کتاب عشق با حروف کوچک - میرالس

کتاب عشق با حروف کوچک اثر فرانسس میرالس با ترجمه ی گلی امامی توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

شخصیت اصلی داستان، "ساموئل"، مردی حدودا چهل ساله، منزوی و مجرد است که تنها و افسرده در آپارتمان خود، روزگار می گذراند و خواهری نیز دارد که به ندرت با وی در ارتباط می باشد. "ساموئل" در دانشکده ی مطالعات و زبان شناسی آلمانی، به عنوان دانشیار به تدریس و آموزش دانشجویان پرداخته و از این طریق امرار معاش می کند و در اوقات بیکاری، با کارهایی از قبیل کتاب خواندن، موسیقی گوش دادن و سینما رفتن و ... زمان آزاد خود را سپری می نماید. او دوستی نداشته و با همسایه هایش نیز هیچ رابطه ای ندارد و روزها را یکی پس از دیگری، همین طور تکراری و یکنواخت پشت سر می گذارد. داستان کتاب، در روزهای پایانی سال و آخرین ساعات باقی مانده برای ورود به سال جدید آغاز می گردد؛ هنگامی که این مرد بنا بر رسم همیشگی کشورش، با گذاشتن یک بطری کوچک کاوا و یک دو جین حبه ی انگور بر روی میزش، به استقبال سال نو رفته و با اندیشیدن به روزهای گذشته و مرور خاطرات خود، یاس و ناراحتی در سراسر وجودش متبلور شده و او را به نقل خاطراتش برای مخاطب وا می دارد. اما اصل ماجرای زندگی "ساموئل" در اولین روز سال نو و زمانی روی می دهد که گربه ای کوچک، وارد خانه اش می شود؛ با ورود این گربه، زندگی شخصیت قصه به شدت تحت تاثیر قرار گرفته و او را با وقایعی پرکشش و غیر قابل پیش بینی مواجه می سازد.

برشی از متن کتاب

650000 ساعت سرمان را چرخاندیم سال دارد به پایان می ‌رسد و سال جدید شروع می‌ شود. از اختراعات بشر برای فروش تقویم. فراموش نکنیم این ما بودیم که دل بخواه تصمیم گرفتیم کی سال ‌ها، ماه‌ ها و ساعت‌ ها شروع شوند. ما جهان را با معیار خودمان اندازه ‌گیری کردیم و تسکین یافتیم. چه بسا در این آشوب و آشفتگی، نظمی کیهانی وجود دارد. ولیکن، قطعا این نظم از آن ما نیست. داشتم یک بطری کوچک کاوا و یک دو جین حبه ی انگور را روی میز می گذاشتم – بنا به رسم این کشور، هر حبه برای یک ضربه ی ناقوس نیمه شب – و به گذر ساعت ها فکر می کردم. جایی خوانده بودم که باتری زندگی انسان پس از 650000 ساعت ته می کشد. با در نظر گرفتن تاریخچه ی بهداشتی مردان خانواده ی من، حساب کردم دیدم، بهترین فرصت باقی مانده ی زندگی برای من، اگر بر حسب ساعت حساب کنیم، دست بالا معادل 60000 ساعت خواهد بود. به عبارت دیگر، در سی و هفت سالگی عملا به نیمه ی راه رسیده بودم. پرسش این بود: چند هزار ساعت را بیهوده تلف کرده بودم؟ تا پیش از ساعت دوازده 31 دسامبر، زندگی من آش دهن سوزی نبود. تنها عضو خانواده ی من خواهری بود که به ندرت می دیدمش. زندگی من بین دانشکده ی مطالعات و زبان شناسی آلمانی دانشگاه، که در آن جا دانش یار هستم، و آپارتمان فکستنی ام در نوسان است. بیرون از کلاس های ادبیاتم، با افراد زیادی تماس نداشتم. وقت ای آزادم، زمانی که خودم را برای کلاس آماده نمی کردم و ورقه تصحیح نمی کردم، همان کاری را انجام می دادم که هر مرد عزب متعارف حوصله سرفته ای انجام می دهد: خواندن و بازخوانی کتاب ها، گوش دادن به موسیقی کلاسیک، تماشای خبر و غیره. چنان زندگی یک نواختی بود که رفتن گهگاه سوپر مارکت، برای خودش هیجانی داشت. گاهی اواخر هفته دست از جان می شستم و برای دیدن فیلمی خارجی به سینمای وردی می رفتم. تک و تنها وارد می شدم و تک و تنها خارج می شدم، که خب حداقل برای گذراندن یک شب بدک نبود. بعد در رختخواب، ورقه ی اطلاعاتی که وردی درباره ی فیلم داده بود می خواندم، امتیازهای آن، نقل قول هایی از چند منتقد (که هرگز نظر منفی نبود) و مصاحبه هایی با کارگردان و بازیگران فیلم. این اطلاعات هرگز نظر مرا نسبت به فیلم تغییر نمی داد. بعد هم چراغ را خاموش می کردم و می خوابیدم. این زمانی بود که حس عجیبی کردم، این که هیچ تضمینی وجود ندارد که من صبح بعد بیدار شوم. از آن بدتر، نگرانی ام وقتی بیش تر شد که پیش بینی هفته ها یا روزهایی را کردم، پیش از آن که کسی متوجه شود من مرده ام. مدت ها بود که در مورد این فکر می کردم، آن هم پس از خواندن مطلبی در روزنامه که مردی ژاپنی سه سال پس از مرگش در آپارتمانش پیدا شد. همه چیز حاکی از این بوده که کسی متوجه نبودنش نشده بود. به هر حال برگردیم سراغ حبه های انگور ...

نویسنده: فرانسس میرالس مترجم: گلی امامی انتشارات: نیلوفر