کتاب مشق های خط نخورده

معرفی کتاب مشق های خط نخورده

"ابراهیم حقیقی"، متولد 13 مهرماه سال 1328 در تهران، از مادری آموزگار و پدری عکاس دیده به جهان گشود و دیپلم خود را در رشته ی ریاضی و مدرک کارشناسی ارشد معماری را از دانشکده ی هنرهای زیبای دانشکده ی تهران اخذ نموده است. وی یکی از بزرگان معاصر عرصه ی رشته ی گرافیک کشور عزیزمان ایران می باشد که فعالیت های گسترده ای در زمینه های هنر و سینما داشته و با بهره گیری از ذوق و استعداد خویش، این کتاب را به رشته ی تحریر درآورده است. در واقع، "مشق های خط نخورده"، مجموعه داستان هایی کوتاه و خواندنی می باشد تحت عناوینی همچون "زمستان های سخت"، "بهار خوب" ، "زنگ انشاء" ، "مرغابی" ، "ای بی رنگی" ،"تیله و جوی آب" ،"قرقره های خالی" و... می باشد که خاطرات دوران کودکی نویسنده را در بر می گیرد و روایت هایی دل انگیز و تاثیرگذار را برای مخاطب تشریح می کند. به عنوان مثال در "داستان زمستان های سخت"، مولف از خاطرات خود در فصل زمستان سخن می گوید؛ زمستان هایی که با برف های سنگین و پی در پی خود، مردم این روزگار را به زحمت انداخته و مدام موجب تعطیلی مدارس می شود. در این هنگام، خانواده ها مجبور هستند که بام های کاه گلی خود را از برف پاک کرده و به این واسطه، احتمال ریزش سقف منزل خود را پایین آورند. وی با بیانی ساده و روان، به وصف وضعیت خود در این شرایط پرداخته و با توصیف گذشته های شیرین خویش، خواننده را همراه لحظه های کودکی اش می سازد.

برشی از متن کتاب

زمستان های سخت زمستان سخت آن سال هم گذشت. برف های سنگین شبانه روزی که بام و حیاط را پر کرده بود و دالان های برفی را که باید از زیر آسمان های آن رد می شدیم، با خود برداشت و برد. صدای کشدار «ب ر ف پ ا ر و م ی ک ن ی م» در خلوت سفید و ساکت اول صبح خیابان برفی طنین خوش و پژواک دل نشینی داشت و مزه ی تعطیلی مدرسه را در خواب  بیدار رخت خواب گرم سرریز می کرد. با لبخندی سرخوشانه و شادمانی جاری در دل، در باز غلتیدن و خود را مثل جنین مچاله کردن می رفتی برای دوباره خواب خوش دیدن و کیف کردن، اگر چه بیرون هم چنان سرد بود. مادر مثل همیشه زودتر برخاسته بود و قابلمه ی آب برای دست و رو شستن ما گرم کرده بود و سفره را هم چیده بود. هنوز دست و کمر و پاهایت از سنگینی برف هایی که عصر روز پیش پایین ریخته بودی درد می کرد و نیمچه تبی کافی بود که به دل خوشی نرفتن به مدرسه، هر درد و مرضی را فراموش کنی. برف دیشب باز هم پشت بام را سنگین کرده بود اما تن لاغر و جان ناتوان من حتی به طمع دستمزد پنج تومانی دیگر کشش نداشت. به خصوص کاری بود (که اول آسان می نمود). باید مواظب بودی که مبادا کاه گل را هم با سر پارو قلوه کن کنی و روانه ی پایین. با انگشت های یخ زده و گزگز پاهای سرد و خیس و بالاتنه ی عرق کرده باید به قول مردانه عمل می کردی که کار نیمه کرده رها نباید کرد. آخر کار می دیدی که به پنج توامن که هیچ به پنجاه تومان هم نمی ارزد. چه جانی داشتند آن ها که از بام تا شام چندین خانه را می روبیدند، فقط برای نان زن و بچه ی منتظر در ده، به قیمت دسته های شکسته ی پارو و جوراب های سوراخ و خیس و درد پا و دست و کمر. روزهایی که پهلوانی هیکل لاغر گل نمی کرد و برف دست بردار نبود، پدر بالاخره ناامید از بند آمدن برف و نگران بارش ادامه دار شب آن ها را می خواند برای پایین ریختن تلنبار سنگین روی بام کاه گلی با تیرهای چوبی سست. وظیفه ی من تنها بردن سینی کوچک چای بود که تا بالا می رسیدی یخ کرده بود و با ان ها با یک هورت سر می کشیدند. «مادر کلاهت را سر کن. کتت را بپوش. پا برهنه نرو.» پا برهنه نمی شد رفت. زمین آن قدر سرد بود که تا استخوان هایت یخ می کرد. زمستان سخت آن سال هم گذشت. خرید کت و شلوار من و لباس خواهر ها برای عید، در سوز بادهایی که می گفتند از کوه های شمیران می آید، از خیابان لاله زار با ما عبور می کرد. در تکرار خوش آیند خرید هر سال، از «جنرال مد» تا «پیرایش». تا ظهر جلوی در «چلوکبابی طریقت» اول «کوچه برلن» با بسته ی کت و شلواری که گشاد بود. همیشه گشاد بود...

نویسنده: ابراهیم حقیقی انتشارات: مرکز