کتاب جنوب مرز غرب خورشید | هاروکی موراکامی

درباره‌ی کتاب جنوب مرز غرب خورشید اثر هاروکی موراکامی

کتاب جنوب مرز غرب خورشید نوشته‌ی هاروکی موراکامی، از داستان کودکی پسر و دختری تک‌فرزند به نام‌های "هلجیمه" و "شیماموتو" حکایت می‌کند. "هلجیمه" پسر تک‌فرزندی که با توجه به فرهنگ آن زمان، مورد سرزنش مردم قرار می‌گیرد. تک‌فرزندی، در دورانی که همه خانواده‌ها حداقل صاحب دو فرزند بودند، بد و ناپسند شمرده می‌شد. همه او را بی‌کس و تنها می‌خواندند و تنها بودن او را به سخره می‌گرفتند.

او که کودکی درون گرا و گوشه گیر بود، احساس می کرد حرف های اطرافیانش به واقعیت خواهد پیوست و برای همیشه تنها خواهد ماند؛ تا اینکه با "شیماموتو" آشنا می شود". شیماموتو" که خود نیز تک فرزند است، به خوبی او را درک می کند و آن دو دوستان خوبی برای هم می شوند. "هلجیمه" احساس می کند بهترین فرد زندگی اش را یافته و بسیار خوش حال می شود. اما یک روز ناگهان "شیماموتو" بدون هیچ حرفی برای رفتن به دبیرستان جدید از آن محله می رود و او را ترک می کند.

حال پس از سال ها، "هلجیمه" مرد موفق و پولداری شده است، ازدواج کرده و صاحب زندگی با شکوهی می باشد. اما از زندگی خود راضی نیست و احساس می کند چیزی یا کسی را گم کرده است؛ تا اینکه در 36 سالگی، پس از گذشت چندین سال، دوباره "شیماموتو" را ملاقات می کند و زندگی اش دستخوش تغییر و تحول می شود.

بخشی از کتاب جنوب مرز غرب خورشید اثر هاروکی موراکامی

رود خونه به آرومی از میون صخره ها می گذشت و گوشه و کنارش آبشار های کوچولویی درست شده بودن. بعضی جاها هم چاله های پر از آبی درست شده بود. روی سطح چاله ها انعکاس محو و ناچیزی از نور خورشید نشسته بود. یه پل آهنی قدیمی روی رودخونه بود. اون پل به قدری تاریک بود که نمیشد با ماشین از روش رد شد. چهارچوب سیاه بی حرکت، بی روح و زنگ زده پل تو سکوت سرد ماه فوریه غرق شده بود. تنها کسایی که از روی پل رد می شدن مهمون ها و کارمند های هتل بودن و هیزم شکن هایی که از ائن طرف رود خونه چوب می آوردن.

وقتی داشتیم از روی پل رد می شدیم نه کسی از رو به رو می اومد، نه از پشت سر. وقتی رسیدیم هتل، ناهار مخصوصی خوردیم و دوباره از روی پل رد شدیم و کنار رودخونه راه رفتیم. شیماموتو یه پالتوی نخودی رنگ تنش بود که یقه اش رو بالا آورده بود. یه شال هم دور گردنش پیچیده و روی بینی اش کشیده بود. لباس هاش راحت بودن، طوری که کاملا برای راه رفتن توی کوهستان مناسب بودن. قیافه اش با اونی که تا حالا دیده بودم خیلی فرق داشت.

موهاشو پشت سرش بسته و یه جفت پوتین محکم پاش بود. یه کیف نایلونی سبز هم انداخته بود سر شونه اش. با اون لباس ها شده بود عین دختر های دبیرستانی. اون طرف رود خونه، هنوز روی زمین برف نشسته بود. دو تا کلاغ روی سرستون های پل نشسته و از اون بالا زل زده بودن به رود خونه. هر از گاهی با قارقار های دلخراش و یکی در میونشون به اندام آهنی پل لرزه می انداختن؛ مثل اینکه بخوان غربت و تنهایی اون پل آهنی رو بیشتر تو سرش بزنن. پژواک قار قار تیز و گوشخراش کلاغ ها تو رگ و پی جنگلی که داشت از برگ هاش لخت می شد میپیچید و از فراز رودخونه رد می شد و به طرز دلهره آوری به گوش می رسید.

یه راه خاکی تنگ و باریک کنار رودخونه قرار داشت که خیلی سوت و کور بود. خدا می دونست اون راه به کجا ختم می شد. کنار اون راه باریک هیچ خونه ای نبود؛ فقط زمین های خالی و بار. برف روی زمین هایی که شخمخورده بودن نشسته و اون جارو شبیه به یه پارچه ی راه راه قهوه ای-سفید کرده بود. کلاغ ها همه جا بودن.

هرچی جلوتر می رفتیم تعدادشون بیشتر می شد. انگار داشتن بهمون می گفتند حواستون باشه این جا قلمرو ماست. وقتی از اون راه خاکی و ناهموار رد می شدیم، کلاغ ها با دیدنمون یه تک قار می کشدن؛ یه تک قار تیز و دلهره آور. همه شون رو.ی زمین نشسته بودن، حتی یه دونشون هم نمی پرید. از فاصله نزدیک می تونستم منقار تیز و برنده و پنجه های تیزشونو که تو سفیدی برفی که روش نشسته بودن برق می زد ببینم.

شیماموتو گفت:« اگه یکم دیگه جلوتر بریم که دیرت نمیشه؟»

نگاهی به ساعتم انداختم و گفتم:« نه، هنوز می تونیم یه ساعت دیگه این دوروبرها باشیم.»

کتاب جنوب مرز غرب خورشید اثر هاروکی موراکامی با ترجمه‌ی سلماز بهگام توسط انتشارات ترانه به چاپ رسیده است.

• نویسنده: هاروکی موراکامی
• مترجم: سلماز بهگام
• انتشارات: ترانه