کتاب دیدار در حلب - جعفر مدرس صادقی

کتاب دیدار در حلب اثر جعفر مدرس صادقی توسط نشر مرکز به چاپ رسیده است.

رمان حاضر، روایتی خواندنی از اعضای گروه های تروریستی و نهضت های به ظاهر اسلام گرا را به مخاطب ارائه می کند. شخصیت اصلی داستان "احمد لاهوری"، نبیره ی "علی ابن عثمان هجویری"، عالم و صوفی قرن پنجم و مولف کتاب کشف المحجوب، می باشد؛ احمد، مردی قد بلند و چهار شانه با پوستی تیره و عضو نهضتی اسلام گرا در کشور پاکستان است که همواره عشق و محبت خود نسبت به استادش، شیخی ناشناس و ساکن شهر حلب سوریه، را در قلب و روحش زنده نگاه می دارد. در واقع احمد، تحت تعالیم شیخ، مبانی نظری و مذهبی اش را پرورش داده و هم اکنون نیز خود، در جایگاه استادی فقید، به تعلیم و تربیت عده ای دیگر از سرسپردگان نهضت پرداخته و به خط فکری آن ها جهت می دهد. "مشتاق"، یکی از مردان سرسپرده و پیرو سرسخت و فعال نهضت است که مدتی پیش، توسط گروه های ضد تروریستی فلسطینی اسیر شده است. در همین راستا، احمد از جانب مقامات رده بالای نهضت، ماموریت می یابد تا با چهار مامور دیگر، به کشور سوریه رفته و در طی برنامه ای از پیش طراحی شده، در شهر "دمشق"، مشتاق را با چهار فلسطینی معاوضه کرده و پس از موفقیت در ماموریت، همراه با مشتاق به "کراچی"، بازگردد. در ادامه نویسنده، شرح ماجرای مهیج و پرکشش این معاوضه را برای خواننده تشریح می نماید.

برشی از متن کتاب

چه جایی بهتر از حلب؟ آخرین نفراتی که از گمرک  بازرسی گذشتند و پا گذاشتند به تالار پروازهای ورودی فرودگاه چهار مرد جوان کت و شلوار سرمه یی پوشیده ی تر و تمیز و سفید رو و قوی هیکل بودند که همگی جامه دان سفید به دست شان بود و کلاه نقابدار سرمه یی به سر و آن که پشت سر این گروه چهار نفره که شباهت زیادی داشت به یک تیم ورزشی راه می رفت و مثل مربی یا مبصری مراقب آن ها بود کسی نبود مگر احمد لاهوری، نبیره ی داتای گنج بخش که همان علی ابن عثمان هجویری باشد: مرد قد بلند چهار شانه و سیاه سوخته ای با کت و شلوار توسی با وجود شش ساعت و نیم توی طیاره نشستن هنوز صاف و صوف و مرتب، دستمال سرمه یی به گردن، موهای رنگ کرده ی مشکی، کوتاه و شانه خورده، سبیل پر پشت صدام حسینی و ریش از ته تراشیده، با کیف چرمی گنده ی از مد افتاده ای به دست. ساعت یازده و نیم شب بود، به وقت دمشق. توی طیاره ساعتش رو با وقت محلی میزان کرده بود – یعنی سه ساعت کشیده بود عقب. بار اولش نبود که می آمد دمشق. اما آخرین باری که آمده بود، همین چند سال پیش، تالار فرودگاه به این بزرگی نبود – هالی بود با سقف کوتاه و چند ردیف صندلی و یک قاب عکس بزرگ با تصویر درشتی از حافظ اسد. اما حالا به جای یک قاب عکس، دو قاب عکس روی دیوارهای تالار بود، قرینه ی هم: یکی حافظ اسد با قیافه ای عبوس و گرفته و با نوار باریک سیاهی گوشه ی بالای عکس و دیگری بشار اسد، با قیافه ی شاداب و جوان و با لبخند. هر دو قاب عکس به یک اندازه و نزدیک سقف. سقف تالار خیلی بلندتر از سقف های قبلی و خود تالار خیلی شلوغ تر و پر رفت و آمدتر و پر از سرمه یی پوش هایی که با عجله راه خودشان را از وسط جمعیت باز می کردند و از این طرف به آن طرف می رفتند و هر گوشه ای که می رفتی آن دو تا عکس را که از بالای سر جمعیت نگاه می کرد می دیدی. چند تا از سرمه یی پوش ها زن بودند: دخترهای به شدت لاغری با دامن های کوتاه و جوراب شلواری های توری مشکی. دلش می خواست یکی دو ساعتی توی این تالار به این شلوغی گشت بزند، روی یکی از صفه های به این نرمی و راحتی که این جا و آن جا خالی بود لم بدهد و حتی تا خود صبح همین جا بماند. اما یادش آمد که برای لم دادن و گشت زدن نیامده بود دمشق. شاید هم به جز ان پدر و پسری که از آن بالا نگاهش می کردند و مراقب رفتارش بودند، چشم ای دیگری هم درست در همین لحظه مراقب رفتارش بود. او با این ترس بزرگ شده بود. و خودش هم سعی می کرد شاگردهای خودش را به این ترس عادت بدهد. این ترس یکی از ملزومات کارش بود. بدون این ترس هیچ کاری از پیش نمی رفت و هرج و مرج غریبی بر پا می شد...

نویسنده: جعفر مدرس صادقی انتشارات: مرکز