کتاب گاهی هم دعوا می شود (مجموعه کتاب های خود خودم 4)

کتاب گاهی هم دعوا می شود (خود شناسی کودکان) چهارمین جلد از مجموعه کتاب های خود خودم به قلم و تصویرگری داگمار گایسلر با ترجمه ی زهره حیدری شاهی از سوی انتشارات گیسا به چاپ رسیده است.

کودکان از بروز دعوا بین والدین و افراد خانواده بسیار نگران می شوند. اغلب ترس از جدایی والدین را پیدا می کنند و گاهی تصور می کنند خودشان مقصر دعوای پدر و مادرند و احتمالا به اندازه ی کافی فرزند خوبی نبوده اند. کتاب گاهی هم دعوا می شود! در قالب جملاتی کوتاه و تصاویری مرتبط با همین موضوع به بچه ها می آموزد که این اتفاق برای بسیاری از خانواده ها و افراد پیش می آید؛ پس فاجعه ای در کار نیست. آن ها مقصر دعوای والدین خود نیستند و هر دعوایی منجر به جدایی نمی شود؛ همان طور که هر بیماری ای منجر به مرگ نمی شود. به عنوان مثال در کادرهایی جداگانه تصویرهایی از پدر و مادرهای مختلف وجود دارد و زیر هر کدام از آن ها نوشته شده سر چه موضوعاتی اختلاف نظر دارند مثلا: سر کانال های تلویزیون بگو مگو می کنند، یا موقع تماشای بازی فوتبال تیم های محبوبشان ممکن است دچار اختلاف نظر شوند. مخاطب بعد از دیدن تصاویر کتاب و خواندن مشکلاتی که برای هر یک از خانواده ها پیش آمده راه حل هایی برای جلوگیری از دعوا و نحوه ی درست کردن روابط بعد از دعوا را می آموزد.

مجموعه خود خودم همان طور که از نامش پیداست شامل کتاب های است که مطالبی در جهت شناخت توانایی ها، ناتوانایی ها، عواطف و احساسات گوناگون و ابعاد مهم شخصیتی به کودکان سه تا دوازده سال ارائه می دهد. این مجموعه با عنواین مختلفی چون گاهی عصبانی می شوم، گاهی می توانم گاهی نه، گاهی هم دعوا می شود، من و احساس هایم و ... به چاپ رسیده است. مطالعه ی این کتاب ها نه تنها سبب سرگرم شدن بچه ها می شود بلکه موجب رشد و سلامت شخصیت آن ها شده و در روند رشد فکری آنها نقش بسزایی دارد.

 

برشی از متن کتاب

آقا و خانم مولر سر هیچ و پوچ دعوا می کنند. اولگا و بن سر مسافرت کردن برای تعطیلات دعوا می کنند. حتی آدم هایی هم که همدیگر را دوست دارند ممکن است با هم دعوا کنند. ارنست و ماریا سر این که داستان جنایی بهتر است یا داستان عاشقانه دعوا می کنند. فقط پدر و مادر من هستند که هیچ وقت دعوا نمی کنند! شوخی کردم! آن ها که فرشته نیستند، هر چند که بیشتر وقت ها خوب و خوش هستند. اما روزهایی هم هست که توی خانه یک چیزهایی احساس می کنم. از حالت ابروهای مامان. ... یا از جوری که بابا ساکت شده. ... و لب های آویزان بابا وقتی مامان این جوری نشسته یک چیزهایی حس می کنم. گاهی فقط سوء تفاهم است؛ مثلا یک روز بابا فکر کرد مامان تی شرت محبوبش را دور انداخته است. اما تی شرت توی سبد رخت چرک ها بود. آن ها گاهی اختلاف نظر دارند. مثل روزی که مامان خیلی دلش می خواست به گردش برود و بابا دوست داشت به دیدن مادربزرگ برود. آن ها کمی با هم بگو مگو کردند، اما بلاخره دو تایی توانستند راه حلی پیدا کنند. من برنده شدم! می رویم پیش مادر بزرگ! باشد! هفته ی دیگر می رویم پیک نیک! اما یک بار اوضاع واقعا بد بود. وقت صبحانه فهمیدم که هوا پس است. در راه باغ وحش مامان مثل برج زهرمار پشت فرمان نشسته بود، بابا با قیافه ی خنده داری از پنجره ی ماشین بیرون را تماشا می کرد. آن ها یک کلمه هم با هم حرف نزدند. من از صندلی عقب، توی اینه چروک های پیشانی مامانم را دیدم. هر وقت مامان ناراحت بود، این چروک ها پیدا می شدند. اولش فکر کردم شاید از دست من ناراحت اند. اما بعدش، وقتی توی باغ وحش راه می رفتیم، هر دوی آن ها با من خیلی خیلی مهربان بودند. آن ها با همدیگر اصلا حرف نمی زدند، اما وقتی خیال می کردند که صدایشان را نمی شنوم، سر هم غر می زدند.    

(خودشناسی کودکان) نویسنده و تصویرگر: داگمار گایسلر مترجم: زهره حیدری شاهی انتشارات: گیسا