کتاب نابغه‌ی خردسال، پیشخدمت و شعبده باز

کتاب نابغه‌ی خردسال، پیشخدمت و شعبده باز

کتاب حاضر، مجموعه ی دو داستان "نابغه ی خردسال" و "پیش خدمت و شعبده باز" و هم چنین متن کوتاهی با عنوان "برادر هیتلر" را در بر می گیرد که توسط "توماس مان" به نگارش در آمده اند. محتوای هر دو قصه، موضوع انسان و قدرت را تشکیل داده و روایت هایی جذاب و پرکشش را به مخاطب ارائه می دهند. در داستان "نابغه ی خردسال"، شخصیت قصه، پسرکی هشت ساله و یونانی تبار به نام "بی بی ساسلافیلاکس" است که از استعداد و توانایی سرشاری در نواختن پیانو برخوردار است. در طی داستان می خوانیم، جماعتی متشکل از اشراف زاده ها و مردم عادی، با شور و اشتیاق فراوان، در تالاری مجلل، به انتظار "بی بی" نشسته و هم زمان با ورودش به صحنه، او را مورد تشویق قرار می دهند. نابغه ی خردسال در حالی که لباسی ابریشمی و سفید بر تن دارد از حضار تشکر کرده و با آن اندام ریز و کودکانه اش، پشت میز پیانو نشسته و خود را آماده ی نواختن می کند. با شروع اولین ضرب آهنگ، تماشاچیان به وجد آمده و با هیجان سرشاری توام با ستایش و تمجید پسرک، به آهنگ های او گوش فرا داده و از آن لذت می برند. به طور کلی، نویسنده با بهره گیری از ذوق و قلم توانای خویش، آن چنان زیبا و ماهرانه به وصف داستان و واکنش حاضرین در تالار می پردازد که گویی خواننده خود، در مکان مذکور حضور داشته و همه چیز را به چشم می بیند.

برشی از متن کتاب

نابغه ی خردسال نابغه ی خردسال از در درمی آید – سکوت تالار را فرا می گیرد. سکوت تالار را فرا می گیرد. سپس جماعت بنای کف زدن می گذارد، چون که در جایی سمت چپ، آقای صاحب گله، رهبر و سالاری مادرزاد، وال کسی است که دست ها را به هم می کوبد. جماعت حتی هنوز تک آوایی هم نشنیده است، با این حال کف می زند، چون یک دستگاه عظیم تبلیغاتی پیشاپیش زمینه را برای نابغه ی خردسال فراهم کرده است. پس همگی از همین حالا شیفته اند، چه بدانند، چه ندانند. نابغه ی خردسال از پس پاراوان مجللی پیش می آید که سراسرش آذین گل حلقه هایی از شاه پسند و لاله و لادن درشت و خیالی بر خود دارد. سبک و چالاک پله های صحنه را پشت سر می آورد، و هر چند با اندک احساسی از سرما با لرز مختصر هنگام درآمدن به حمام و به درون آبی البته دل چسب – با این همه راحت به دل همهمه ی کف و هورا در می آید؛ تا لبه ی صحنه پیش می رود و با تعظیمی مختصر و خجالتی سلام می دهد، سلامی خانمانه دل انگیز، گو این که پسر است. سراپا ابریشمی سفید به تن دارد، کتچه ای با دوختی نادر و در زیر آن یک جلیقه. حتی کفش هایش هم از ابریشم سفید است! این سفیدی یک دست بیش از پیش از تالار دل می برد. ولی در پیش برق شلوارک ابریشم، این پاهای برهنه توی چشم می زنند، چون که پوستی سوخته رنگ دارند. آخر پسرک یونانی است. اسمش بی بی ساسلافیلاکاس است. بله اسم خانوادگی اش این است، ولی این که بی بی مخفف یا شکل خودمانی چه اسم کوچکی باشد، کسی نمی داند مگر مدیر برنامه های او، و این مدیر هم آن را راز شغلی می شمرد. بی بی موهای سیاه و بلندی دارد که صاف تا به سر شانه هایش فرو می ریزند. دسته ی این موها را برایش از دو پهلو شانه کرده اند و حلقه ی کوچک یک گره ی پروانه طره ی آن را از روی پیشانی برنزه و اندکی برآمده ی این پسر پس می زند. بی آلایش ترین خردینه صورت کودکانه ی همه ی دنیا را دارد: دماغکی نارس و دهانی معصوم. فقط رگه ی پای دو چشم سیاه و موشی اش کمی مات است و این خط تیره نمودی خاص به چهره اش می دهد. به نظر نه ساله می آید، ولی هشت سالش تازه تمام شده. با وجود این هفت ساله معرفی اش می کنند و جماعت نمی داند حالا باور کند یا نکند. شاید در این مورد مثل بسیاری دیگر موارد، خوب هم از چند و چون داستان خبر دارد؛ با وجود این از روی عادت باور می کند. پیش خودش می گوید کمی دروغ جزو اسباب و ابزار زیبایی است. وانگهی، آن شور و احساس بعد از روز مره کجا می ماند اگر بخواهی خرده بین باشی و هر مویی را از ماست بکشی؟ جماعت با آن عقل عامیانه اش پر بیراه نمیب گوید. نابغه ی خردسال، هم چنان، و تا هلهله فرو بخوابد ...