کتاب تو خودت را دوست نداری - ساروت

کتاب تو خودت را دوست نداری اثر ناتالی ساروت و ترجمه ی مهشید نونهالی توسط انتشارات نیلوفر به چاپ رسیده است.

"تو خودت را دوست نداری" کتابی در قالب رمان نو می باشد؛ رمانی که در آن از شخصیت، قهرمان و سایر ویژگی های همیشگی رمان های معمول، خبری نیست و مخاطب با مطالعه ی داستانی محتوای کتاب، از اندیشه ها و نوع برداشت ها و تفکرات نویسنده مطلع گشته و از آن ها بهره مند می گردد. "ناتالی ساروت" با نگارش گفت و گویی خیالی و درونی، مسائل و موضوعات مختلفی هم چون، تنهایی، عشق ورزیدن به خود و دیگران، تردید و بسیاری دیگر از مولفه های مهم و رایج در زندگی بشریت را مطرح نموده و با مورد بحث و انتقاد قرار دادن آن ها و ارائه ی نظرات و عقایدی قابل ستایش، تمامی این موارد را بر اساس دیدگاه شخصی خویش، بررسی کرده و مباحث تامل برانگیزی را ارائه می نماید. به طور کلی، وی با به کارگیری از توانایی ها و ذوق و استعداد خود، مخاطب را غرق در مکالمات رمان نموده و او را سرشار از لذت می کند. از سویی دیگر، ترجمه ی روان و کاملا روشن مترجم و استفاده از عبارت و واژگانی ساده و قابل فهم، بر تاثیرگذاری هر چه بیش تر رمان افزوده و کتاب خوش خوان و پرمحتوایی را در اختیار خواننده قرار داده است.

برشی از متن کتاب

ــ «شما خودتان را دوست ندارید.» آخر یعنی چه؟ چه طور ممکن است؟ شما خودتان را دوست ندارید؟ کی کی را دوست ندارد؟ ــ معلوم است، تو دیگر... آن شما برای احترام بود، شمایی که فقط خطاب به خودت بود. ــ خطاب به من؟ فقط به من؟ خطاب به همه شما نبود که من اید... تعدادمان هم که خیلی زیاد است... «یک شخصیت پیچیده» ... مثل همه آن های دیگر... خب، با همه ی این اوضاع کی باید کی را دوست داشته باشد؟ ــ آن ها که بهت گفتند: تو خودت را دوست نداری. تو... تویی که خودت را نشان شان دادی، تویی که داوطلب شدی، خودت خواستی خدماتت را ارائه بدهی... به طرف شان پیش رفتی... انگار نه انگار که صرفا یکی از تجسم های ممکن مایی، یکی از چهره های مجازی ما... از ما جدا شدی، مثل یگانه نماینده ما خودت را جلو انداختی... تو گفتی «من» ... ــ هر کدام از ما در هر لحظه همین کار را می کند. چه طور می شود کار دیگری کرد؟ هر بار که یکی از ما خودش را در بیرون نشان می دهد، خودش را «من» معرفی می کند... انگار تنها باشد، انگار شما وجود نداشته باشید... ــ پس از چی تعجب می کنی... من یعنی کی؟ کی کی را دوست ندارد؟ خب، من چی ام؟ من فقط یکی از میان ما هستم، یک جزء... انگار اولین بار است که به جای همه ما قرار گرفته ای... ــ نمی دانم چرا، ولی حضورتان را بیش از معمول احساس می کردم... همان دوروبر بودید... ــ معلوم است، کمی بی قرار بودیم، ناراحت و معذب بودیم... وانگهی، همه مان این طور نبودیم... این «ما» در مورد همه مان صدق نمی کند... هرگز تعدادمان کامل نیست... همیشه، در میان مان کسانی هستند که چرت می زنند، تنبلی می کنند، حواس شان پرت است، فاصله می گیرند... این «ما » فقط به کسانی اطلاق می شود که وقتی تو آن نمایش را دادی حضور داشتند، آن هایی که این طور هنرمندی ها ناراحت شان می کند و احساس می کنند که بهشان تعرض شده... ــ بایستی جلوم را می گرفتید... ــ انگار ساده است وقتی یکی از میان ما ناگهان از ما جدا بشود و خودش را جلو بیندازد... تو شروع کردی به حرف زدن، کلام در دست تو بود... نمی شد سیر واژه ها را متوقف کرد، واژه هایی که از تو به سمت آن ها جریان داشت و آن ها جذبش می کردند، مثل معجونی بود که یکی از آن تصویرها را در مقابل شان ظاهر می کرد... نگاهش کن... ــ ترجیح می دهم نگاه نکنم. ــ چرا، باید نگاه کنی... حالا که به خودت آمدی... نه، به خودت نه، به ما... حالا که بین خودمانیم، این جا در عمق وجودمان، باید آن چه را بهشان نشان دادی دوباره ببینی، آن شکلی را که در وجودشان برانگیختی... یکی از همان هایی که بهش عادت دارند و سادگی کاملاً متعارفی دارد... شاید مانع از آن شود که در آینده دوباره نشان شان بدهی... امتحان کن، کمی تلاش کن... ــ درست تشخیص نمی دهم... ــ ای بابا، به هر حال می توانی مثل ما آن چهره را دوباره پیدا کنی، چهره ی خودمان را، همان که نشان شان می دادی... نه از آن چهره هایی که توی آینه ها و توی عکس ها جلومان ظاهر می شوند، نه یکی از آن چهره های ترکیب شده، با چشم ثابت و خطوطی که در بهترین حالت شان قرار گرفته اند... بلکه چهره ای تخت با لب هایی که به...

نویسنده: ناتالی ساروت مترجم: مهشید نونهالی انتشارات: نیلوفر