کتاب بچه پرروهای ننر

معرفی کتاب بچه پرروهای ننر اثر سایمون ریچ

کتاب بچه پرروهای ننر، مجموعه ی 12 داستان کوتاه و خواندنی تحت عناوین "حیوانات"، "کودک استثنایی"، "فروشنده"، "کسب ‌وکار خانوادگی"، "مناسک قبیله ای خاندان اشترومبرگ"، "عملیات انحرافی"، "بی مزه"، "ریپ"، "ارواح محله ی بالا"، "تحول اساسی" و "مصاحبه با جسیکا گراس" را در بر می گیرد که نویسنده با استفاده از ذوق و استعداد خویش و هم چنین با بهره گیری از مولفه ی مهم تخیل در داستان نویسی، به خلق و تدوین هنرمندانه ی هر یک از آن ها پرداخته و اثری خواندنی را در اختیار مخاطب قرار می دهد. در داستان "حیوانات" قصه ی زندگی پرماجرای "پرنسس جاسمین" و "پوگوهانتس"، زوجی همستر و سه پسرش، "گنده بک"، "خپل" و "آقاتی" را می خوانیم که در قفسی در "کلاس دوم الف"، یکی از کلاس های مدرسه ی خصوصی میلیونرها، نگه داری می شوند. در واقع "پرنسس جاسمین" همستر مذکر، که شخصیت اصلی این قصه است، زندگی خود و خانواده اش را برای مخاطب نقل می کند. در آغاز، وی از سوگ خود برای زنش سخن می گوید که به دلیل بی توجهی "هیلی" یکی از دانش آموزان کلاس الف، از شدت تشنگی جانش را از دست داده و "جاسمین" و پسرانش را در غمی بزرگ فرو برده است. در واقع زندگی راوی قصه و خانواده اش، با شروع هر هفته، دست خوش حوادثی پر فراز و نشیب می شود؛ حوادثی که ناشی از برنامه ریزی های ثابت و تغییر ناپذیر این کلاس می باشد؛ طبق این برنامه ریزی و روال همیشگی، در ابتدای هر هفته، "میس هاتسن"، معلم کلاس مذکور، دانش آموزی را به عنوان مسئول نگهداری از همسترها ، تعیین کرده و این کودک موظف می باشد تا غذا و آب کافی را به موقع در اختیار آن ها قرار دهد. به طور کلی، هر بار با پایان یافتن روزهای هفته و شروع هفته ای جدید و تغییر دانش آموز مسئول، "جاسمین" و فرزندانش با ماجراهایی غیرقابل پیش بینی مواجه گشته و روایتی خواندنی خلق می شود.

برشی از متن کتاب بچه پرروهای ننر اثر سایمون ریچ

حیوانات زنم را در قوطی کفش گذاشتند و در پارک مرکزی دفن کردند. دوست دارم فرض کنم که مراسم خاکسپاری آبرومندانه بوده و به جنازه اش حرمتکی گذاشته اند. اما البته واقعش را هرگز نخواهم دانست. من به مراسم دعوت نداشتم. در عوض، شاگردان کلاس دوم الف مهمان های افتخاری بودند. قاتلانش. بچه ها وقتی از خاک سپاری برگشتند، ماژیک هاشان را برداشتند و برای بزرگداشت آن مرحومه کاغذها را با شکل های سوزناکی، مثل هاله و بال فرشته و بربط، خط خطی کردند. وقتی میس هاتسن این کاغذها را با نوار چسب به بالای به بالای قفسم می چسباند، خیلی سخت بود که جلوی استفراق ام را بگیرم. در تمام زندگی ام هرگز چنین مزخرفات بی سلیقه ای ندیده ام. متوجه شدم که هیلی موقع نقاشی دارد گریه می کند. دنیا را ببین. هفته ی گذشته مسئولیت پر کردن آب های ما با او بود. ولی هیلی تمام زنگ تفریح را با آلیسا گذراند؛ مشغول تمرین یک بازی کف زدنی به اسن «میس جنیفر شلخته» بودند. میس جنیفر شلخته، لخته لخته! وایساده پای تخته، تخته تخته! همین دم گرفتن ابلهانه بود که موسیقی متن اخرین لحظات زندگی همسرم شد. او داشت از تشنگی می مرد اما هرگز، حتی یک بار هم، گریه نکرد. تازه بعدا بود که فهمیدم چرا؛ آن قدر آب از دست داده بود که نمی توانست اشک تولید کند. اسمش پوکاهانتس بود. اسم من پرنسس جاسمین است. من نرم، و این اسم موجب تحیرم می شود. اما اگاهم که ممکن بود وضعیت بدتری داشته باشم. آن یکی کلاس، دوم ب، یک خوکچه ی هندی به اسم کپل دارد و یک لاک پشت خیلی پیر که اسمش را «بچه های تازه وارد محله» گذاشته اند. پوکوهانتس رفت و من و سه پسرمان را تنها گذاشت؛ و فقط به خاطر این بچه هاست که دست از تقلا برنداشته ام. هر صبح، در روزهای هفته، وقتی هیولاها با جیغ و داد دوان دوان به کلاس وارد می شوند، من بچه هایم را زیر تکه پاره های روزنامه پنهان می کنم. هر وقت غذا و آب کم باشد، تمام سهم خودم را به آن ها می دهم. چهره هاشان با همسرم مو نمی زند. نگاه شان که می کنم بهتر یادم می افتد که واقعا این زن چقدر زیبا بود. اسم پسرهایم خپل و گنده بک و آقا تی است. آقا تی نارس به دنیا آمد. در دوره ی نوزادی اش آن قدر کوچک بود که ناگزیر بودیم هر شب از دو طرف به او بچسبیم و جثه ی نحیف لرزانش را در پناه تن های خودمان بگیریم تا بتواند بخوابد. من خیلی سختی کشیده ام، اگر آقا تی را از دست بدهم، مطمئن نیستم آن قدر قوی باشم که بتوانم دوام بیاورم. حالا صبح است. چهارگوش آفتاب روی تخته سیاه به تدریج بزرگ تر می شود. همین الان است که اجنه، زوزه کشان و شلنگ اندازان، نشئه از شر و خشونت از راه برسند. ماه ها گمان می کردم که این مدرسه مختص نوجوانان بزهکار است. اما در شب انجمن اولیا و مربیان، پالتوهای پوست و کت و شلوارهای  سفارشی دوز چیز دیگری می گفتند...

نویسنده: سایمون ریچ مترجم: محمدرضا بهاری انتشارات: مرکز