کتاب سرزمین عجایب - جعفر مدرس صادقی

کتاب سرزمین عجایب اثر جعفر مدرس صادقی توسط نشر مرکز به چاپ رسیده است.

شخصیت اصلی داستان که راوی آن نیز هست، "نوشین"، زنی میان سال و مطلقه است. وی سال ها پیش، با مردی به نام "ابی"، پیمان زناشویی بسته و همراه با او، به خارج از ایران مهاجرت کرده و دختری به نام "ناتاشا" می باشد. اما به دنبال اختلافات پی در پی و حل نشدنی از شوهرش طلاق می گیرد؛ پس از این جدایی، مادر نوشین نزد او رفته و نوه ی دو ساله اش را با خود به ایران آورده و مسئولیت تربیت و نگهداری اش را به عهده می گیرد. بالاخره با گذشت 14 سال اقامت در کشور بیگانه، نوشین تصمیم می گیرد به ایران بازگشته و مابقی عمرش را در سرزمین خود سپری کند. اما به محض ورود به ایران و خانه ی پدری، با برخورد سرد و بی روح مادر و دخترش رو به رو می گردد و همین مساله او را افسرده تر از پیش می سازد. تا این که به طور اتفاقی، "علی" که دوست مشترک او و ابی می باشد را در کتاب خانه ای ملاقات کرده و از آن پس، رفت و آمد خود را با دوستان گذشته اش از سر می گیرد. ولی، اصل ماجرای داستان این کتاب از جایی آغاز می گردد که نوشین از ورود "جیم"، دوست انگلیسی تبارش، به ایران مطلع گشته و از این موضوع به شدت ناراحت و عصبی می شود. در واقع، جیم، محقق و نویسنده ی صاحب نام انگلیسی می باشد که جهت حضور در همایش بین المللی با موضوع خاورمیانه، به تهران سفر نموده است. حضور جیم در ایران و ملاقاتش با نوشین، ماجراهایی جذاب را خلق کرده و روایتی خواندنی را به مخاطب ارائه می کند.

برشی از متن کتاب

وقتی خبردار شدم که جیم آمده است تهران، دلم می خواست سرم را بکوبم به دیوار، خودم را از یک جای بلندی پرت کنم پایین. آپارتمان علی در یوسف آباد طبقه ی دوم و آپارتمان مادرم در قلهک طبقه ی همکف و از پشت بام یک ساختمان سه طبقه هم هیچ هیجانی برای یک نفر که هنوز مردد است وجود ندارد. به یاد آن آپارتمان طبقه ی  بیست و هفتم کول هاربر افتادم با آن بالکن ترسناک یک متر در دو متر و نیمی که فقط یک شیرجه لازم داشت. مادرم پیش من بود و اجازه نمی داد که من پا روی بالکن بگذارم. من مردد بودم و گرنه هیچ کاری نداشت. مثل همین حالا که دوباره مردد بودم. مثل زنی که همیشه با تردید، فقط با تردید. مثل هر زنی که همیشه با تهدید، فقط تهدید. امورات خودش را همیشه با تردید، همیشه با تهدید. این که هیچ مردی سر از کار ما در نمی آورد شاید به همین دلیل باشد. و این که هیچ زنی. حتی خود ما. حتی آن زنی که شیرجه می زند و خودش را پرت می کند. یک بازی را تبدیل کرده است یک تهدید را تبدیل کرده است به یک فاجعه. تا ثابت کند که بازی نیست. تا مردی را که تا آخرین لحظات باور نکرده است ادب کند. اما هیچ مردی ندیده ام ادب شده باشد. شاید گریه کند، شاید یک اشکی بریزد و آخر سر آهسته به بغل دستی اش بگوید دیوانه بود. جیم به هر حال مردی نبود که گریه کند و اشکی بریزد. و تنها مردی بود که به من نگفته بود دیوانه. با این همه اصلا دلم نمی خواست ببینمش. چه خوب که هیچ خبری از خودش نمی داد. نه هرگز تلفن می زد و نه شماره ای داشت که به او زنگ بزنی و نه حتی ایمیل می زد. فقط مایکل بود که همیشه داشت خبری از او می داد. هیچ ایمیلی از مایکل نبود که یک خبر تازه ای توش نباشد. آخرین سفرنامه ی جیم. همان که بعد از سفرش به جنوب شرقی آسیا و استرالیا نوشت. ریدینگ بعد از انتشار کتاب. مقاله هایی که توی روزنامه ها برای کتابش چاپ شد. کتابه چون که رفته بود توی کار مهاجرت، خیلی گل کرد. جیم توی این سه چهار سال اخیر دو بار به استرالیا سفر کرده بود و پیش از این که پای هیچ خبرنگار و روزنامه نگاری به جزیره های مانوس و نائورو باز شود، گزارش دست اولی از حال و روز پناهندگی که توی بازداشتگاه های این دو جزیره اسیر بودند نوشت و بخش اعظمی از گزارش او متکی بود به گفت و گوهای مفصلش با چند تا از ایرانی هایی که توی مانوس گیر افتاده بودند و قصه های سفر پرماجرای آن ها را با قایق از اندونزی به سواحل استرالیا. خبرهای مایکل همه ی خبرهایی بود که خودش خیال می کرد خوب است بدهد و خوب است که من بدانم. وگرنه آن خبرهایی را که من دلم می خواست بدهد هرگز نمی داد. مثلا این که آیا آن رمانی که جیم داشت می نوشت رفته است برای چاپ یا نه...

نویسنده: جعفر مدرس صادقی انتشارات: مرکز