی در قایق را تعریف می کنم.

برای همه ی این ها ازت طلب بخشش دارم.

اما اگر بیش از هر چیز ازم متنفری، می خواهم به این موضوع فکر کنی که تو برای من همیشه همان پسر کوچولوی یک ساله ای خواهی ماند که لخت توی راهرو ایستاده بود و با دهان بی دندانش به پهنای صورت می خندید و شیر پشمالو را با خوش حالی زیر بغلش گرفته بود.

اگر به نظرت حوصله برم. یا باعث خجالت می شوم. اگر بی انصافم. اگر این طور است، می خواهم این روز را به یادآوری: روزی که لو نمی دادی سوئیچ لعنتی ماشینم را توی کدام سوراخ چپانده بودی.

و لطفا یادت نرود این تو بودی که شروع کردی.

پدرت

***

به من باباتم. متوجهم این حقیقت را کم کم درک می کنی. تا حالا خودت کار زیادی نکرده ای و کارهایت را سپردهع ای دست دیگران (ما) اما تا جایی که می دانم الان یک سال و نیمه ای و بعدش به سنی می رسی که می شود بهت چیزهایی یاد داد. مثل ترفندهای مختلف. می توانم همین الان بهت بگویم که این قضیه را مثبت می بینم.

چون می خواهم بفهمی پدر و مادر بودن...

• نویسنده: فردریک بکمن
• مترجم: فرناز تیمورازف
• انتشارات: نون