کتاب بهشت و دوزخ | جعفر مدرس صادقی

معرفی کتاب بهشت و دوزخ

کتاب "بهشت و دوزخ"، حکایتی مستند بر اساس زندگی "دکتر محمد مصدق" می باشد که در طی تیرماه تا آذرماه سال 1319 به وقع پیوسته است و روایتی خواندنی را به مخاطب ارائه می کند؛ در ابتدای کتاب می خوانیم، مصدق مدت هاست که از سیاست و فعالیت های مربوط به آن کناره کشیده و در احمدآباد و کنار خانواده اش روزگار می گذراند. وی در فصل تابستان 1319، جهت تفریح و استراحت همراه با همسرش، "ضیاءالسلطنه" و فرزندانش، به باغ خود در شمیرانات رفته و مدتی را در آن جا ساکن می شود. در یکی از همین روزها، ماموران امنیتی به این مکان رفته و وی را همراه با خود برای تفتیش خانه اش در تهران، برده و سپس جهت بازجویی به زندان منتقل می کنند. درست در همین لحظات، "خدیجه"، دختر خردسال مصدق که بر خلاف عرف رایج، در حال آموزش دوچرخه سواری در اطراف باغ است، پدرش را می بیند که ماموران او را دستگیر کرده و به سرعت از آن جا دور می شوند. همین اتفاق تاثیر بسیار عمیقی بر روحیه و احساسات خدیجه گذاشته و او را به فردی منزوی و افسرده تبدیل می کند. در سویی دیگر از داستان نیز، نویسنده روایت های پر فراز و نشیبی را در رابطه با بازجویی ها و پاسخ ها و واکنش های دکتر مصدق ارائه داده و خواننده را مجذوب روایت خویش می سازد.

برشی از متن کتاب

خدیجه بعد از سه چهار روز تازه داشت راه می افتاد. سه چهار روز بود داشت با دوچرخه ی مجید تمرین می کرد و تازه امروز توانسته بود خودش را روی زین نگه دارد. کوچه شیب داشت، دوچرخه افتاد روی سرازیری، و مجید که پشت زین را گرفته بود از نفس افتاد و پشت زین را ول کرد. خدیجه پا نزد. دسته های فرمان را دو دستی چسبیده بود، خودش را محکم نگه داشت، از کنار درخت هایی که سر راهش بود رفت پایین و داشت می رسید به سر پیچ. مجید از پشت سرش داد زد نمی خواد بپیچی! مستقیم برو! اما خدیجه داشت می پیچید. پیچید توی کوچه جلوی باغ و چرخ عقب سر خورد، اما خدیجه فرمان را محکم نگه داشته بود، و افتاد توی شیب کوچه و بیوک پدرش را از دور دید که دم در باغ بود و یک نفر را دید که از در باغ بیرون آمد و رفت به سمت ماشین. مجید داد زد آفرین! صدای پای مجید را شنید که داشت پشت سرش می دوید و خودش را رساند به او، اما دستی دراز نکرد که پشت زین را دوباره بگیرد. اولین باری بود که سر پیچ زمین نمی خورد. سر پیچ همیشه می ترسید و ترمز می کرد و چرخ عقب سر می خورد و دوچرخه می خوابید روی زمین. مجید لابد داشت می خندید و لابد داشت چه عشقی برای خودش می کرد. سه چهار روز سگدو زدن و پشت زین را گرفتن و ول کردن و دو باره گرفتن و ول کردن تازه داشت نتیجه می داد. این کوچه ی جلوی باغ فقط همان سر پیچ یک شیب مختصری داشت و دیگر شیب نداشت. باید پا می زد. مجید گفت خیلی سرعت داشتن موقع پیچیدن. با این سرعت نپیچ! خدیجه گفت تو خودت گفتی سر پیچ ترمز نگیر! من کی گفتم ترمز نگیر؟ محکم نگیر. نه این که اصلا نگیر. نیش ترمر بگیر. تو اصلا ترمز نگرفتی. با همون سرعت پیچیدی. پیچیدم که پیچیدم! دیدی که پیچیدم! خیلی هم خوب پیچیدم! آره پیچیدی، خیلی هم خوب پیچیدی. اما دیگه این جوری نپیچ! تو دلواپس منی یا دلواپس دوچرخه ی خودتی؟ دلواپس هر دو. پاپا قول داده یه دوچرخه هم برای من بخره. پاپا برای دخترها دوچرخه نمی خره. برای مادر من نخرید، برای تو هم نمی خره. به من قول داده! اگه پاپا ببینه سوار دوچرخه ای منو می کشه. برگرد! یک ماشین بنز سیاه و سفید جلوی بیوک پارک شده بود. سه نفر از در باغ آمدند بیرون و رفتند سوار بیوک شدند. یکی شان شوفر خودشان بود و آن دو نفر قیافه هاشان معلوم نبود. دو نفر دیگر هم رفتند سوار بنز شدند. خدیجه نگاهی به پشت سرش انداخت و گفت منو ول کن! مجید دست هاش را برد بالا تا نشان دهد پشت زین را نگرفته است. گفت تو خودت داری می ری! باور نمی کنی؟ خدیجه داشت خودش می رفت. باورش نمی آمد. محکم تر پا زد و از مجید دور شد. دوباره نگاهی انداخت به پشت سرش و وقتی که دید مجید سه چهار قدم با او فاصله دارد، خیالش راحت شد...

نویسنده: جعفر مدرس صادقی انتشارات: مرکز