کتاب ماه کامل می شود | فریبا وفی

معرفی کتاب ماه کامل می شود

شخصیت اصلی داستان، "بهاره"، دختری سی و پنج ساله، منزوی و افسرده است که به دور از پدر و مادر، همراه با برادرش، "بهادر" در تهران زندگی کرده و در یک موسسه، به صورت حرفه ای امور تایپ متون مختلف را برعهده داشته و از این طریق کسب درآمد می کند. بهادر نیز، پسری مجرد می باشد که به شعر و شاعری علاقه داشته و هر از گاهی اشعاری هم می سراید اما کار اصلی او، ترجمه ی شعرهای عربی به فارسی جهت چاپ در نشریه های گوناگون است ولی پول زیادی از این شغل نصیبش نمی شود. بهادر از نظر ویژگی های شخصیتی و رفتاری کاملا با خواهرش تفاوت دارد؛ در واقع، دختر قصه، همواره در برقراری ارتباط با دیگران و ایجاد و کشف انگیزه های کافی و محرک برای داشتن یک زندگی شاد و پر نشاط، ناتوان بوده و روزهای عمرش را همین طور یکنواخت و بدون ذره ای هیجان و هدف پشت سر می گذارد. از همین روی، شهرنوش و فرزانه دوستان بهاره او را برای ایجاد یک زندگی متفاوت و شاد تشویق می کنند. در همین راستا، دختر قصه به ترکیه سفر کرده و با ماجراهایی خواندنی مواجه گشته و داستانی پر فراز و نشیب را خلق می نماید.

برشی از متن کتاب

سفر ما را جای تازه نمی برد. جای قبلی را برای مان تازه می کند. بعد از سفر می فهمی خانه ای که در آن زندگی می کنی نور کافی ندارد. اشیا خوب چیده نشده اند. زیاد چفت هم اند. پرده ها ب رنگ اند. چشمت می افتد به سعت روی دیوار. اشانتیون یکی از کارخانه ها ست. کار بادر است. اگر جمجمه ی مفت هم بدهند به دیوار میخ می کند. نگا می کنی به تنها تابلویی که روی دیوار اتاق هست و تعجب می کنی که چطور سال ها به این ترکیب بد رنگ کوه و جنگل نگاه می کردی و یک بار هم به صرافت نمی افتادی عوضش کنی. صابو دست شویی مرغوب نیست. اگر تازه و خوش بویش را می گذاشتی به جایی بر نمی خورد. همان روز اول که برمی گردی متوجه می شوی بد زندگی کرده ای. دلت می خواهد همه چیز را عوض کنی. بهادر منتظر سفرنامه است. فکر می کند ساعت ها باید تعریف کنم. روز رفتن هم با لحن سینمایی می گفت: «سعی کن یک چیزی گیرت بیاید خواهر.» «یادت رفته؟ مثل این که دارم می روم قرارداد امضا کنم.» دستی به سر کم مویش کشید. برایش مهم نبود که داشت کچل می شد. چد تار مو بیش تر برایش نمانده بود. اگر می گفتی شامپوی خوب بزن به موهایت، جوابت را با پوزخند کوتاهی می داد، یعنی از ما گذشته. «جای تو باشم قرارداد را ول می کنم و می روم ولگردی. خودم دفعه ی اولی که رفتم همین کار را کردم. خیلی کیف دارد. نه تو کسی را می شناسی و نه کسی تو را می شناید. غریبه ی غریبه ای و برای غریبه همه چیز تازه است.» لذت بردن سفارش فرزانه و فرنوش هم بود. «استانبول بهترین میعادگاه است.» شهرنوش این را طوری می گفت که انگار بلیت استانبول توی جیبش بود. از میوه و غذای خوشمزه هم جوری حرف می زد که انگار مطمئن بود خیلی زود ان را می چشد یا می خورد. دنیا در چند قدمی اش بود. فرزانه عقیده داشت قبل از رفتن باید کمی اطلاعات جمع کنم و چشم و گوش بسته نروم. برایم نقشه خرید. گفت از تلفنم چطور استفاده کنم. از تبدیل پول گفت و از جاهایی که بدون دیدن شان نباید بر می گشتم. سفارش کرد دوربین را هم ببرم. خودم هم انتظار داشتم لذت ببرم. از لذت همان تصوری را داشتم که آن ها اشتند. انگار جای مشخصی بود و من فقط باید می رفتم و بر می داشتم، یا سکه می انداختم و لذت مثل بلیت از دستگاه می آمد بیرون. وقتی نشد مایوس شدم. فکر کردم لابد بلد نیستم. لذت بردن از زندگی هنر بود و من توی این یکی بدجور خنگ بودم. از خیابان و میدان های بزرگ و کافه های کنار خیابان گفتم و از تنوع آدم ها و راحتی آن ها در راه رفتن. بهادر بینی اش را گرفت مالید و انگار که در رفته باشد توی صورتش جا انداخت. «مثل پیرزن های توریست حرف می زنی. این ها را که خودمان هم می دانیم.» بعد هم کلی ...

نویسنده: فریبا وفی انتشارات: مرکز